იქ დუმილთა ქაოსისფერმა ნათელმა სიბნელეს უღალატა.
გათენდა .
დემონებმა გმინვა შეწყვიტეს. ჯოჯოხეთში სიცივემ დაისადგურა.
გაწვიმდა.
კლდეთა ნაპრალებიდან გადმოსულ ლავას სისველე დააცხრა, ლავა ახმაურდა.
დაცხა.
დემონები კვლავ ახმაურდნენ, რაღაც ძალა მიეცათ და ახლად შემოსულ სულს შემოეგებნენ სიბნელისფერი ნათელით.
დაღამდა.
გმინვა სულებმა განაახლეს. დაღდასმული გრძნობები სისხლისფრად ამღერდნენ და ამ სიმღერაში იგრძნობოდა ყველა ტკივილი რაც ქვეყნიერებას ოდესმე გამოუცდია. დემონთა ხარხარის ფონზე ეს კვნესა ჰანგთა ჰარმონიას მოგაგონებდათ, რადგან მწუხარება სიხარულს ეკვეთებოდა და იქმნებოდა სამყარო თავისი რეალური ბუნებით.
სიცილი...
ტირილი...
ხარხარი...
კვნესა...
ამ ხმებს გამოსცემდა იმქვეყნიური სამყაროს ყველაზე ავი ადგილი, რომელშიც შეპარულიყო მწერალი და ცოდვილთა ბუნებაზე დაყრდნობით დიდი წიგნის წერას შემდგარიყო.
ტკივილნარევი ბუნება ქუხდა, ცოდვები დუღდნენ, ლაპარაკობდნენ, თავიანთ თავს კვნესით გადმოსცემდნენ ეს კვნესა კი ასოებით აღიბეჭდებოდა წიგნში, რომელსაც კაცობრიობისთვის ახალი გაკვეთილი უნდა ესწავლებინა.
დუმილთა ქაოსისფერმა ნათელმა სიბნელეს ისევ უღალატა.
ისევ გათენდა...
ლუკა ბერაია
22.10.2019