ნაწილი პირველი - 1 - ღამით სასტუმროს ნომერში
ვუძღვნი შვილებს, ელენეს და სანდროს
- ფოტოზე იმ ბიჭს, უბრალოდ, ხელი ჰქონდა ჩემთვის გადახვეული, აი, აქ, - თქვა ვერონიკამ და მარცხენა ხელი მხარზე დაიდო, - შეხედე, ეს ხომ მკერდი არ არის? აი, საიდან იწყება მკერდი. სახეს ვერც კი ვიხსენებ, იქვე, კლუბში გავიცანი, მანზურკიდან ვარო, ასე მითხრა. უბრალოდ, ვიცეკვეთ, ცოტა დავლიეთ, ხელი გადამხვია და სულ ეს იყო. ფოტო ვინ გადაგვიღო, არ მახსოვს. ლიოხამ, როგორც ყოველთვის, იეჭვიანა, ძუძუებში გიყოფს ხელს, ვერ ხედავო? მითხარი, ეს ძუძუა?
- არა, რა ძუძუ, - თავი გავაქნიე.
- ანდა ფოტო სად იპოვა? წარმოდგენა არ მაქვს. ეგეთ საოცრებებს აკეთებდა. მე არ მქონდა ის ფოტო და იმან საიდან ამოქექა, დღემდე არ ვიცი. თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს, მაგას ხომ საბაბი არ დაელეოდა. ძალიან იეჭვიანა. ერთი თვე იყო უკვე გასული, საქმის გასარჩევად ქალაქიდან რომ გამიყვანა. თავიდან ჩანაფიქრს ვერ მივუხვდი, უბრალოდ, გავისეირნოთო და მეც ცხვარივით გავყევი. სადღაც, თივის ზვინებთან გავჩერდით, მოშორებით დიდი ბეღელი იდგა. ფოტო დააძრო და მუხლებზე დამიგდო. ლაპარაკი უჭირდა. პირს აფჩენდა და მერე გამწარებული კუმავდა. ნერწყვს ისე ყლაპავდა, თითქოს ყელში ეჩხირებაო. ტუჩებიც რაღაცნაირად სასაცილოდ უბრტყელდებოდა. ნამდვილი დაკითხვა მომიწყო. თავიდან ისიც კი ვერ გავიხსენე, კლუბში რომ ვიყავი. მით უმეტეს - ფოტო. სამი გოგოდან მხოლოდ მე ვიყურებოდი ობიექტივში. გვერდით ის ბიჭი მედგა, ხელს ვინც მხვევდა. ეს რა არისო, რომ მკითხა, არ ვიცოდი, რას დავკვირვებოდი. ჩამაცივდა, გინდა თუ არა, ძუძუებში გიყოფს ხელსო. დავიბენი. ნამდვილად არ მიყოფდა. არ მიყოფს-მეთქი და როგორ არაო, დამიყვირა. როგორ არაო, მეორეჯერაც დამიყვირა და მე თავი გავაქნიე. რა ჰქვია, ვინ არისო და არ ვიცი, არ მახსოვს-მეთქი. კაცმა ძუძუები დაგისრისა და მისი სახელი როგორ არ იცი, რას მატყუებო. ეტყობა, „არასწორი მზერა“ არსებობს, აცდენილი საუბრები, წინადადებები, პასუხები. მოსაუბრე რაღაც სხვას ხედავს, სხვა ჩაესმის, და არა ის, რაც ნამდვილია. ალბათ თვითონაც არ უნდა, ასე რომ იყოს, მაგრამ ჭკუა არ ემორჩილება და არასწორი დასკვნა გამოაქვს. დაჰიპნოზებული გონება აჩრდილებს ხედავს, დაგრძელებულ მკლავებს და შეყვარებულის მკერდში ჩაცურებულ თითებს.
- არა მგონია, ჰყვარებოდი, - ვუთხარი მე, - ეგეთ ეჭვიანობას რეალური საფუძველი არა აქვს. სიამოვნებას სიყვარული არ ანიჭებს. ნეტარებას საკუთარ ტანჯვაში პოულობს და მუდმივი იმედგაცრუებისკენ მიისწრაფვის.
- გამოდის, თავს ვერანაირად გავიმართლებდი. შევცდი, ასეთ ლაპარაკში არ უნდა ავყოლოდი. თავიდან აბსურდულობის მთელი სირთულე ვერ დავინახე. მისმა მძაფრმა ზეწოლამ წამებში გამტეხა და შუაგულ თავისმართლებაში აღმოვჩნდი. ძალიან გამიჭირდა თავის დაღწევა, რადგან მასში ლოგიკური არაფერი იყო. ბრალდება და თავდაცვა წრეზე ბრუნავდა, ერთი წარმოსახვითი ღერძის გარშემო, რომელსაც ალიოშა ჩერნოვის ავადმყოფური ეჭვი ერქვა. სანამ ისტერიკამდე არ მიხვალ, მანამდე ვერაფერს გააწყობ. წივილისა და პირზე მომდგარი დუჟის მერე, თავს როგორღაც განებებენ...
- ამბობ, პირველი შემთხვევა არ იყოო. რატომ არ წამოხვედი? საიდანაც უნდა გამოქცეულიყავი, სწორედ იქ დარჩი და დამცირებას იტანდი.
- მონუსხულივით ვიყავი. სულ კი არ ეჭვიანობდა. მერე მირიგდებოდა და კეთილი და მოსიყვარულე ხდებოდა - მეც ვივიწყებდი წყენას. ხან ბოდიშს მომიხდიდა, რაღაცას მაჩუქებდა, მეტყოდა, სიგიჟემდე მიყვარხარ, შენ გარეშე ვერ გავძლებ და თუ მიმატოვებ, თავს მოვიკლავო. ერთი-ორჯერ ატირდა კიდეც, შენზე რომ ვაფრენ, იმიტომ ვარ ასეთი ეჭვიანიო.
აი, იმ დღეს ვეღარ შეძლო ჩემი გაბრიყვება. გამწარებული ვიყავი, მეტის მოთმენა აღარ მსურდა, უნდა მიმეტოვებინა და ასეც მოვიქეცი. მანქანიდან გადავხტი და გავიქეცი. გავრბოდი და უკან არ ვიყურებოდი. უკაცრიელი ადგილი იყო. უფრო სწორად - მიტოვებული ნაკვეთები. სახლები სადღაც მთის ძირში მოჩანდა და როცა იმ შორეული ფანჯრებიდან გამომავალი სინათლე შევნიშნე, მივხვდი, რომ გულისამრევ ჩხუბში დაღამებულიყო კიდეც. იქამდე შორი იყო - ვერ მივაღწევდი. მალე სუნთქვა შემეკრა და გავჩერდი. უკან მივიხედე - არ ჩანდა. არ გამომკიდებია. იფიქრა, რომ ასეთ დაუსახლებელ ადგილას გაქცევას ვერ გავბედავდი და ამიტომაც საკუთარ ნებაზე მიმიშვა. როგორც ჩანს, ტკბებოდა კიდეც ჩემი უსუსურობით. ვარაუდობდა, რომ უკაცურ ადგილზე დამფრთხალს, მალე სხვა გზა აღარ მექნებოდა და, აკანკალებული, უკანვე, მასთან მივფორთხდებოდი. ვერანაირი შიში ვეღარ მიმაბრუნებდა ჩერნოვთან... ასე ვფიქრობდი მაშინ. უკვე მეორე წელი იყო, რაც ნერვებს მიჭამდა. რომ დამწეოდა, მისი განწყობილების მყისიერი ცვლილება თავიდან საშინლად გამაღიზიანებდა: ის გარდაიქმნებოდა, ქათინაურებით ამავსებდა და მუხლებს დამიკოცნიდა. ისეთი კეთილი გახდებოდა, ვეღარც იცნობდი. ნელ-ნელა მისი ალერსი ისევ მომთენთავდა და მრავალსაათიანი
ჩუქება
