თვითპრეზენტაციასავით დავიბადე ვორონცოვზე, გავიზარდე ვაკეში, ახლა პლეხანოვზე ვცხოვრობ.
ჩავაბარე ფიზიკურზე, დავამთავრე ეკონომიური, გავხდი ლიტერატორი.
საბჭოთა კავშირი რომ დაინგრა, ჯერ უმუშევარი ვიყავი, მერე ჟურნალისტი, მერე თავისუფლების ინსტიტუტის დამფუძნებელი და გამგეობის წევრი, პარლამენტის წევრიც ვიყავი და ბევრს ახლაც ვგონივარ.
ვიზრდებოდი იდეურ კომუნისტად, სტუდენტობისას რადიკალური „ანტისოვეტჩიკი“ გავხდი, უფრო მოგვიანებით - ნაციონალისტი, დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ მკვეთრად გავლიბერალდი.
ჩემი საყვარელი მწერალი ჯერ ჟიულ ვერნი იყო, მერე კაფკა შემიყვარდა და მისი დამსახურებაა წერა რომ დავიწყე, მერე დოსტოევსკი, ფოლკნერი, უაილდერი, ბორხესი, ტოლკიენი... ვგიჟდები „ჰარი პოტერზე.“
ვუსმენდი ბითლზს, მერე ჰარდ როკს, მერე პროგრესივ როკს და ათასნაირ ალტერნატივა-ანდერგრაუნდს, ახლა ბობ დილანს ვუსმენ და ბლუზებს.
კინორეჟისორებში ჯერ ჩაპლინი მომწონდა, მერე ფელინი, მერე ტარკოვსკი, მერე პაზოლინი, მერე ბერგმანი, ახლა ტარანტინო მომწონს.
ბავშვობიდან ათეისტი ვიყავი, უკვე უმაღლესდამთავრებული მისტიკაში გადავეშვი, მერე ორთოდოქსიაში, ახლა საკმაოდ ლიბერალი მართლმადიდებელი ვარ, იმდენად ლიბერალი, რომ ცოლი იეღოველს მეძახის.
ბავშვობაში ტკბილი ჩაი მიყვარდა, სტუდენტობისას უშაქრო, ახლა ყავას ვსვამ.
სასმელი ჯერ საერთოდ არ მიყვარდა, მერე ჩეხური პროდუქციის წყალობით ლუდი შემიყვარდა, მერე არაყი, მერე კონიაკი, მერე ბურბონი, ახლა შოტლანდიური ვისკი მიყვარს და კარგი ღვინო, ოღონდ მართლა ძალიან კარგი - სხვანაირს არ ვსვამ.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ არასდროს მყვარებია იარაღი და მანქანა. ახლაც სრულიად გულგრილი ვარ.
არც დიდი კაზანოვა ვყოფილვარ ოდესმე და არც ასკეტი განდეგილი, ქალების სიმპათიები ჩემ მიმართ კი სულ ასაკის პირდაპირპროპორციულად იზრდება. როგორ ვთქვა ახლა, ჯობდა პირიქით ყოფილიყომეთქი...
დიდხანს მქონდა განცდა, რომ ძალიან უინტერესო და ერთფეროვანი ცხოვრება მაქვს, რაღაც უფერული და მომაბეზრებელი რუტინით გაჯერებული. არადა, ახლა რომ ვუყურებ, სულაც არ მქონია უინტერესო ცხოვრება. პირიქით, ძალიანაც საინტერესო იყო და მრავალფეროვანი თავგადასავლებით სავსე. რაც მთავარია, ყველაფერი გრძელდება.
და საერთოდ: ამ ოცდაათი წლის წინ რომ ვინმეს ჩემთვის ემკითხავა: შენ მოესწრები საქართველოს დამოუკიდებლობას, გახდები დამოუკიდებელი საქართველოს პარლამენტის წევრი და ხშირ-ხშირად გაჩვენებენ ტელევიზიით, მოივლი მსოფლიოს ბევრ ქვეყანას, დაესწრები ჩაკ ბერის და არეტა ფრანკლინის კონცერტებს, ის გოგონა, ვისზეც ახლა მწარედ ხარ შეყვარებული, შენი ცოლი გახდება და შვილებს დისნეი-ლენდში და უნივერსალ სტუდიოს პარკებში წაიყვანთ, მაგრამ ყოველივე ამის მიუხედავად მაინც უკმაყოფილო იქნებიო, ალბათ სიცილით მოვკვდებოდი, ეგ ყველაფერი თუ ამიხდა, ხმას როგორ ამოვიღებ-თქო.
არადა, ვარ უკმაყოფილო, ფაქტია.
ახლა ალბათ უნდა მოვდგე და ახალგაზრდობა დავმოძღვრო, რომ შეუცნობელ არს გზანი უფლისანი და ძალიანაც ნუ განიცდიან, თუ მათ თავიანთი შინაგანი სამყარო უფრო მდიდრული და მრავალფეროვანი ეჩვენებათ გარემომცველ რეალობასთან შედარებით, მაგრამ ცხადია, ამას არ ვიზამ. ჯერ ერთი, აზრი არა აქვს - სისულელეა, რომ ჭკვიანი სხვის შეცდომებზე სწავლობს. ასეთი პრეცედენტი კაცობრიობის ისტორიაში არ არსებობს. მეორე კიდევ, საერთოდ არ მიყვარს დამოძღვრა, და ბოლოს ადამიანი თუ 20 წლის ასაკში ცივი გონებით ჭვრეტს თავის მომავალ კარიერას და პროტესტის გრძნობა არ უჩნდება, დანამდვილებით შეიძლება ითქვას, რომ ის 40 წლის ასაკში უკვე ჩამოყალიბებული კონფორმისტი იქნება.
ერთადერთი, რასაც ყველას ვუსურვებ და მათ შორის ჩემს თავსაც - მუდამ ჰქონდეს სიახლის ინტერესი, რადგან ვინ უწყის, სად მიგიყვანს ფეხი შენი, თუნდაც 64-ის რომ გახდები. მე კი ბევრიც აღარ დამრჩა და თითქოს მეტი რაღა უნდა მოხდეს, მაგრამ რა ვიცი, რა ვიცი...
ჩუქება
