ერთი - I აპრილის კაშკაშა, ცივი დღე იდგა. საათი პირველს უჩვენებდა. სუსხიანი ქარისგან თავდაცვის მიზნით მკერდში ნიკაპჩარგული უინსტონ სმიტი სწრაფად შევიდა „გამარჯვების სახლის“ შუშის კარში, თუმცა მაინც დააკლდა სისწრაფე და მობზრიალე ქარმტვერიც თან შეიყოლა.
დერეფანი მოხარშული კომბოსტოსა და ჭილოფად გამოყენებული ძველი ძონძების სუნს აევსო. ბოლოში, კედელზე ეკიდა ფერადი პლაკატი, რომლის გაბარიტები ქუჩას უფრო ითხოვდა, ვიდრე შენობის შეზღუდულ სივრცეს. პლაკატზე სხვა არაფერი იყო, მხოლოდ ორმოცდახუთ წლამდე მამაკაცის ერთ მეტრზე უფრო განიერი სახე შავი, მძიმე ულვაშითა და ლამაზნაოჭიანი ნაკვთებით. უინსტონი კიბეს აუყვა. ლიფტის იმედი არ უნდა ჰქონოდა: საუკეთესო დროშიც კი იშვიათად რთავდნენ. ამჟამად დენს დღისით თიშავდნენსიძულვილის კვირეულისთვის გაწეული ეკონომიის ნიშნად. ოთახი მეშვიდე სართულზე იყო. ოცდაცხრამეტი წლის უინსტონი, რომელსაც მარჯვენა კოჭის თავზე გაგანიერებული წყლული ჰქონდა, ნელა ადიოდა და შიგადაშიგ სულის მოსათქმელადაც ჩერდებოდა. ყოველ სართულზე, ლიფტის მოპირდაპირე კედლიდან იგივე ვეებერთელა სახე იმზირებოდა,ერთერთი იმ სურათთაგანი, რომელზე გამოსახული ადამიანის მზერა ყველგან მოგყვება, სადაც უნდა წახვიდე. დიდი ძმა გითვალთვალებსიუწყებოდა წარწერა სურათის ქვეშ.
ოთახში მელოდიური ხმა თუჯის წარმოების ამსახველი რიცხობრივი მაჩვენებლების სიას კითხულობდა. ეს ხმა ოთახის მარჯვენა კედელში ჩადგმული ლითონის მოგრძო, დაბინდული სარკისმაგვარი თეფშიდან მოდიოდა. უინსტონმა ჩამრთველი გადაატრიალა და ხმამ რამდენადმე დაიწია, თუმცა ტექსტი მაინც ისმინებოდა. ეს მოწყობილობა, რომელსაც ტელეეკრანი ერქვა, შეიძლებოდა გაბუნდოვანებულიყო, მაგრამ გამორთვით მთლიანად არ ირთვებოდა. უინსტონი ფანჯარასთან მივიდა. მომცრო და მყიფე სხეული კიდევ უფრო ეკვეთებოდა ლურჯ სპეცტანსაცმელში პარტიის უნიფორმაში. ლამაზი თმა ჰქონდა, სახე ბუნებრივად უღაჟღაჟებდა, კანი ხორკლია ნი საპნით, ბლაგვი სამართებლითა და ახლახან გასული ზამთრის სუსხით გაუხეშებოდა.
ფანჯარა დახურული იყო, მაგრამ გარე სამყარო მაინც ცივად ასხივებდა. ქუჩაში ქარის პატარა ნაკადები მტვერსა და ქაღალდის ნაგლეჯებს ატრიალებდნენ. მიუხედავად იმისა, რომ მზე კაშკაშებდა და ცაც ლურჯზე ლურჯი იყო, თითქოს მაინც არაფერს ჰქონდა ფერი, ყველგან გაკრული პლაკატების გარდა. შავულვაშიანი სახე ყველა კუთხიდან იმზირებოდა, ერთი პლაკატი მოპირდაპირე სახლის ფასადზე გაეკრათ: დიდი ძმა გითვალთვალებს. შავი თვალები უინსტონს გუგებში ჩაჰყურებდნენ. დაბლა, ზედ ქუჩის თავზე, ერთ კუთხეში აგლეჯილ სხვა პლაკატს ქარი აფრიალებდა და ხანგამოშვებით აჩენდა ერთადერთ სიტყვას: ინგსოცი1. შორს, სახურავებს შორის, ვერტმფრენი დაეშვა, წამიერად შ.ეყოვნდა ჰაერში ხორცის ბუზივით და კვლავ წინ გაქანდა ირიბი ფრენით. ეს პოლიციის პატრული იყო, რომელიც სახლების ფანჯრებში იყურებოდა. თუმცა პატრული არაფერს ნიშნავდამთავარი აზრის პოლიცია გახლდათ. უინსტონის ზურგს უკან ტელეეკრანი კვლავ განაგრძობდა ჟღრიალს თუჯის წარმოებისა და მეცხრე სამწლედის გეგმის გადაჭარბებით შესრულების შესახებ. ეკრანზე ერთდროულად მიმდინარეობდა გადაცემა და მიღება. ფიქსირდებოდა უინსტონის მიერ გამოცემული ყოველი ბგერა, ძალზე ხმადაბალი ჩურჩულის გარდა. მეტიც, ვიდრე უინსტონი ეკრანის მხედველობის არეში რჩებოდა, მას კიდეც ხედავდნენ და კიდეც უსმენდნენ. რა თქმა უნდა, ვერაფრით დაადგენდი, გიყურებდნენ თუ არა მოცემულ მომენტში. სრულებით გაურკვეველი იყო, რა სისტემით ან რა სიხშირით ერთვებოდა აზრის პოლიცია ყოველ ინდივიდუალურ კაბელში. ისიც კი დასაშვებია, რომ ყველას ყოველ წამს უყურებდნენ. ასე იყო თუ ისე, მაშინ ჩაგერთვებოდნენ, როცა მოისურვებდნენ. უნდა გეცხოვრა იმ ფიქრით (და ცხოვრობდი კიდეც ინსტინქტად ქცეული ჩვევით), რომ უსმენდნენ შენს ყოველ ბგერას და დაკვირვებით უთვალთვალებდნენ შენს ყოველ მოქმედე ბას, თუ მთლად სიბნელეში არ მოძრაობდი.
უინსტონი ეკრანისაგან კვლავ ზურგშექცევით იდგა, თუმცა კარგად იცოდა, რომ თვით ზურგიც მეტყველებდა. ერთი კილომეტრით დაშორებული მისი სამსახურის ჭეშმარიტების სამინისტროს
ფართო ფასადი თეთრად გადმოჰყურებდა პირქუშ სანახებს. ეს ლონდონია,გაიფიქრა უინსტონმა რაღაც ბუნდოვანი ზიზღით,ოკეანიის რიგით მესამე დასახლებული პროვინციის, პირველი ასაფრენდასაშვები მოედნის მთავარი ქალაქი. შეეცადა, გამოეხმო ბავშვობის მოგონებიდან, იყო თუ არა ლონდონი ყოველთვის ასეთი. ნუთუ ყოველთვის იდგა მეცხრამეტე საუკუნეში ნაშენები ეს ფუტურო სახლები ხის ბიჯგებშეყენებული კედლებით, მუყაოაკრული ფანჯრებით, დაბრეცილთუნუქიანი სახურავებითა და მონგრეულღობეებიანი გიჟური ბაღებით? ნუთუ ყოველთვის არსებობდა ეს დაბომბილი ადგილები, სადაც ბათქაშის მტვერი ტრიალებდა ჰაერში და გორებად დაყრილ ქვაღორღზე სარეველა ამოზრდილიყო? ან ის ადგილები, სადაც ბომბებს უფრო ფართო ზოლი გაეჭრათ და სადაც საქათმეებივით ჩამწკრივებულიყო ხის ზინზლიანი ქოხმახების მთელი მასივი? მაგრამ არა, უინსტონი ამას ვერ იხსენებდა. ბავშვობისგან აღარაფერი დარჩენილიყო, საერთო ფონს მოკლებული და მეტწილად ბუნდოვანი, რაღაც მანათობელი სურათების გარდა.
ჭეშმარიტების სამინისტრო ჭეშსამინი ახალმეტყველების1
ენაზეგამაოგნებლად განსხვავდებოდა ყველა ობიექტისგან, რაც იმ არემარეში ჩანდა. ეს იყო მბზინავი თეთრი ბეტონით ნაგები უზარმაზარი პირამიდული სტრუქტურა, ტერასებად ატყორცნილი სამასი მეტრის სიმაღლეზე. შორიდანვე იკითხებოდა შენობის თეთრ ზედაპირზე ლამაზი ასოებით გამოყვანილი პარტიის სამი ლოზუნგი: ომი მშვიდობაა მონობა
ჩუქება
