თავი პირველი (ჩუმი მონოლოგები) მე არ მინდა ვიყო მიქელანჯელო!
ნუ მადარებთ მას!
ნუ ავლებთ ირონიულ პარალელს ჩემსა და მას შორის!
მე მე ვარ!
მე თავისუფალი შემოქმედი ვარ!
და... და ჩვენი შესაძლებლობები სცდება ერთმანეთისას!
მესმის რომ ის მკვდარია, ვიცი რომ წლებმა შემოინახეს მისი ნამუშევრები...
ვიცი, რომ მე ცოცხალი ვარ და დიდებულ შემოქმედად დრომ უნდა მაქციოს, მაგრამ ვაპროტესტებ!
ვაპროტესტებ!
დრო, რა საშინელია იგი... უხეშად ჩქმალავს ჩემს ნიჭს და თუ იღბალს შეეკრა, წლების შემდეგ მომიგონებს ვიღაც!
მე არ ვარ მიქელანჯელო!
გამომეღვიძა...
მგონი ისევ ძილში ვბოდავდი... მერამდენედ
ეს სარკე აქ არ მომწონს, თუმცა მოგვიანებით გამოვცვლი... ახლა ესკიზებს უნდა დავუბრუნდე.
ჰმ, არა, არა რაც შეიძლება მალე უნდა დავამთავრო კარარას უფრომო ბიუსტი თორემ საკმაოდ მწირია სულ რაღაც თხუთმეტი ნამუშევარი...
ვერც პარალელურად ვქმნი მათ, ასე რომ დღეს ღამე უკვე მზად უნდა იყოს... არა, არა ის იდეალური იქნება, ათასჯერ გადასხვაფერდება და აქამდე შეუქმნელი, უცხო ქმნილება დაიბადება. არა ისეთი, ვისიმე სახეს რომ ამოკვეთენ ან ვისიმე ტანის სილუეტს...
შემოქმედის ფანტაზიის ნაყოფზე მკვეთრი, მკაფიო და სათაყვანებელი ქმნილება არ არსებობს... არ არსებობს!
და თუ ადამიანი მართლაც რომ ღმერთმა შემქნა, მაშ პლაგიატორობაა მისი ესკიზების საკუთარ ქმნილებად გადაქცევა, პლაგიატორობა, სირცხვილი და ხელოვნების ცრემლისღვრა! უთუოდ მძულს ადამიანთა ქვაში გამოკვეთა, უფრო სწორად, უკვე დაბადებულ ადამიანთა გამოკვეთა...
...
კარგი გამოვიდა. მომწონს, როგორ მომწონს, მაგრამ გული მიკვდება კვლავაც რომ ერთეულები ნახავენ... ნეტავ რით გამოირჩეოდა ის მარმარილოს ბიუსტი მთელი აღმოსავლეთ ნახევარსფერო რომ გაგიჟდა... დამშეული აფთარივით რომ აედევნენ მის გამომკვეთს, ნუთუ არ იმსახურებს კარარას ეს უცხო ქმნილება მეტს... ვინმე რომ კითხულობდეს ჩემს ფიქრებს უთუოდ გამკიცხავდა, გამკიცხავდა რომ ასეთი მკრეხელი ვარ, თუმცა თავად რა აქვს დასაკვეხნი... თავად რითი იამაყებდა ნეტავ ჩემი გამკიცხველი... არ მგონია, არ მგონია რომ მას ჰქონდეს ამდაგვარი დიალოგები საკუთარ გონებასთან, არ მგონია იგი ჩაწვდომოდა ადამიანთა ფსიქოლოგიას ასე მწარედ და ასე ძირეულად. თუმცა, თუმცა ის მამშვიდებს რომ ერთადერთი არა ვარ... იმ გაგებით, რომ ვიღაც ჭეშმარიტიც დაჩაგრულა ამ ქვეყანაზე, დაჩაგრულა და მიუტოვებიათ... სულ მარტოდ მარტო... მაგრამ იქნებ ჩვენი ბრალია ეს ყოველივე... თუ ჩვენი არა, იქნებ ჩვენიც... არის ამაში რაღაც...
და დავიღალე... არა, ჩემი შემოქმედებით კი არა... ცხოვრების დღევანდელი ნაწილით … მარტო ვარ … ისევ მარტო. კვლავ უამრავი ფიქრი მაწვება და რაღაც მკარნახობს რომ არ ღირს მათი განხილვა... და „ რატომ? “ ვეკითხები მე, ის კი ჩუმია, ის გრძნეული ბოროტია და ეს ხმა სწორედ ისაა არაფრის კეთების საშუალებას რომ არ მაძლევს... ჰო, ერჩის ჩემს ბიუსტებსა და ქანდაკებას, ერჩის და სწორედ მისი ძალისხმევით ვერ გასცდნენ ისინი სახელოსნოს. როგორი ამაზრზენია იგი, როგორი მდუმარე და გველივით გესლიანი. გულში მეცინება... თხუთმეტზე კი არა ერთ პატარა ბიუსტზეც ასტეხს აჟიოტაჟს ის გრძნეული გრძნობა ზოგიერთისა, გამბედაობას რომ ეძახიან და ასე გაითქვამს ზოგიერთი სახელს...
მაგრამ სახელია კი ხელოვნება? არის! იგიც არის! რადგან ღმერთია შემოქმედი და თუ არა სახელი, ვერ უკვდავყოფს ის თავის თავს... მოკვდავი ღმერთი კი ჭირსაც წაუღია!
და ამ გესლიან გრძნობას, ჩემს ბიუსტებს რომ აფერხებს, კვებავს რაღაც... კვებავს და მე ამას ვხედავ, ვბრაზდები, ვგლეჯ საკუთარ სხულს, იქიდან ამოსვლა მინდა, მაგრამ რთულია... ბევრი, ბევრი მათგანი რომელსაც უნახავს ჩემი ბიუსტები, ქანდაკებას მისჩერებია, მის ზომებს აფასებს და შინაარსი კი არ ადარდებს, რადგან გაუგია ვისიმეგან რომ ქანდაკება უფრო დიდია, ვიდრე ბიუსტი, მას უფრო აფასებენ და დიდი დამფასებელი რომ გახდეს მისჩერებია სწორედ ქანდაკებს... ბიუსტები კი... ო, კარარას უფორმო ბიუსტები კი შემომჩერებენ, შემომჩერებენ და გული სტკივათ ჩემსავით... მე კი მათ არასდროს მივატოვებ... არასდროს!
როგორი მარტოსულია ჩემი გონება...
ვერავინ ამჩნევს მას და ეს უდიდესი ქმნილება ფეხქვეშაც კი ეგება ზოგჯერ ზოგს სულის გადასარჩენად...
სულის გადასარჩენად? ჰმ, განა შემოქმედს ამისთვის ეს სჭირდება?
ჰო! ჰო! სჭირდება! სჭირდება, რადგან ხორციელი ხმისგან გსურს ზოგჯერ გაიგო სულიერი სიტყვა... ამაში შემოქმედებაც გეხმარება,თუმცა ვაი რომ ასეთი სულიერი ცოტაა და თუ არის ვინმე, იგი მსხვრევადი, ზედაპირული და ერთფეროვანია...
კვლავაც ფანტაზიას უნდა მოვუხმო... კვლავაც მისი მეშვეობით შევქმნა უცხო სულიერი, რომლის ხორციელი ხმა იქნება გადასხვაფერებული ხმა ჩემი ცნობიერებისა... ესღა დამრჩენია... ესღა დამრჩენია მაშინ, როდესაც ვერავინ მამჩნევს რეალურს, ნამდვილს. არც მიკვირს... ისინი თვალებით მიყურებენ, ყურებით მისმენენ და