რედაქტორისგან:
მზისა და ადამიანების შესახებ
ცოდნა და განცდა ვერ თავსდებიან ხოლმე. ამიტომაც, როცა დილით, ფანჯრიდან აღმოსავლეთის მთებს ვუთვალთვალებ, ფიქრი როდი მკარნახობს, რომ ამოდის მზის სისტემის ერთადერთი ვარსკვლავი, თითქმის იდეალურად სფერული, ცხელი პლაზმისგან შემდგარი, მაგნიტური ველებით, დედამიწის მასაზე 330 000-ჯერ დიდი. არასდროს ვუყურებ ასე. დარწმუნებული ვარ - არც თქვენ, რადგან ადამიანი ვერასდროს გასცდება საკუთარ სამყაროს - რასაც ხედავს, იმას შეიგრძნობს. როცა მიწაზე იდგება და ცას ახედავს, მისი თვალები გაიმეორებენ ძველი შუამდინარელის და ან აფრიკელის, რომაელის თუ ბიზანტიელის თვალებს. იმ თვალებისთვის მზე პატარა იყო. პატარაა ჩვენთვისაც. და ასეც ჯობს დარჩეს. ასე უფრო დიდები ვართ. უფრო ადამიანები ვართ. და მით უფრო, - როცა მზე ჩვენში ამოდის, ყველაზე პატარა და ამავდროულად ყველაზე დიდი მზე.
ეს არის რომანი ადამიანებზე, მათ ჩვეულებრივ ყოველდღიურობაზე, რომელსაც სხვაგვარად დაკვირვებული თვალი არაჩვეულებრივად აქცევს. ავტორის მსუბუქად თხრობის უნარი, დიალოგების შესანიშნავად აწყობის ტექნიკა, სათქმელის ზუსტი მორგების ნიჭი, ენობრივი ცვალებადობა, მოქმედების ველის თანამედროვეობა ტექსტს ახლობელს და იოლად აღსაქმელს ხდის. არის სცენები, სადაც ნაწარმოები თითქოს პიესად იქცევა, მერე უცებ მდორდება და სხვა წარმოსახვაში გადაგისვრის.
„როგორი უკიდეგანოა სამყარო, თან როგორი დაუნდობელი“ - წიგნი ამაზეცაა, გარდაუვალ იმედგაცრუებებზე, მარცხზე და ამ მარცხიდან გაქცევის ან გამარჯვების სურვილზე. მაგრამ ბოლოს, ერთ დიდ, ფილოსოფიურ დაკვირვებად იქცევა: „რა არის სიკვდილი? არაფერი... ერთი გაელვება, ერთი სათანადო, ან არასწორი ნაბიჯი და თვალის დახუჭვა, მერე? მერე ყველაფერი სულერთია - მაშ, ძალიან იოლი ყოფილა სიკვდილი, ბავშვობაში წაქცევაზე და მუხლის გადაყვლეფაზე იოლი“ და ხვდები რომ სიკვდილი მართლა არაფერია. რომ მზე არც მერე ტოვებს ადამიანს, სულში ამოსული მზე...
გიორგი კეკელიძე
ჩუქება
