"მსოფლიო კლასიკოსი ანტონ ჩეხოვი მოთხრობის უბადლო ოსტატია. მწერალი აკვირდება რეალობას, წარმოაჩენს მისი თანამედროვე საზოგადოების უბადრუკობას, ფუქსავატობის, უსულგულობის წინააღმდეგ, მოუწოდებს ადამიანს, გააკეთოს სულიერი და ზნეობრივი არჩევანი და ასე იქცეს პიროვნებად. ჩეხოვის მოთხრობების კითხვისას თვალწინ იშლება ადამიანის ბედი - ხშირად დრამატული, ტრაგიკულიც კი. მაგრამ, რაც მთავარია, მწერალი თავისი მოთხრობებით გვეუბნება, რომ ჩვენს ბედს ჩვენვე განვსაზღვრავთ, პირადად ვაგებთ პასუხს იმაზე, რასაც ვირჩევთ ცხოვრებაში - სწორედ ეს არჩევანი ხდება შემდგომ ჩვენი მომავლის საფუძველი. მისი პიესები სიყმაწვილეში მომწონდა და თან მაღიზიანებდა... საზოგადოდ, ითვლება, რომ პიესების კითხვა უფრო რთულია, ვიდრე პროზაული ნაწარმოებებისა. ვინც ამას ამტკიცებს, მას არც კითხვა უყვარს და არც თეატრი... ერთიც მიყვარდა და მეორეც. მას მერე არაერთხელ მიფიქრია, რა იყო ჩემი ასეთი "რთული" დამოკიდებულების მიზეზი. ახლაღა ვხვდები - ეტყობა, ჩეხოვის გმირებთან არაცნობიერად ვაიგივებდი თავს და მაღიზიანებდა მათი უმოქმედობა, უნიათობა, უუნარობა, რაიმე შეეცვალათ ცხოვრებაში... ჩემი სიყმაწვილე ე. წ. "უძრაობის" პერიოდს დაემთხვა, უკვე გაცნობიერებული მქონდა, რომ დიდ ტყუილში, დიდ "ჭაობში" მიწევდა ცხოვრება–და ვერაფერს ვცვლიდი, ჩეხოვის გმირებისა არ იყოს... ამიტომაც ვიყავი "შინაგან ემიგრაციაში" და ამიტომაც იყო ჩემთვის ესოდენ მტკივნეული ჩეხოვის პიესების კითხვა..." ირაკლი ლომოური