თავი II - გაღვიძება
ღმერთს ეძინა. მას ეძინა ღრმა, მდუმარე, უსიზმრო ძილით. მაშინ როცა ეს მოხდა, არ იყო სიტყვა და ის არ იყო ღმერთთან. იყო უაზრობა და უაზრობა იყო ერთადერთი აზრი. მის ძილში არ იყო ნათელი და იყო უსასრულო უკუნი, სივრცე ბნელი, ცარიელი და უკიდეგანო. იყო სრული სიჩუმე და სიჩუმე იყო ერთადერთი ხმა. იყო უძრაობა და არ იყო დრო. ეს მოხდა მუდმივ მდუმარებაში, რომელიც სულ არსებობდა და თან არ არსებობდა. ეს არ არსებობის არსებობა მუდამ იყო გაუსაძლისი, თუმცა არ იყო ფიქრი სხვა ამის გასააზრებლად. ღმერთი იყო ყველგან და იყო არსად. უდროობაში მუდმივი იყო სიცარიელე ფიქრის გარეშე. მხოლოდ მუდმივად არსებობდა მისი მძინარე არსი, გაშლილი ელემენტარულ ნაწილაკებად და ყველაფერს ერთად ცივ, უსასრულო, ღმრა ძილით ეძინა.
ღვთიურ ძილში უხილავ ხვეულებად იყო ყოვლის მომცველი ცოდნა უსასრულო ძაფებად გაშლილი. ეს იყო ცოდნა, ღმერთის ცოდნა საკუთარი თავისა, სადაც არ არსებობდა სიკეთე და არ არსებობდა ბოროტება. იგი იყო საწყისი დაუწყებელი და სასრული დაუსრულებელი და იყო ურყევად, უქმნელად და სუნთქვა შეკრული. მასში თავმყორილი იყო მთელი უსასრულობის ყველანაერი მომავალი, რადგან აწყმო უძრავად იდგა და წარსული ჯერ კიდევ არ არსებობდა. ცოდნა იყო ყოვლის მომცველი, მაგრამ მის სიღრმეებში იყო კითხვა, კითხვა საკუთარი თავის არსებობისა და კითხვა იყო რატომ? ღმერთმა უსასრულო ძილში გააბნია ამ კითხვის ძალა, ძალა რომელსაც შეეძლო მისი არსის გაღვიძება.
სამყაროს ცივ და ბნელ არაფრობაში, უკუნში მიმოფანტა ამ კითხვის ყველა ძაფი, თუმცა მისმა ყოვლის მცოდნე გონმა იცოდა მისი გაფანტვა გაქრობას არასდროს ნიშნავდა. ნელ-ნელა აზრის ნაწილაკებმა მაინც დაიწყეს ერთმანეთსი ძიება და მთელ უსასრულობაში ყველგან იპოვეს აქა იქ ერთმანეთი, ღვთის გონმა ცხონებიდან გამოღვიძება დაიწყო, - „მე ვარ ყველაფერი, მე ვარ ყველა სივრცე, მე ვარ ყველა დრო, მაგრამ რატომ?!“ გაიელვა პირველმა აზრმა ღვთიურ გონში. აზრი შემაძრწუნებელი იყო, გაყინული უსასრულობა შეიძრა, შექანდა, უცებ ფიზიკურად იგრძნო ღმერთმა მისი არსებობის უსასრულოდ ყველა ნაწილაკი, ფიქრი მყისიერად ფიზიკურად შეგრძნობადი გახდა და ეს უკვე ახლის საწყისი იყო მისთვის და მან გადაწყვიტა გაღვიძება.