შესავალი ერთხელაც იქნება, დავჯდები და დავწერ წიგნს. არ ვიცი, ამას როდის გავაკეთებ – მაშინ, როცა ძალიან უსაქმურად ვიქნები, მაშინ, როცა ემოციებისგან დაცლა მომინდება თუ მაშინ, როცა შეიძლება, უბრალოდ, გადავწყვიტო, რომ წიგნის წერას რა უნდა?! ყველა წერს და მე რითი ვარ ნაკლები? ბოლო-ბოლო, ასაკიც შესაფერისი მაქვს მწერლისთვის და გარეგნობაც, რაღაცნაირი იდუმალ-საინტერესო. ხო რა? რა მოხდა? თავის ქება ცუდი ტონია? ხო, მაგრამ ჯერ ხომ არ იცი, იდუმალ-საინტერესოს რაზე ვამბობ – ასაკზე თუ გარეგნობაზე?
აი, უკვე მეორედ გაგაცურე! კი, ასეა. პირველად როდის და, როცა ეს წიგნი გაყიდვინე იმის იმედით, რომ, მინიმუმ, სამ კარგ საღამოს გაატარებ, არადა, დარწმუნებული ვარ, ამ წიგნს სულ რაღაც ერთ საღამოში „შეჭამ“. მოკლედ, ეს პირველი გაცურება, ახლა მეორე, როგორც ზემოთ უკვე გითხარი, იდუმალი და საინტერესო არა ჩემს გარეგნობას, არამედ ჩემს ასაკს ეხება. მართლა ეგრე ვფიქრობ. ახლა სრულიად გულწრფელი ვარ – საოცარი ასაკია 40. რაშია მისი „საოცრება“ არ ვიცი, მაგრამ ვგრძნობ: ჯერ კიდევ ლამაზი ხარ, სასურველი და თან უკვე იმდენად ჭკვიანი, რომ თავს უფლებას აძლევ, შენი გამოცდილება სხვას გაუზიარო. არა, უარყოფითი მხარეებიც ბევრი აქვს ასაკს, მაგალითად, ის, რომ გარშემო ყველა გეუბნება, რომ ამ თარიღის აღნიშვნა არაფრით არ შეიძლება, ჯვარი აქაურობას და, ხო ხვდებით არა, ორმოცის აღნიშვნა როდის ხდება? თუმცა მე ამან ვერ შემაშინა. ხვალ, ძალიან დიდი, პრაქტიკულად, გრანდიოზული წვეულების მოწყობას ვგეგმავ, სადაც ბევრი ორმოცი წლის ქალი და შესაბამისად, ბევრი სიბრძნე იქნება...
ჰოდა, ცხადია, ღამე ვერ ვიძინებ, ხვალ ხომ ასეთი დიდი დღეა, სიბრძნის, სილამაზის, სექსუალურობის და თვითფლობის ზეიმი, კიდე ნახშირწყლების, რომელთა სუფრაზე დანახვას ყველა გააპროტესტებს:
– აუუ, კაი რა, ძლივს დავიწყე დიეტა! – იტყვის ხათუნა.
– ხაჭაპური არის სადიზმი, ამას ჰიტლერიც არ იკადრებდა საკონცენტრაციო ბანაკში, – დაეთანხმება მაკა.
– მე არ შევჭამ, არ მესმის, რა საჭირო იყო ამდენი ცომის შეკვეთა?! ვარჯიშიდან მოვდივარ, 900 კალორია ძლივს დავწვი და ერთი ხინკლის გამო ცხოვრებას ვერ დავინგრევ, – კატეგორიულად გადაწყვეტს ნათია.
მაგრამ ზუსტად 15 წუთში ყველაფერი შეიცვლება – ხათუნა „მიხვდება“, რომ დიეტის მეგობრის დაბადების დღეზე დაწყება, როგორც მინიმუმ, მეგობრის ღალატია, მაკა აღმოაჩენს, რომ მე საერთოდ არ ვგავარ ჰიტლერს, ხოლო ნათია, ნაკლებად კატეგორიული გახდება და სრულ უფლებას მისცემს ხინკალს ბოლომდე შეავსებინოს 900 დამწვარი კალორია... და ამით საერთოდ არ დაენგრევა ცხოვრება.
მაგრამ ეს მოხდება ხვალ, როცა ეს საოცრად გრანდიოზული ზეიმი დაიწყება, მაგრამ რა ხდებოდა გუშინ?
რა ხდებოდა გუშინწინ? კიდევ იმის წინ? აი, ამის შესახებაა წიგნი. არა, მთლად მაგაზეც არაა, ყველაფერი ბევრად უფრო საინტერესოა და ამიტომ მგონია, რომ ამის კითხვას ერთ ღამეში მორჩები...
მოკლედ, საქმე ისაა, რომ ამ შუაღამეს, უცებ ვიფიქრე, რომ ადამიანს ძალიან სჭირდება ერთი უნარი – ცხოვრებაში, ორმოც წლამდე, რამდენჯერმე მაინც გახდეს ორმოცის! კი, აი, ზუსტად ეს უნარი! როგორ? აი, მაგალითად, ცხოვრების რაღაც ეტაპებზე უცებ უნდა დაპაუზდეს ყველაფერი და ორმოცი წლის გადასახედიდან შეხედო შენს ორეულს (ბავშვს, თინეიჯერს, მერე სტუდენტს, მერე ქორწილის დღეს, მერე ბავშვის სკოლაში წასვლის წინ, სამსახურში კორპორაციულ ფართიზე მოსაწესრიგებლად სარკესთან მდგარს), შეხედო, შეხვდე და ერთი ორმოცი წლის ქალური რჩევა მისცე... წარმოგიდგენიათ, როგორ შეიცვლება ცხოვრება?
ჰოდა, ახლა სულ ამაზე ვფიქრობ. როგორ შევცვლიდი ყველაფერს!
რა „დურაკიც“ ხარ, ისეთივედ დარჩებოდი, მეტყოდა დედაჩემი, ეს რომ მოესმინა...
შესაძლოა ასეც არის, „დურაკიც“ ვარ და ეგეთად დავრჩებოდი, მაგრამ, რადგან მაინც არ მძინავს, მოდი, აბა, ვცდი, რა მოხდებოდა, ჩემი ცხოვრება რამდენჯერმე რომ დაპაუზებულიყო და ჩემი სხვადასხვა ასაკის ორეულისთვის რამდენიმე რჩევა მიმეცა...
არ ვიცი, სულ რამდენი ასეთი ეპიზოდი გამახსენდება, მაგრამ დამიჯერე, როცა მივხვდები, რომ ძალიან დაგღალე, მაშინვე გავჩერდები, რადგან ზუსტად ვიცი, რომ ისედაც ცოტათი დაღლილი ხარ, და მსგავსი ლიტერატურა (თუ ამ წიგნს რამენაირად მაინც შეიძლება ეწოდოს ასეთი პრეტენზიული სახელი) მხოლოდ დასვენებისთვის გჭირდება.
მოკლედ, დავიწყოთ.
თუ გინდა, შენც ჩემთან ერთად „დაპაუზდი“, გული მიგრძნობს, რომ რაღაც მსგავსი, რასაც აქ დავწერ, შენს ცხოვრებაშიც იქნება, მაგალითად, შენც აუცილებლად შეგიყვანდნენ სკოლაში... 6 წლის ასაკში, ახალი ტანსაცმლით და გაურკვევლობის გარკვევის მოლოდინით... მერე სულ რაღაც ერთ კვირაში კი აღმოაჩენდი, რომ ეს „გაურკვევლობა“ ძაანაც გარკვეულია მკაცრი მასწავლებლის, მძიმე ზურგჩანთისა და ტონა გაკვეთილის სახით, მაგრამ, რახან ვეღარაფერს შეცვლიდი, მორჩილად გაუყვებოდი 11-წლიან, არც ისე