თეთრ ცაზე ავისმომასწავებლად გამოჩნდა სამი პატარა წერტილი. ეს მოვლენა ქერას გარდა ვერცერთმა შენიშნა, რადგან მხოლოდ მას შეეძლო თვითმფრინავის საპილოტო შუშებიდან უკან გახედვა. ისე, ჩვენში რომ დარჩეს, ამასაც გაუმართლა მოწყენილობისა და დაღლისგან კისრის გატკაცუნება, რომ მოუნდა, თორემ უკან მისახედი მიზეზი არც არაფერი იყო. დეკემბრის სუსხიანი დღე იდგა. ერთი დიდი ღრუბელი გადაკროდა დედამიწას, იმხელა, რომ თვითმფრინავის მგზავრებისთვის მისი არც ბოლო ჩანდა და არც დასაწყისი, ამიტომ ჭირდა ალპების თოვლიან მწვერვალებსა და უკიდეგანო თეთრ ცას შორის გამყოფი ხაზის პოვნა. გადაუდებელი საქმე რომ არ ყოფილიყო, ალბათ არც გამოფრინდებოდნენ ასეთ ამინდში, მაგრამ ერთი მხრივ კარგიც არის, რადგან, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მოწმენდილი ციდან მზის მიერ ნატყორცნ სხივებს მთების ხასხასა თოვლი აირეკლავდა და პილოტს თვალს მოჭრიდა. მიუჩვეველი თვალით ცოტახანი აკვირდებოდა ქერა ცაში უხილავი ძაფებით ჩამოკიდებულ წერტილებს. ალბათ ფიქრობდა ხომ არ მელანდებაო, თუმცა მალევე შენიშნა, რომ წერტილებმა ზომაში ზრდა დაიწყეს და სწრაფად გამოერკვა. გულის აჩქარება იგრძნო. კარგად იცოდა, რომ საიდუმლო ოპერაციაზე თანმხლები ძალა არ ეყოლებოდათ. მაღალს მიუბრუნდა, რომელიც თვითმფრინავს პროფესიონალ პილოტზე არანაკლებად მართავდა, მაგრამ ეს მისი ძირითადი პროფესია არ გახლდათ. - უკან სამი თვითმფრინავი მოგვყვება. ვითომ, ჩვენებმა გეგმა შეცვალეს? - თქვა ქერამ და მიხვდა, რომ თავისი სიტყვები ლოგიკას მოკლებული, ცარიელი, საცოდავი იმედი იყო, რომელიც ყველაზე ცუდის მოლოდინშიც კი გამოანათებს ხოლმე, რათა პოზიტიური ხასიათის ადამიანის დაძაბული გონება, ოდნავ გააგრილოს და ენერგიით აღავსოს. მაღალმა ქერას ფიქრების დასტურის ნიშნად, წარბები შეჭმუხნა. ეს ქერას არ შეუმჩნევია, რადგან მაღალის უკან იჯდა. მან თავი მოაბრუნა და უთხრა. - არამგონია, რომ ჩვენები იყვნენ. ბრძანების მიღებისას მახსოვს, რომ სიტყვა-სიტყვით გვითხრეს „რაიხი თქვენს იმედად არის. ფეხი თუ დაგიცდათ, თქვენთან ერთად შესაძლოა ისიც დაეცეს!“ - სიმართლე ითქვას, ეს სიტყვები (რომელიც მაღალს, მართლაც ზუსტად ახსოვდა) უსაფრთხოების სამსახურის უფროსისგან, რომ არ მოესმინათ, ისედაც მარტივად მიხვდებოდა გონებამახვილი კაცი, რომ მსოფლიო ომის მსვლელობის ქარ-ცეცხლში, ხუთი კაცის საშველად, ალპებში არავინ წამოვიდოდა, მითუმეტეს როდის? დეკემბერში, დიდთოვლობაში და, ვინ იცის, მინუს რამდენ ყინვაში. ამ ხუთი კაცისთვის თვითმფრინავში ჩაჯდომა იგივე მომენტი იყო, როგორც მარტოხელა მონადირესათვის უღრან ტყეში შესვლა, ან თუნდაც, მოგზაურთა ჯგუფისთვის ახალ წყლებში შეცურვა. წუთიერი სიჩუმე ჩამოვარდა. ქერა ცდილობდა ნეგატიური ფიქრები თავიდან მოეშორებინა, თუმცა სამი თვითმფრინავის გამოჩენას მთების თავზე იქ, სადაც მეჩხერი ტყისა და თოვლის გარდა არაფერია (ყოველ შემთხვევაში ასე იციან დიდი რაიხის მოწინააღმდეგე სახელმწიფოებმა), სხვა ვერანაირი ლოგიკური ახსნა ვერ მოუფიქრა. შუშებით გარშემორტყმული რკინის კაბინის სიჩუმე მაღალმა დაარღვია და თავის ორიოდე წუთის წინ ნათქვამ მოსაზრებას შეპარვით დაამატა:
- სიმართლე გითხრა, ისიც მეეჭვება, რომ მოწინააღმდეგე იყოს...
- რატომ? სხვა ახსნას მე ვერ ვპოულობ. არადა წერტილები უფრო და უფრო დიდდება.
ქერამ კითხვა ისე დასვა, რომ თვალი არ მოუწყვეტია მათკენ მომავალი შავი წერტილებისთვის. აფორიაქება შეეტყო. ზოგადად, შეშინებულ ადამიანს, რომელიც რაღაც გაურკვეველმა, ხელით მიუწვდომელმა დეტალმა შეაკრთო, შემდეგი მოქმედების ორი ვარიანტი აქვს: პირველი - თუ იგი ძალზედ მშიშარაა, ის უკან მოუხედავად მოკურცხლავს და იმ ამაფორიაქებელ დეტალს სამუდამოდ ამოიგდებს თავიდან, ანდაც შეშფოთებით მოუყვება მის ისტორიას თანატოლებს და მეორე - თუ მას გულის სიღრმეში ნეკისოდენა სიმამაცე, ან კიდევ ულევი ცნობისმოყვარეობა მაინც გააჩნია, ის თვალს გაუსწორებს შიშის წარმომქმნელს და თვალის დაუხამხამებლად მიაშტერდება მანამდე, სანამ მის საიდუმლოებას არ ამოხსნის. აი, ქერამ მეორე ვარიანტი არჩია, თუმცა არ გვეგონოს ვითომ იმიტომ, რომ საკუთარ შიშს სძლია, არამედ იმიტომ, რომ გარემოება უკლავდა პირველი ვარიანტის არჩევის შანსს. ბოლოს და ბოლოს, ამხელა მისია დაკისრებული კაცი სამიათას მეტრზე მფრინავი თვითმფრინავიდან, ხომ არ გადმოხტებოდა საკუთარი თავისთვის, რომ ეშველა?!