შხაპუნა წვიმა ხვან სუნ ვონი (1915-2000)
ხვან სუნ ვონი დაიბადა ტედონში, ჩრდილოეთ კორეაში. მისი ლიტერატურული დებიუტი შედგა სკოლის მოსწავლეობისას, 1931 წელს, „აღმოსავლურ სინათლეში“ გამოქვეყნებული ლექსებით – „ჩემი ოცნებები“ და „არ შეშინდე, ჩემო ვაჟო“. ხვან სუნ ვონის პირველი მოთხრობა 1937 წელს დაიბეჭდა. ხანგრძლივი მოღვაწეობის განმავლობაში იგი უშუალოდ ადევნებდა თვალს ჩვეულებრივ კორეელთა ყოფას, სოციალურ თუ პოლიტიკურ ჩაგვრას – კოლონიალიზმის, იდეოლოგიური კონფლიქტების, კორეის ომის, ინდუსტრიალიზაციის, სამხედრო დიქტატურის – პირობებში. მისი ყურადღება მიპყრობილი იყო კორეული სულის სიცოცხლისუნარიანობის შენარჩუნებისთვის, მიუხედავად ძნელბედობის ჟამისა, სიყვარულის გამოვლენისა და საერთო კეთილგანწყობილებისათვის ზრუნავდა.
ხვან სუნ ვონი ავტორია თანამედროვე კორეულ ლიტერატურულ წრეებში საყოველთაოდ აღიარებული მოთხრობებისა. მათ შორის: „ვარსკვლავები“ (1940), „მოხუცებული ხვანი“ (1942), „მოხუცი მეთუნუქე“ (1944), „თავსხმა წვიმა“ (1952), „წერო“ (1953) და „შხაპუნა წვიმა“ (1959).
როგორც კი ბიჭმა პატარა ნაკადულთან გოგონა შენიშნა, იფიქრა, სწავლული იანის შვილთაშვილი იქნებაო. გოგოს ხელები წყალში ჩაეყო და ადგაფუნებდა. სავარაუდოდ, ასეთი ნაკადული სეულში არასდროს ენახა.
სკოლიდან შინ მიმავალი, უკვე რამდენიმე დღე გზად ჩერდებოდა და წყალს ერთი და იმავე მანერით ეთამაშებოდა. აქამდე ნაპირთან ერთობოდა, მაგრამ დღეს უკვე ნაკადულის შუაგულში ჩამწკრივებულ ქვებზე იდგა.
ბიჭი სანაპიროზე ჩამოჯდა. დაელოდა, სანამ იქაურობას დატოვებდა.
წასვლა რომ გადაწყვიტა, გოგოს ვიღაც შეხვდა და გზა ერთად განაგრძეს.
მეორე დღეს ბიჭი ნაკადულთან ოდნავ მოგვიანებით მივიდა. ამჯერად გოგო ქვებს შორის იჯდა და სახეს იბანდა. მის სახელოებაკეცილ ვარდისფერ ჯემპრთან შედარებით, მკლავები და კეფა თეთრად მოუჩანდა. სახის დაბანას რომ მორჩა, წყალს დაჟინებით დააშტერდა. ალბათ საკუთარ გამოსახულებას აკვირდებოდა. უეცრად თითქოს წყალში რაღაცას ხელი სტაცა, ალბათ ლიფსიტებმა ცურვით ჩაუარეს.
ბიჭმა არ იცოდა, გრძნობდა თუ არა გოგო, ნაპირიდან მის წყალთან თამაშს რომ აკვირდებოდა. ლიფსიტების დაჭერის მცდელობა უშედეგო გამოდგა. მაგრამ გოგო არ ნებდებოდა, ალბათ უფრო გასართობად. მხოლოდ მაშინ წამოდგებოდა, თუ ნაკადულთან ვინმე ჩამოივლიდა, ისე როგორც წინა დღეს. გოგომ წყლიდან თეთრი კენჭების ამოკრეფა დაიწყო, შემდეგ კი ქვებზე ხტუნვა-ხტუნვით გადაირბინა.
უცებ უკან მოტრიალდა და გამოსძახა: – ეი, შენ.
თეთრი კენჭები გამოფრინდა. ბიჭი ფეხზე წამოხტა. გოგო გაიქცა, თან მოკლედ შეკრეჭილი თმა უფრიალებდა. შემოდგომის მზის შუქზე მოელვარე ლელქაშის ბარდებს შორის გზას მიიკვლევდა. ცოტა ხანში გოგონა ბარდებს იქით ისევ გამოჩნდა. შემდეგ კვლავ თვალს მიეფარა. ბიჭი თითის წვერებზე იდგა. ფიქრობდა, ძალიან დიდი დრო დასჭირდაო.
საკმაოდ მოშორებით ლელქაშის ბუჩქი ამოძრავდა. გოგოს მკლავები შემოეხვია. ახლა ნელი ნაბიჯით მისეირნობდა. მზის სინათლეზე თმა ისე უელვარებდა, გეგონებოდა, მდელოს გასწვრივ გოგო კი არა, ლელქაში მოძრაობსო.
ბიჭი მანამდე იდგა, სანამ ლელქაში თვალს არ მიეფარა. უეცრად გოგოს ნასროლ თეთრ კენჭს დახედა. სისველე შეშრობოდა. აიღო და ჯიბეში შეინახა.
მეორე დღეს ნაკადულთან მოგვიანებით მივიდა. გოგოს კვალიც კი არსად ჩანდა. უცნაური იყო, რაც უფრო მეტი დღე გადიოდა მის გარეშე, ბიჭის გულში სიცარიელის განცდა სულ უფრო იზრდებოდა. წესად ექცა, ჯიბეში შენახულ კენჭს თითებით შეხებოდა.
ერთ დღეს ბიჭი ნაკადულის შუაგულში ქვაზე ჩამოჯდა, ზუსტად იქ, სადაც გოგო წყალს ეთამაშებოდა. ხელები დაისველა. სახე მოიბანა და წყალს დააშტერდა. მზისგან გაშავებული სახე დალანდა. სძულდა იგი.
ბიჭი წყალში საკუთარ სახეს ორივე ხელით შეეხო. ერთი და იგივე რამდენჯერმე გაიმეორა. შემდეგ გაოცებული ფეხზე წამოფრინდა. გოგო მისკენ მოეშურებოდა.
„იმალებოდა და შორიდან მაკვირდებოდა“. ბიჭი გაიქცა. ცალი ფეხი ქვას წამოსდო, მეორე წყალში ჩაუვარდა. უფრო სწრაფად გაიქცა.
ნეტავ სადმე დამალვა შესძლებოდა. იმ მხარეს ლელქაში კი არა, მხოლოდ წიწიბურას მინდვრები იყო. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს წიწიბურას ყვავილის სუნი ცხვირის ნესტოებს უჩხვლეტდა. თავს აქეთ-იქით იქნევდა. ოფლის წვეთები ტუჩებს შორის პირში უჟონავდა. ცხვირიდან სისხლი სდიოდა. ცალი ხელით სისხლის შეჩერებას ცდილობდა და სირბილს არ წყვეტდა. ზურგს უკან ესმოდა ხმა, რომელიც თან სდევდა და იმეორებდა, „სულელო ბიჭო, სულელო ბიჭო“.
შაბათი დადგა.
ნაკადულამდე რომ მიაღწია, დაინახა გოგო, რომელიც რამდენიმე დღე არ გამოჩენილა, ისევ წყალს ეთამაშებოდა. ბიჭმა ქვებზე გადასვლა დაიწყო. თავს აჩვენებდა, თითქოს ვერც კი შეამჩნია. რამდენიმე დღით ადრე გოგოს წინაშე სულელურ მდგომარეობაში აღმოჩნდა, ამიტომ ახლა ქვებზე ფრთხილად მოძრაობდა, მიუხედავად იმისა, რომ აქამდე მათზე თვალდახუჭული დადიოდა.
– გამარჯობა!
ვითომ ვერ გაიგონა. ნაპირზე გადავიდა და შეჩერდა.
– ეი, ეს რა ნიჟარაა?
საკუთარ თავთან წინააღმდეგობის მიუხედავად, შემობრუნდა და მისი თვალები გოგოს მეტყველ, მუქი ფერის თვალებს შეხვდა. მზერა მაშინვე მის ხელისგულზე გადაიტანა.
– ეს პეპელას მოლუსკია.
– რა
ჩუქება
