ანუ თოჯინასაც სტკივა, დედიკო - ტანია, აბა როგორ მიდის ციმბირული ცხოვრება?
- მგონი არა უშავს, გია, ბედს არ ვუჩივით, - ურალის აღმოსავლეთით მცხოვრებთ ახასიათებთ ასეთი გულწრფელი ღიმილი.
ტანია უკვე მესამე წელია ჩამოყავს თბილისში დასასვენებლად ჩემს ბიძაშვილ ანას. წინა ზაფხულს გამომშვიდობებისას მისაყვედურა, აქამდე სად იყავიო. თავის მართლებას აზი არ ჰქონდა, - შემდეგ ჩამოსვლისას სადაც კი მოისურვებ იქ გაგასეირნებ-მეთქი, დავპირდი. ყველაზე ძალიან ლისის ტბაზე და ვაკეში, ღის ცის ქვეშ მეზეუმში მინდაო, მითხრა.
...
წინა ღამით ისიც გამიმხილა, თვითმფრინავის მეშინიაო. უმალ მოვუყევი, რომ ტრანსპორტის სახეობებიდან ყველაზე ნაკლებად ხალხი ფრენისას იღუპება. ეგ მეც ვიცი და მაინც მეშინიაო. თუ რამე გაუთვალისწინებელი მოხდა, შუჩერებლივ ჯვარი გადაიწერე, სანამ თავს სამშვიდობოზე არ დაიგულებ-მეთქი. აქამდე არ მიცდია და ვცდიო. თუ ჯვრის გადაწერამ ვერ დაგამშვიდა, „ მამაო ჩვენო “ , თქვენებურად „ ოტჩე ნაშ “ წაიკითხე, ისიც შეუჩერებლად, სანამ თუნდაც ციურ ჩიტებს ან ტურბულენტურ ზონას თავს არ დააღწევთ-მეთქი.
- „ მამაო ჩვენო “ არ ვიცი, გია, მე ხომ ეკლესიაშიც არ დავდივარ, არ მჯერა ამ გაბურძგნილი მამაოების, სულ მთვრალები რომ არიან და რა ვქნა?
- ლოთი „ პოპების “ გამო ღვთის რწმენაზე უარი არ უნდა თქვა, მით უმეტეს მაშინ, როცა ძალიან გეშინია და ვერაფრით მშვიდდები. „ ოტჩე ნაშის “ სწავლაც ადვილად შეიძლება, შენ ხომ მასწავლებელი ხარ და მთელი ცხოვრება იქით ასწავლი პატარებს.
- ჰო, დაგიჯერებ, სწავლაც არ გამიჭირდება, ახლა უბრალოდ ვეღარ მოვასწრებ ხვალ დილამდე, სამაგიეროდ შენ მოტანილ საფერავს დავლევ ერთ-ორ ჭიქას და უკვე ზუსტად ვიცი, ნოვოსიბირსკის აეროპორტამდე არაფრის შემეშინდება; და თუ გზად მაინც გამეღვიძა, საფერავს ჯვრის შეუსვენებლივ გადაწერასაც მივაყოლებ.
- ყველაფერი სწორად გაიგე, „ ტი მაია უმნიცა “ , შენ არაფრის შეგეშინდეს, ამ ღვინოსაც ხომ უფალი ქრისტე აბევრებდა და ადამიანებს ურიგებდა, ყველაფერი კარგად იქნება.
გამოსამშვიდობებელი კოცნისას კლასიკურად ლამაზი სახე, ციმბირულ ზეცასავით ცისფერი თვალებით არ მომარიდა, ანუ გვერდზე არ გაწია და ჩემი სიჩაუქის გარეშე საფერავიანი ტუჩები ერთმანეთს ჩაეწებობოდა. დიდი ხანია აღარ ვიცი ბოლომდე სიმთვრალე და ამას ბევრჯერ გადავურჩენივარ კიდეც.
კარის ზრუბლთან 44 ზომის ფეხი კეტასებში რომ მყარად მოვათავსე, ტანიამ, - ციმბირიდან დაბადების დღე როგორ მოგილოცოო. ანამ, ტელეფონის ნომერი ხომ მაქვსო.
დიდი ხანია ასეთ კარგ ხასიათზე არ ვყოფილვარ, - ბიძაშვილის სახლიდან წამოსვლისას გავიფიქრე ჩემთვის.
...
მათ დაბრუნებას მეტრო „ ახმეტელის “ გვერდით, რესტორან „ თიშებში “ აღვნიშნავთ.
- წინა გამგზავრებისას მთელი გზა მეძინა, გია, ეს რა კარგი ღვინო მოგვიტანე მაშინ. ჯვარი ერთადერთი ნოვოსიბირსკის აერპორტიდან გამოსვლისას გადავიწერე, აი გულშემღონებელი ტაქსისტები ცოტა რომ მომრიდებოდნენ, - მარადიული სიცივიდან წამოღებული მისი ღიმილი მათბობს და მიხარია, „ სპარში “ ნაყიდ „ საფერავს “ თურმე ამდენი შეძლებია.
- გია ძია, სულ არ ბერდები, - მეუბნება ბუთხუზა ირაკლი, ანას უმცროსი, უკვე 13 წლის შვილი.
- მე ხომ ვცდილობ ირაკლი, მაგალითად თმებს ხშირ-ხშირად ვიჭრი, ბოლო წლებში მომატებული ჭაღარა რომ ნაკლებად გამომიჩნდეს.
- შენ რა გიჭირს, აი ესენი კი ბერდებიან, არადა „ სტაროსტ ნე რადოსტ “ , - ანა და ტანია ერთობლივი ძალით უბღვერენ ირაკლის, რომელიც მათ ხელში ისეთი ნებიერაა, ამის მაინც არ სჯერა.
- არ მინდა აქ, ამათთან ვერ ვერთობი, სოფელში მინდა ჩემს მამიდაშვილ ბადრისთან არასოდეს ვიწყენ, აქ კი მეზობლებში არავის ვიცნობ და სანამ გავიცნობ... - მეუბნება ირაკლი.
ანას დისშვილი ნანიკო და ჩემი შვილობილი მარიამი 18 წლის თანატოლები არიან, მეტ საერთოსაც ერთმანეთში პოულობენ. მომავალ ექიმსა და იურისტს ადამიანებზე ბევრი აქვთ სალაპარაკო.
„ თიშების “ ქვითა და აგურით მოპირკეთებულ ინტერიერს საღამოს რვა საათიდან თორმეტამდე ცოცხალი მუსიკა ემატება. მომღერალ-დამკვრელები ქართულ-რუსულ თუ მსოფლიო პოპმუსიკას ჯიგრულად „ უბერავენ “ . ხუჯაძის „ მახინჯი ვარს “ მელაძის „ ობერნიტეს “ ცვლის, ხოლო ქეთა თოფურიას „ ია ისკალა ტებიას “ , გალკინ-პუგაჩოვას „ ბუდ ილი ნე ბუდ, სდელაი ჩტო ნიბუდ “ და მისთანები.
- ტანია, გინდოდა თბილისში დაბრუნება?
- კი, „ მოი დოროგოი “ , შენ წარმოდგენაც არ გაქვს როგორ ძლიერ მწყუროდა ისევ აქ ყოფნა. გია, მე
ჩუქება
