პროლოგი
იულეკს, უსაზღვროდ გმადლობ შენი მღელვარე ცხოვრებისთვის
ჟენევიევს, რომელსაც იისფერთვალება ბავშვები უყვარდა
როცა პატარა ვიყავი, მყავდა მშობლები. და კიდევ, ბიძა და დეიდა. მერე ბავშვთა სახლში მიმაბარეს. შემდეგ ომი დაიწყო, ყველასთვის. ომის შემდეგაც მყავდა მშობლები. და კიდევ, ბიძა და დეიდა. ოღონდ არა იგივენი.
ჩემი ამბავი 1929 წლის 17 მარტს იწყება. ეს თარიღი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან სწორედ ამ დღეს ჩემს არსებობას უყარეს კენჭი.
ეს ამბავი მოსკოვში მოხდა, პოლონეთის კომუნისტური პატრიის ერთი რგოლის კრებაზე. დღის წესრიგის მესამე საკითხი იყო: ამხანაგ ელენა რაპოპორტის ორსულობა. შეუძლია დარჩეს ორსულად თუ აბორტი უნდა გაიკეთოს? ცხარე კამათი გაიმართა. ზოგიერთი ძალიან ცუდი თვალით უყურებდა ამ ორსულობას. შვილის გაჩენის სურვილი სხვა ქალებსაც რომ გადასდებოდათ? მათ, ვინც პროლეტარული რევოლუციისთვის ბრძოლით იყვნენ დაკავებულები? (ეს კი უაღრესად ანტირევოლუციურ მოვლენად ითვლებოდა იმ არეულობის წლებში). ზოგი, პირიქით, თვლიდა, რომ შესანიშნავი იქნებოდა, თუ ამ ქვეყანას მომავალი რევოლუციონრები მოევლინებოდნენ და გააგრძელებდნენ იმ საქმეს, რისთვისაც მათი მშობლები ძალას არ იშურებნენ. ასეთებს უპასუხეს, რომ მომავლის პესიმისტური ხედვა ჰქონდათ, რადგან ცხადია იყო, როცა ეს ბავშვები იმ ასაკის გახდებოდნენ, რომ კლასთა ბრძოლაში ჩაბმა შეეძლებოდათ, კომუნიზმი უკვე ევროპის ქვეყნების უმეტესობაში იქნებოდა დამყარებული. და აი მაშინ, ამხანაგ ელენა რაპოპორტს და სხვა ამხანაგებს, რომელთაც ახალი სიცოცხლეების მოვლენის სურვილი ჰქონდათ, უამრავი დრო ექნებოდათ, რათა გაეჩინათ და გაეზარდათ შვილები იმ ქვეყნებში, სადაც ხალხი იქნებოდა ბედნიერი და თანასწორი.
ორი საათის ცხარე კამათის შემდეგ კენჭისყრის ჯერი დადგა. ვერდიქტი: ამხანაგ რაპოპორტს არ დააძალებენ ორსულობის შეწყვეტას, მაგრამ მას უფლება არ ექნება თვითონ მოუაროს ბავშვს. წინააღმდეგ შემთხვევაში პოლიტიკურ მოღვაწეობაზე მოუწევს უარის თქმა. ამიტომ ელენა რაპოპორტს ნება მისცეს, თვითონ მიეღო გადაწყვეტილება, ამასთანავე, თუკი სურვილი ექნებოდა, რჩევა ეკითხა ბავშვის მამისთვის - ამხანაგ მიხალ გრუდასთვის. ბავშვი ამ ქვეყანას მოევლინა 1929 წლის 3 ნოემბერს, ზუსტად ათი დღის შემდეგ შავი ხუთშაბათის ცნობილი კრახიდან, რაც უტყუარი დასტური იყო კაპიტალიზმის დიდი ცდომილებისა.
მამაჩემმა, რომელმაც ჩემი სიცოცხლე ბევრად უფრო დიდი მონდომებით დაიცვა, ვიდრე დედაჩემმა კრებაზე, სადაც ბჭობდნენ ჩემს მომავალზე, თუ ჩემი მომვლის არარსებობაზე, გააკეთა ის, რასაც გააკეთებდა ყველა კარგი პოლონელი, რომელსაც პირველი შვილი გაუჩნდა: მან ეს ამბავი ყველა მეგობარს ახარა და თითოეულთან არყის პატარა ჭიქით დაასველა.
მოხდა ისე, რომ წლების შემდეგ, სსრკ-ში წავედი სასწავლებლად. ამით ვისარგებლე და შევეცადე ჩემი დაბადების დამამტკიცებელი საბუთები მომეპოვებინა… როგორც აღმოჩნდა, არ ვარსებობდი… ყოველ შემთხვევაში, არა ჩემი სახელით და გვარით, როგორც ჟიულიან გრუდა. მოხელემ, რომელმაც ჩემი განაცხადი შეისწავლა, მაცნობა, რომ არსებობდა მხოლოდ ლუდვიკ გრუდა, დაბადებული მოსკოვში 1929 წლის 3 ნოემბერს.
ვარშავაში ჩემს მშობლებს დავურეკე. ეს ამბავი რომ მოისმინა, დედაჩემმა დაასკვნა, რომ რადგანაც ის და მამაჩემი დიდხანს ვერ თანხმდებოდნენ ორი ცნობილი პოლონელი რევოლუციონერიდან - ლუდვიკ ვარინსკი და ჟიულიან მარშლევსკი - რომლის სახელი დაერქმიათ ჩემთვის, მამაჩემს, რომელიც მთელი ღამე არყის ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა და ასე აღნიშნავდა ჩემს დაბადებას, სამოქალაქო რეესტრში მისვლისას, როგორც ჩანს, რევოლუციური გმირი აერია. ხოლო როცა გამოფხიზლდა, აღარ ახსოვდა, რომლის სახელი ჩააწერინა დაბადების მოწმობაში. სხვა შემთხვევაში, ეს ამბავი ალბათ სასაცილოდ არ მეყოფოდა, მით უმეტეს მთვრალი მამაჩემის წარმოდგენა ხომ გაუგონარი რამ იყო, მაგრამ იმ დროს სასწრაფოდ მჭირდებოდა დაბადების მოწმობა…
აი, ასე დაიწყო ჩემი არსებობა, პოლონეთის კომუნისტური პარტიის კენჭისყრით. საკითხი ჩემდა სასარგებლოდ გადაწყდა. ემბრიონებო ყველა ქვეყნისა, შეერთდით!
ახლა, როცა გავარკვიეთ ჩემი არსებობის უფლების თაობაზე კენჭისყრის შედეგი, გთავაზობთ უფრო ადრინდელ დროში გადავინაცვლოთ, 1902 წელს, ჩემს დაბადებამდე ოცდაშვიდი წლით ადრე და გავეშუროთ მარია დემკესთან შესახვედრად, ქალთან, რომელსაც არ ეწერა ბებიაჩემი გამხდარიყო.