ეს იყო ნათების, ხმებისა და სურნელების თამაში, გაბნეული კანფეტების მსგავს ტენტებში. მათთან ერთად კი ცეცხლის ალისებურად ანთებული სიცილი, რომელიც ტენტებს შორის მიმავალ გზას მოეფინებოდა. ყოველ კუთხეში იდუმალება იმალებოდა. შემაღლებულზე მდგარი კაცი პირიდან ცეცხლს უშვებდა, ჰაერში კი ზეთში შემწვარი ფუნთუშებისა და ბატიბუტის ტკბილი და მძიმე სურნელი ტრიალებდა, რომელიც თანდათან გულისამრევი ხდებოდა. სულ ბოლო ტენტის ქვეშ იჯდა გრძელწვერიანი კაცი და ის არ გვპირდებოდა სიმდიდრეს, უჩვეულო შესაძლებლობებს ან მომავლის განჭვრეტას. არა. ბოლო ტენტის ქვეშ მჯდომი კაცის დაპირება ეხებოდა იმ ერთადერთს, რაც პატარა ბიჭს ყველაზე მეტად სურდა. კონტროლს.