სენტ-ჯუდი ეძღვნება დეივიდ მინზსა და ჯენივ პატერსონს.
შემოდგომის პრერიის სუსხიანი ფრონტი გაშმაგებულ იერიშზე გადმოვიდა. ისეთი გრძნობაა, თითქოს მალე დიდი უბედურება უნდა დატრიალდეს. დაბალი, სხივჩამქრალი მზე მინავლებული მნათობივით ბჟუტავს. ქარის პაროქსიზმული შეტევები იწყება. ხეებს მოუსვენრობა იპყრობს, გარემო იყინება, ჩრდილოეთის მთელი ჯანსაღი აზრი და მხნეობა სულს ღაფავს. ეზოებში ბავშვებს ვერ დაინახავ. გახუნებულ გაზონებს გაწელილი ჩრდილები ეფინება. წითელი მუხებისა და ჭაობის თეთრი მუხების რკო შეუსვენებლივ აწვიმს იპოთეკით დაუტვირთავი სახლების სახურავებს. ცარიელ საძინებელ ოთახებში ქარგამძლე ფანჯრების ორმაგ ჩარჩოებს ძაგძაგს აწყებინებს. სარეცხის საშრობს სლოკინი უვარდება და თან გაბმით კუთავს. ჩამოცვენილი ფოთლების ამგველ აპარატს, ბაღში, აშკარად ცხვირში უჭერს, ლამის გაიგუდოს. დაკრეფილი ვაშლი ქაღალდის ტომრებში შუშდება. გარშემო ბენზინის სუნი ტრიალებს, რომლითაც ალფრედ ლამბერტმა ფუნჯი გაწმინდა ბაღის მოწნული სავარძლის შეღებვის შემდეგ. სენტ-ჯუდის პენსიონერებით დასახლებულ გარეუბნებში ნაშუადღევის სამი საათი შიშიანობის დროა. ალფრედს ლურჯ სავარძელში მჯდომარეს გამოეღვიძა, რომელშიც ნასამხრალს ჩაეძინა. გამოძინებით კი გამოიძინა, მაგრამ ადგილობრივი ახალი ამბების ტრანსლირებას ხუთამდე არ დაიწყებდნენ. რაღა ეს ორი უაზრო საათი გადაუტანია და რაღა – ინფექციური სინუსიტი! ძლივძლივობით წამოდგა ფეხზე და პინგ-პონგის მაგიდასთან შეყოვნდა – მიაყურა, ეგებ მივხვდე, ინიდი სად ჯანდაბაშიაო.
განგაშის ზარს მთელ სახლში გაუდიოდა წკრიალი, მაგრამ მისი ხმა ალფრედისა და ინიდის გარდა არავის ესმოდა. შფოთვის დაწყების მაუწყებელი ზარი იყო. იფიქრებდი, ფოლადის მოზრდილ ფიალაში ელექტროენა ჩაირთო, რომლის წკრიალის ხმაზეც ბავშვები სკოლის შენობიდან გამოცვივდებიან ხოლმე ცრუ სახანძრო განგაშის ატეხვისას, ანუ ნამდვილი ხანძრის რეპეტიციის გავლისასო. უკვე მრავალი საათი იყო, რაც ის ზარი გაბმით რეკდა, ჰოდა ლამბერტებმა ყურიც კი შეაჩვიეს და მასთან ასოცირებულ შეტყობინებას ვეღარ აღიქვამდნენ. ასეა – როდესაც რამე ხმა ხანგრძლივად გესმის, თანდათან მისი შემადგენელი ბგერების გარჩევას იწყებ (აკი რომელიმე სიტყვასაც ხანგრძლივად თუ მიაშტერდები, ბოლოს შინაარსს დაკარგავს და არაფრის მთქმელ ასოებად დაიშლება). ამიტომ ახლა „ზარი“ კი აღარ ესმოდათ, არამედ მეტალის რეზონატორზე ზარის ენის შეხების ცალკეული წკლაპუნი, თავისი შემაღონებელი ობერტონებით. მოკლედ, ის ზარი უკვე ისე ხანგრძლივად რეკდა, რომ უბრალოდ საერთო ფონში განზავდა და მხოლოდ დილის საათებშიღა აღიქმებოდა, როცა ან ცოლს, ან ქმარს მთლად ოფლში გაღვრილს გამოეღვიძებოდა და გაიაზრებდა, რომ ის ოხერი ზარის ხმა, ალბათ უხსოვარი დროიდან მოყოლებული, უკვე შიგ ტვინში ურტყამდა; თვეობით ურტყამდა და უკვე მეტახმად ქცეულიყო, რომლის გაძლიერება თუ შესუსტება დარტყმების სიძლიერეზე კი აღარ იყო დამოკიდებული, არამედ ამ ხმის მათმიერი აღქმის სიმძაფრეზე. აღქმის სიმძაფრემ კი მაშინ იმატა, როცა თავად ბუნება მოიცვა შიშმა. სწორედ მაშინ იგრძნეს ინიდმა და ალფრედმა (ერთმა სასადილო ოთახში, როცა დაჩოქილი უჯრებს ქექავდა, მეორემ კი სარდაფში, როცა მორყეულ პინგ-პონგის მაგიდას ეჭვის თვალით გაჰყურებდა), რომ შიშით ატანილებს, ცოტაც, და ნერვები ბოლომდე დააწყდებოდათ.
ამჯერად შიში კუპონებმა გამოიწვია, შემოდგომის ფერებში გადაწყვეტილი სანთლების შესანახ უჯრაში რომ ეგულებოდათ. კუპონების დასტა რეზინით იყო შეკრული და ინიდმა უცებ გაიაზრა, რომ კუპონებს (რომელთა ვარგისობის ბოლო თარიღიც ხშირად წითლად არის ხოლმე შემოხაზული) უკვე თვეები თუ წლები იყო, რაც ყავლი გასვლოდა; რომ მათგან ასზე მეტი, რომელთა საერთო ღირებულება სამოც დოლარზე მეტსაც კი შეადგენდა (ანდა სულაც – ას ოცზე, ჩილტსვილის სუპერმარკეტში, რომელიც ორმაგ ფასდაკლებას სთავაზობდა მომხმარებელს) უკვე აღარ გამოდგებოდა. ტილექსზე სამოცი ცენტის შეღავათი, ექსედრინზე – მთელი ერთი დოლარის! იმ კუპონებს უბრალოდ ყავლი კი არ გასვლოდა, ისინი ისტორიულ ღირებულებად ქცეულიყო; განგაშის ზარი ხომ უკვე წლები იყო, რაც გამუდმებით რეკდა.
ინიდმა კუპონები უკანვე, სანთლებთან ჩატენა და უჯრა შესწია. იმ დაზღვეულ წერილს ეძებდა, რამდენიმე დღის წინ რომ მიიღო. ალფრედმა გაიგონა, ფოსტალიონი კარზე რომ აკაკუნებდა და ცოლს გასძახა: – ინიდ! ინიდ! ისეთ ხმაზე ღრიალებდა, არც კი ესმოდა, ცოლი პასუხად რომ უკიოდა: – მესმის, მესმის, უკვე ვაღებ! ქმარი კი ისევ მის სახელს გაიძახოდა და თანდათან უახლოვდებოდა. ვინაიდან წერილი აქსონის კორპორაციის მიერ იყო გამოგზავნილი (ისტ ინდასტრიალ სერპენტაინ, 24, შვენსკვილი, პენსილვანია), რომლის იმჟამინდელ შემოთავაზებაშიც ის ნიუანსები გაჩენილიყო, ინიდმა უკვე რომ იცოდა და იმედოვნებდა, ალფრედმა არ იცისო, კონვერტი სასწრაფოდ შეჩურთა სადღაც იქვე, კართან ახლოს. ეგ იყო და ალფრედიც ამობობღდა სარდაფიდან. ისეთ ხმაზე ბუბუნებდა, მიწის სათხრელი დანადგარი გეგონებოდა: – ინიდ, ვიღაცა კარზე აკაკუნებს! ჰოდა, ინიდმაც ყვირილითვე უპასუხა: – ფოსტალიონია, ფოსტალიონი! ალფრედმა კი პასუხად მხოლოდ თავი გადააქნია, საერთოდ ვერ გაიაზრა, რა ხდებოდა.
ინიდი დარწმუნებული