სიყმაწვილეში, როდესაც საზოგადოებასთან ადაპტაცია ვერაფრით მოვახერხე, ბერად შედგომა გადავწყვიტე. რომ დავრწმუნებულიყავი, შევძლებდი თუ არა ბერულ ცხოვრებას, ერთ უმოქმედო მონასტერში წავედი. იქ რამდენიმე თვე მარტოს მომიხდა ყოფნა. იმ ზამთარს ძალიან დიდი თოვლი მოვიდა და შიმშილი დამემუქრა, რადგან სოფელში ვეღარ ჩავდიოდი ნადირის შიშით, რომელიც მრავლად იყო იმ ტყეში. ბედზე, მონადირეები გამოჩნდნენ და ასე მიხსნა ღმერთმა. ლექსს კი, რომელსაც ქვემოთ წარმოგიდგენთ, მაშინდელი ერთ-ერთი ღამის მდგომარეობას ასახავს:
