ზიანი ეძღვნება სელენ ოზერ გიუნდაის
მადლობას მოვახსენებ ჰ. ორჰან გიუნდაის,
რომელმაც ნაწარმოებისთვის „ზიანი“ თავისი ცოდნა გამიზიარა და საკუთარი არქივის კარი გამიხსნა.
თითი, რომელსაც ორგანიზებული ძალა არ ამაგრებს, ჩახმახს უნდა აწვებოდეს და ის სიგიჟე გამოავლინოს, რომლის უნარიც ინდივიდს შესწევს. დადგა დრო, მიძინებული ერები გამოერკვნენ. დროა, შეხორცებული ქუთუთოები სამართებლით გაიჭრან. დროა, საბოლოოდ გამოფხიზლდნენ. ახლა დროა, თავდასხმაზე გადავიდნენ...
ქინიასი და ქაირა(ჰაქან გიუნდაის ერთ-ერთი რომანი (აქ და შემდგომ შენიშვნები ეკუთვნის მთარგმნელს))
ყურება აღარ გაუგრძელებია და სიცოცხლეს თვალები მოუხუჭა. მხოლოდ ნესტოებიდან გამოსული ორთქლი მოწმობდა, რომ ცოცხალი იყო. ცივი ორთქლი. თეთრი ამონასუნთქი, რომელსაც ყინვა ხდიდა ხილულს. ბეწვიანი ჩაჩი და პალტო თვალებსაც უფარავდა. წინა ღამით თოვლში ჩავარდნილ კლდის ნამსხვრევს დამსგავსებოდა. ძირს დაფენილ ქურქში რომ შემძვრალიყო, მუხლები მუცელზე მიიკრა და მოიკეცა. მუზაფერი, რომელიც ბანაკში მისი დამხმარე იყო, დაიღალა და სციოდა. ხელში ფოტოაპარატი „იკა რეფლექსი“ ეჭირა და ეთემს უყურებდა, რომელსაც სუნთქვა ეკვროდა. თუმცა, ფოტოგრაფს თვალები მიწაზე მწოლიარე ადამიანისთვის მიეპყრო, რომელიც უკიდეგანო სითეთრეს მუქ შავ ლაქად ექცია. მის გარდა ვერაფერს ხედავდა. ვერც ადამიანებს და ვერც საგნებს. გადაღებული ფოტოც ამას მოწმობდა.
ჩუქება
