სადაც იბადება პოეზია

გონი დაისაზღვრავს ცათა შორებს,

გონი ვერ იქნება მათა ზიარ,

ფრთები იმიერი თუ მიახლებს,

სადაც იბადება პოეზია. 

ლექსი თუკი მასში სიკვდილია,

სხივი დამარხული და მთოვარი,

ბნელით ვერმოცული ნათელია —   

საგალობელია აღდგომარის. 

გარდასახებულთა მისი სიტყვის

ძალთა შთაებეროს რო უბნება,

ლექსი იმიერში სიკვდილია,

ლექსი — სულეთიდან მობრუნება. 

ხილვად არშობილი წამის სახის

ჯვარზე განგვიცხადებს რომ მესია,

შერთვად აღტაცების ადგილია,

სადაც იბადება პოეზია.   

ფოთოლცვენა  

ფოთოლ-ფოთოლ მოფრინავს და

ფოთოლ-ფოთოლ თრთის,

ფოთლებს ყვითლად აუვსიათ

სითბო განვლილ გზის. 

ფოთოლ-ფოთოლ გაკრთნენ დღენი,

დღე სიცოცხლის ხის,

წვეთ-წვეთობით დაილია

წყალი ცისფერ ზღვის. 

ღამე ჩრდილად დაესვენა

ზეცით გაშლილ ფრთის...

ფოთოლ-ფოთოლ მოფრინავს და

ფოთოლ-ფოთოლ თრთის. 

გზად ილიამდე 

გზად ილიამდე, კართა ღიამდე,

კალთა მშობელად, სხივთა დიადემ,

ძალთ საპოვარის ჩვენთა მთხრობელად,

ჩვენთა ღამედ და ჩვენთა იამზედ,

სულთა მპყრობელად შორი ოცნების,

უსიტყვო სულის ძახილით, თქმა — მედ,

ორი ხატების ნათელის ღებით,

ამ დედაბოძზე მიყრდნობილ ღამედ,

ცრემლდალეული მგზავრის ბილიკით

მზეთა გარეთა ხვდება შინა მზე

და ჩვენი ერის ჭირს ეფინება

ჯვართამაღლების ფერთა სინაზე.

ნათელხილვიდან მომდგარა სინას

არტახშეხსნილი ძახილით ცამდე —   

მე ილია ვარ!.. და წარგიძღვებით...

და წარგიძღვებით გზად ილიამდე! 

ქარავანი

„ყველა გზა სადღაც მიდის!“

სადღაც, ვიღაცამ თქვა,

„სადღაც ჩერდება ბოლოს

დაგორებული ქვა“.

და წამით შესდგა ქარი,

წამით გაოცდა ცა,

წამით გაეკრა მიწას

უდაბნოს ცხელი გზა.

ბრმას გაეწვდინა ხელი,

მისდევდა ფეხის ხმას,

მიუყვებოდა რიდით

ქვიშით ავსებულ ზღვას.

ბნელში გადადგმულ ნაბიჯს

წვეთ-წვეთად ნისლი ნთქამს,

მტვრად გადაქცეულ ქვიშის

თოკით მიჰბმია ჟამს.

სადღაც შრიალებს დაფნა,

ვიღაც დოქიდან სვამს,

ოფლად დაღვრილი სული

ნატრობდა დილის ნამს.
სადღაც შრიალებს კაბა,

შავ ფარდაშიაც ჩანს,

ქვიშასღა ესმის კვნესა,

ქვიშა იძლევა ბანს.

და მუდმივ ძილში ხედავს,

ზღვა აქანავებს ნავს,

ვიღაცის სუსტი ხელი

სადღაც ნატვრის ხეს რთავს.

ბრმას გაეწვდინა ხელი,

ეძებდა მტვრიან გზას,

ამ უსახური ქვეყნის

ქვიშის შრიალის ხმას.

სულ წამით შესდგა ქარი,

წამით გაოცდა ცა,

წამით გაეკრა მიწას

მისი გოლგოთას მთა.

ბრმას გაეწვდინა ხელი

და გზას მისდევდა გზა. 

საუფალ სუნთქვად ფერია...

საუფალ სუნთქვად ფერია

ზეცით ქარმონაბერია,

არილთან სულთქმად მოუბარ

ციურ ქალთ მონა ბერია. 

ალვად შრიალით გასრულდეს

გზად მომლოდინე ძელია,

სად მარტოობის გვირგვინი

თვალთ ალთა ფერთა მრთველია. 

სად სიტყვა იყო კვალ უფალ,

დუმდეს მეფეთა ველია,

იქიდან მოდის სიმღერად,

ბნელში რაც ნათელ ფერია. 

მზიანი იყო ის ღამეც,

სად იაკობის ზიარად...

ცით თუ დაეშვა მანდილი

ამ უცნობ ქალის ფრთიანად. 

ვინა ვარ, რა ვარ

ვინა ვარ, რა ვარ,

მგზავრი, თუ გზა ვარ?

კვალი მიმიყვანს სად?! 

ცად ავალ იქნებ,

ცადა ვარ იქნებ?

ველი, თუ მოველ ხსნად?! 

მას მივაქროლებ,

თუ მიმაქროლებს?

ვხედავ? ის მხედავს რად?! 

მყავს, თუ მივყვები,

ვარ, თუ ვიქნები —   

სული დაღლილი გზად?! 

ზარი ჩამოჰკრავს —   

ხმობის ზარები!

ანკი, ვიქნები მზად?! 

მრავალჟამიერ

მოგვივლინე ღმერთო ხილვა

ყოველ ბნელთა ცისკრად თევად,

მრავალჟამის ჟამიერი,

მრავალძალის ერთძალ ქცევად.

უჟამობის ჟამად ქმნილი

ეს ხმა ზარის იყოს ენად,

ჩვენთა წილთა ჯვართსაზიდად

მოგვეც ძალი ჭირთა თმენად.

ცეცხლთან სიტყვის დაბადებით,

ცეცხლით ამაღლებად ჩვენად,

ზენიავად მონაბერად,

თვალთშეუვალ ძალთა ჩენად.

გაცოცხლებულ ფერთსახებით,

სტრიქონთ შორის აზრთა მრთველად,

მოგვანიჭე ღმერთო მადლი

შენს ნებათა გზად საფენად.