თავი პირველი -დილა მშვიდობისა.
-დილა მშვიდობისა,ბატონო ალეკო.
მიესალმა სამსახურში მისულ უფროს მდივანი.
-რა არის ჩემთვის ახალი?
-თქვენთვის კონვერტი დატოვეს.
კაბინეტში შემომიტანეთ.
-დიახ.
წარმოსთქვა მორჩილად ნელიკომ. თმები შეისწორა, ტუჩებზე ბრჭყვიალა საცხი წაისვა,მაგიდაზე დადებულ კონვერტს დასწვდა და უფროსის კაბინეტში შევიდა.
-კონვერტი მოგიტანეთ.-კონვერტი მაგიდაზე დადო.-სხვას ხომ არაფელს ინებებთ?
-ყავა თუ შეიძლება.
-დიახ.
-თუმცა არა,მოგვიანებით დავლევ.
-სიამოვნებით მოგართმევდით.
ნელიკო ოთახიდან გავიდა,ალეკო ინტერესით დააცქერდა კონვერტს,გახსნა და დაიწყო კითხვა.
''მუხის კარებზე რამდენჯერმე დავაკაკუნე ფრთხილად,ვღელავდი დიდად.რამდენიმე წამით გავირინდე,უკანასკნელად დავაკაკუნე კარებზე და ის იყო უკან გამობრუნებას ვაპირებდი მომესმა ხმა:
-მობრძანდით.
შუბლი შევიჭმუხნე,ვერ მივხვდი ვინ მიხმობდა და საიდან,თვალი მოვატარე დიდ დარბაზს. ღია კარები შევნიშნე მარჯვნივ,იქ შევედი უყოყმანოდ.მოხერხებულად მოკალათებულიყო სავარძელში ახალგაზრდა მამაკაცი,მიმზერდა ინტერესით.
-გამარჯობა.
-მივესალმე დამხვდურს.
-გაგიმარჯოს.
მომიგო ღიმილით,ღიმილი მომაჯადოვებელი ქონდა.
-ბატონ ირაკლი დოლიძესთან მსურს შეხვედრა.
-დღეს არ ბრძანდება ბატონი ირაკლი.
-გასაგებია,რა გაეწყობა მე წავალ.
-იქნებ მე შევძლო თქვენი დახმარება.
-მე სტუდენტი ვარ. -წარმოვსთქვი ენის ბორძიკით,მსურდა ისე მესაუბრა,რომ არაფელი შემშლოდა.-ვსწავლობ კინო სარეჟისოროზე.გადავწყვიტე საკურსოდ მატარებლით მგზავრობა გადამეღო.-შევისვენე,ეხლა ყველაზე მთავარი უნდა მეთქვა.-სასწავლებლიდან წამოღებული მიმართვა,იმის თაობაზე,რომ მოეცათ ნებართვა ჩემი ჩანაფიქრის განხორციელებისა,სადგურის უფროსს ბატონ დოლიძეს ვაჩვენე,მან ნებართვა მომცა,ღიმილით წარმატებაც მისურვა და მე მეორე დილით მატარებლით გავემგზავრე რაიონში,რათა ოც წუთიანი დოკუმენტური მასალა გადამეღო გამოცდისთვის,მაგრამ გადაღებისას დიდ წინააღმდეგობას წავაწყდი.მატარებლის უფროსმა ვიდეო კასეტა წამართვა"
-რა არის ეს?- ჩაიჩურჩულა ალეკომ და განაგრძო კითხვა. "დავასრულე საუბარი და ამოვისუნთქე,თითქოს მძიმე ტვირთი მოვიხსენი მხრებიდან. მე მას ვუმზერდი და მიმზერდა ისიც.ახლა მისი ჯერი იყო,მას უნდა ეთქვა რამე.გაიღიმა და დავრწმუნდი რომ საოცრად მომხიბვლელი იყო იგი.კალამი შეათამაშა ხელში"
-ბატონო ალეკო ყავა მოგიტანეთ.
ოთახში ნელიკო შემოვიდა.
-გმადლობთ. -თავაუწევლად უთხრა ალეკომ,თაბახის ფურცლებს ჩაჰკირკიტებდა იგი.-არავინ შემაწუხოს.
-გასაგებია.
თქვა ნელიმ, თვალი გააპარა ნაწერისკენ და რაკი მიხვდა რომ დაყოვნება არ შეიძლებოდა,უკმაყოფილოდ გავიდა ოთახიდან.ალეკომ განაგრძო კითხვა: ''გამაყრუებლად ისმოდა საათის ტიკ-ტიკი ოთახში.
-დაბრძანდით.
-გმადლობთ.-ჩანთა მოვიხსენი და დავჯექი.
-ასეთ რამეზე ნებართვას სადგურის უფროს არ ეკითხებიან.
ამომხედა ქვემოდან და დამაცქერდა,თითქოს სურდა ამოეკითხა ჩემი ემოცია.
-ეს როგორ?
-ჩვეულებრივად.
-მაშ რატომ შემიყვანა შეცდომაში და საკუთარ თავზე რატომ აიღო ეს მოვალეობა?
-დამშვიდდი. -შეეცადა ჩემს დაწყნარებას.-ეხლავე გადავრეკავ. -ნაძალადევად გავუღიმე და მაგიდის ქვეშ თითებს დავუწყე მტვრევა.ის საუბრობდა ტელეფონზე.ერთდროულად პასუხობდა ორ სატელოფონო ზარს. აქტიურად მოძრაობდნენ მისი დიდრონი ბაგები.მე ამ ბაგების მოძრაობას ვხედავდი მხოლოდ,რადგან არაფელი მესმოდა,დამხშოდა ყურთა სმენა,ძალა გამოცლილს თვალს ბინდი გადამეკვრებოდა ზოგჯერ,მაგრამ თავს ძალას ვატანდი,მე მინდოდა მემზირა მისი მშვენიერი სახისთვის.
-უკაცრავად,ხომ კარგად ხართ?
-დიახ,დიახ.
გამოვერკვიე და სახეზე წამოვენთე.
-ამ საქმეს მე გავარკვევ,იმედი დავიტოვოთ რომ ყველაფერი კარგად იქნება.მე ჩემს ტელეფონის ნომერს მოგცემთ და ამ დღეებში დამირეკეთ.
-გმადლობთ.-წამოვდექი,ღიმილმა გაუპო ბაგე. -კარგად ბრძანდებოდეთ.-უკანასკნელად შევავლე თვალი და იმედ მოცემული სწრაფი ნაბიჯით გავედი გარეთ.
ბედნიერი ვიყავი რატომღაც,ვერაფლით ვხვდებოდი რა იყო ჩემი ბედნიერების მიზეზი.გადაღებული მასალა წამართვეს, მე კი მაინც ბედნიერი ვარ.იქნებ კასეტა არ დამიბრუნონ.მე არც იდეა მაქვს ახალი თემის შესარჩევად და არც დრო.გამოცდა რეჟისურის ოსტატობაში რამდენიმე დღეშია.სწრაფად მივაბიჯებდი,საღამოვდებოდა,მზე ჩაასვლას ლამობდა.მარჯვენა ხელის შეკრული მუშტი გავშალე და გაოფლილ ქაღალდის ნაგლეჯს დავხედე,ტელეფონის ნომერი ჩუმად წავიკითხე.ფართო ასოებით მიეწერა იქვე თავისი სახელი, ალეკო. ბედის ირონიაა ალბათ,სწორედ ის სახელი ქვია,რომელიც მე ძალიან მომწონს,გავიფიქრე უნებურად,ფურცლის ნაგლეჯი ჩანთაში მოვათავსე და ტაქსში ჩავჯექი.
დილა ადრიან წამოვდექი ფეხზე,ფარდა გადავწიე და მზის სხივები ერთბაშად შემოიჭრა ოთახში.ჯერ კიდევ დაულაგებელ საწოლზე ჩამოვჯექი,სევდა მომეძალა,რაღაც მიჭერდა კისერში მძაფრად და არამც და არამც არ მანებებდა თავს.ცრემლები წამსკდა ჩემდა უნებურად,უხმოდ ვტიროდი.ვერაფლით დავახშვე ჩემეული ხმა და ამოვიზლუქუნე.პირქვე დავემხე საწოლზე და ვტიროდი დიდხანს.ვის ვთხოვო დახმარება? მეგობრებს? არა არ ღირს მათი შეწუხება.მათაც თავიანთი საკურსოები აქვთ მოსამზადებელი.საკუთარი თავის იმედი უნდა მქონდეს მხოლოდ,უნდა ვაიძულო საკუთარი თავი მოვიფიქრო რამე,მაგრამ იდეები არა მაქვს სცენარის დასაწერად.სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე ყოველგვარი სცენარის გარეშე გადამეღო მატარებლით მგზავრობა.მარტივად გამოძრომა ვცადე,მაგრამ სწორედ ეს აღმოჩნდა ყველაზე რთული.არადა როგორ არ მინდა გამოცდების სექტემბერში გადატანა.სხვა გზა არ არის. ერთადერთი ნათელი წერტილი ალეკოა,მას არ მოვეშვები,ისიც ხომ დამპირდა დახმარებას.ყველაფერი კარგად იქნება,არასოდეს დამიკარგავს იმედი ხვალინდელი დღისა,ამოუწურავი ოპტიმიზმი მმატებს ძალას და მხნეობას. მასთან დარეკვა არც მიფიქრია რატომღაც,გადავწყვიტე ვხლებოდი თავად.კარები ღია დამიხვდა,დავაკაკუნე მაინც.
-მობრძანდი.
შევყოვნდი,თვალები დავხუჭე,ღრმად ჩავისუნთქე და შევედი ოთახში.
-თქვენ?
ვერ დამალა გაკვირვება.
-დიახ,შეიძლება შემოვიდე?
-უკვე შემოხვედით.
არაფლად ჩავაგდე მისი ირონიული რეპლიკა.
-კასეტასთან დაკავშირებით მოვედი.-
ჩუქება
