პროლოგი
ამ რომანს ვერ ექნება „ჰეფი ენდი“, რადგან ბოლოში არავინ ქორწინდება. სურვილი იქით იყოს და, ამის შანსიც კი არავის მისცემია... ის კვირა ცა სტაბილურად რუხი იყო – თითქოს წვიმას აპირებდა, სინამდვილეში კი ერთი წვეთიც არ ჩამოვარდნილა. როცა, ცის შემხედვარე, შფოთი გიპყრობს, მიწიდან კარგს არაფერს უნდა ელოდო.
ყველაფერი სამშაბათს დაიწყო. დილიდანვე ქალაქში უცნაური სიმშვიდე სუფევდა, რაც შუადღესაც გაგრძელდა და მხოლოდ საღამოს საათებში დაირღვა... ცენტრში, რუსთაველის ძეგლთან, ქუჩების განშტოებები პოსტაპოკალიპტურ მიდამოს ქმნიდა, აპოკალიფსის გარეშე. თავჩაღუნული ძაღლი სასტუმროსთან ცხვირით მიწას მიჰკრობოდა და ბაქტერიებს თუ ეძებდა, თორემ საჭმლის გადამგდები ამ ქალაქში არავინ იყო. არავინ იყო ამ ქალაქში ბედნიერი და ლაღი. არავინ იყო ამ ქალაქში სრულყოფილი და არც არავის ჰქონდა სურვილი, სრულყოფილი ყოფილიყო. და რა თქმა უნდა, არავინ იყო ამ ქალაქით კმაყოფილი, წასვლას კი გაურკვეველი მიზეზის გამო ვერ თუ არ ბედავდნენ.
ქალაქის ჩრდილოეთ ნაწილში, საკონცერტო დარბაზში (800 აგდილი) სამოცს გადაცილებულ ორმოცამდე ადამიანს მოეყარა თავი და პიანისტის გამოსვლას ელოდნენ. თინა კულისებში იდგა და დარბაზში მოფუსფუსე აუდიტორიას ეჭვის თვალით უყურებდა. რა ესაქმება აქ? რატომ დასთანხმდა პირველ სოლოკონცერტს? მაგრამ, იმედია გაითვალისწინებენ, რომ ჯერ მხოლოდ თექვსმეტისაა. არა! საკუთარი თავის ნუგეში საქმეს ვერ უშველის. თვითონაც კარგად იცის, რომ ამ გაძვალტყავებული ბებრუხანების ყბაში ჩავარდნას ამოღებული დეკოლტეთი და უმოკლესი კაბით ირანში სეირნობა სჯობს.
დროა! სცენაზე უნდა გავიდეს.
ქალაქის აღმოსავლეთ ნაწილში კი პოეტი დათა მეტრეველი საკუთარ ოთახში, სავარძელში მოკალათებულიყო, წითელ ღვინოს წრუპავდა და „ვორდის“ ცარიელ ფაილს უიმედოდ უყურებდა. გონებაში დატრიალებული აყალმაყალი ორგანიზებულ სახეს ვერა და ვერ იღებდა. არადა, მგონი, წამიერად საჭირო სიტყვამ ჩაუქროლა. თუმცა ვინ გაიგებს. ეს ხომ წამიერად იყო. არც კი.
„მოღრუბლული ცა“, – ფიქრობს თავისთვის და, მორიგი იდიოტობის დასაწერად გამზადებული, თითებს ატკაცუნებს.
It’s time of shit!
ქალაქის დასავლეთ ნაწილში ია გუნცაძე მათემატიკის გაკვეთილს ატარებს. კლასში ოფლის სუნი დგას (წინა გაკვეთილი ფიზკულტურა თუ ჰქონდათ), რვეულმონიავე ბავშვები კი დიდი ინტერესის გარეშე აკვირდებიან მასწავლებლის ხელის მოძრაობას და დაფაზე გამოყვანილი მაგალითები ავტომატურად უჯრიან რვეულებში გადააქვთ.
„თუ ვერ ხვდებით როგორ ვაკეთებ, აზრი არ აქვს ამის ჩაწერას! მკითხეთ, რაც ვერ გაიგეთ და გიპასუხებთ; სანამ დრო გაქვთ, თორემ წლის ბოლოს ყველაფრის ერთად სწავლას ნამდვილად ვერ მოასწრებთ“, – არც ისე მკაცრად გამოსდის იას და დაფაზე წერას განაგრძობს.
როგორც უკვე აღვნიშნეთ, ქალაქი რაღაცნაირად დუმდა.
სხვები აქ დაწერდნენ: ქუჩებში, სპეციალურ ბოძებზე დამაგრებული დინამიკებიდან Joy division-ის დამაჰიპნოზებელი „decades“ იღვრებოდა, რაც ქალაქს კიდევ უფრო იდუმალ ელფერს აძლევდა. მე კი ვამბობ, რომ ქალაქში უმეტესობას მუსიკა არ უყვარდა. შესაბამისად, ყელამდე აწეულ ველვეტის შარვალსა და გახუნებულ პერანგში გამოწყობილ მერს არც არასდროს უფიქრია დინამიკების ქუჩებში დაყენებასა და ამ გზით ხალხის „გამხიარულებაზე“. საერთოდაც, მერიას ფეხებზე ეკიდა ხალხი და მათი ინტერესები. სხვადასხვა საქმიანობისთვის გამოყოფილი ფულის მაქსიმალურად დიდი ნაწილის ჩაჯიბვაზე ორიენტირებულნი, უმცირეს დეტალებსაც კი აღარ აქცევდნენ ყურადღებას და კაბინეტიდან „რენჯ როვერამდე“ (მერიის შენობის დატოვებიდან ავტომობილამდე) გასავლელ ტერიტორიაზე დამყარებულ ანტისანიტარიაზე ერთს თუ ამოიხვნეშდნენ იმ იმედით, რომ ქალაქის ერთადერთი გაზეთის მოპაპარაცო ჟურნალისტები (რომლებიც ბოლო ორი წლის განმავლობაში საგრძნობლად მომრავლდნენ და ისევ მერიის მიერ ნაკარნახევი სიცრუის პროპაგანდას ეწეოდნენ) ამ სევდიან სახეს დააფიქსირებდნენ და პირველ გვერდებზე გამოჭიმავდნენ სათაურით: „ქალაქმა სწორი არჩევანი გააკეთა. გიყვარდეთ თქვენი მერი. გიყვარდეთ თქვენი ქალაქი“.
ყველაფერი შვიდის ათ წუთზე დაიწყო.
თინა ამ დროს შოპენს უკრავდა და მთლიანად მუსიკაში ჩანთქმულს დარბაზში შეკრებილი ბებრუხანები აღარც კი ახსოვდა. გოგონას მოქნილი თითები კლავიშებზე ხვლიკებივით დასრიალებდნენ...
მხოლოდ პირველ რიგში მჯდომმა ქალბატონმა ნათელა ჭანტურიამ შეამჩნია, როგორ იქცა გოგონას აღტყინებული, ემოციების მოზღვავებისგან შეკუმშული, თითქოსდა თავის ქალას მიმდნარი სახე კანის არაფრის გამომხატველ ნაგლეჯად. ყველანაირი ემოცია წამებში გაქრა. თითქოს თინას უხილავმა ძალებმა ნიღაბი გაუკეთეს.
გოგონა შეჩერდა. ჰაერში აწეული თითები ადგილზევე გაუქვავდა. მარიონეტს დაემსგავსა, ერთ ადგილზე რომ გააშეშეს და მოძრაობის უფლებას არ აძლევენ. აუდიტორია გაკვირვებული უყურებდა პიანისტს. იქნებ ეს მუსიკალური ტრანსია, რომელიც მხოლოდ ნამდვილ მუსიკოსებს ემართებათ?
თინას დაავიწყდა, რა ნოტი უნდა აეღო ახლა. თინას დაავიწყდა, რას აკეთებდა აქ. თინას დაავიწყდა, ვინ იყო და რა ერქვა ამ ინსტრუმენტს, რომლის გაპრიალებული ზედაპირიც შუქს ირეკლავდა. თინას აღარაფერი ახსოვდა. ფიქრის უნარიც კი წაერთვა. ხელები დაუშვა, წამოდგა და სცენის კიდისკენ გაემართა. დარბაზში
ჩუქება
