ქუჩის მოჩხუბრის ჩანაწერები The thing about street fights... The street always wins.
Dominic Toretto
პასტა ბოლოს მეშვიდე კლასში მეჭირა ხელში. მარა მიწევს, რა ვქნა? ის ახვარი რო არ მომპარვოდა უკნიდან...
საერთოდ, გინება არ მევასება. თუ მტერია და წვდები – დაარტყი, თუ ვერ წვდები და გინებას რა აზრი აქვს? ეტკინება? სისხლი წამოუვა? მოკლედ, უაზრობაა, მარა რაც მე მაშინ ვიგინე...
სამნი ვიყავით, რაღაც ზაბეგალოვკაში შევედით, ალექსას არაყი ქონდა, მეთქი, გარეთ ცივა, ციურისთან შევიდეთ გარაჟებში და იქ დავლიოთ.
შევედით თუ არა, ეგრევე დავიძაბე. მაგიდები ქონდათ შეერთებული, შვიდნი თუ რვანი იყვნენ, გალსტუკებით, კოსტუმებით, თავზე ბრიოლინებით, თეთრი კბილებით და მბზინავი ფრჩხილებით.
რა მოხდაო, შურღაია მეკითხება.
მეთქი, ეს ტიპები რაღაც ცუდად გვიყურებენ და ამ დროს, ბედი არ გინდა? ერთ-ერთმა სიცილი არ ატეხა? შურღაია აიჯაგრა.
არადა, ვაფშე სხვა ბაზარია, მარა ბიჭებს მაგას როგორ ვეტყვი.
მოკლედ, ორი კვირით ადრე ბებიაჩემი მირეკავს და მეუბნება, კრედიტი მინდა ავიღო და ბანკში გამომყევიო. ჩემი მამიდაშვილი რატომ არ მიგყავს-მეთქი? არა, გინდა თუ არა, შენო, იცოდა ხოლმე ცხონებულმა ასეთი გაჭედვები, მარა მაგასთან ვიყავი გაზრდილი ლამის და ბევრი აღარ მილაპარაკია, გავყევი.
მივედით, დაგვხვდა ვიღაც ლაწირაკი გალსტუკით და ხელში რკინის პასტით, იმიტო რო პლასმასის პასტა ძიშოვია, რა, და დაბალი რანგის ტიპებს აქვთ, ამათ კიდე, ვითომ მაღალი რანგისებს, რკინის პასტები უჭირავთ და თან ცხვირწინ გიტრიალებენ, გახსენებენ: მე მაღალი რანგის ვარ, მე მაღალი რანგის ვარ.
ასეთებს რო ვხედავ, მინდება, გაშლილი ხელი ჩავარტყა რანგში, მარა ნუ, ბებიაჩემს ვცემ პატივს და ვარ ჩუმად.
ამ ბანკის ტიპმა ატრიალა, ატრიალა ეს პასტა, სევდიანი სახე მიიღო და ვერაო, ვერ დაგიმტკიცებთო სესხსო – ვითომ ძაან ეწყინა.
– რატომ? რას ვერ ვაკმაყოფილებ? – გაუკვირდა ბებიაჩემს და გულზე მიიდო ხელი.
– ვერიდებით ოთხმოცდაათს გადაცილებულებისთვის სესხის გაცემას, ხომ გესმით? თქვენ კიდე სამ თვეში ოთხმოცდაცხრამეტის...
– არ მესმის, რას ჰქვია, ერიდებით?
– როგორ გითხრათ? არსებობს მაღალი რისკი, რომ თქვენ, ასე ვთქვათ, გარდაიცვლებით, – ასეთი ქლესა ღიმილი ცხოვრებაში არ მინახავს.
საწყალ ბებიაჩემს კინაღამ იქვე გაუსკდა გული.
სამი დღე არავის არ გველაპარაკებოდა. მერე ლალის სთხოვა, ბაბუაშენის საფლავზე ამიყვანეო და რომ დაბრუნდა და ჩაწვა, აღარც ამდგარა. ერთ თვეში კი მოკვდა საწყალი.
ჰოდა, შევდივართ მე, ალექსა და შურღაია ციურისთან და აგერ არ ზის ის ახვარი ბანკირი? ბიჭებს ბებიაჩემის ამბავს ხო არ მოვუყვებოდი? მეთქი, ცუდად იყურებიან.
– თან დაგვცინიან, ტო, – დაასვა ბეჭედი შურღაიამ.
მე კიდე ავდექი და ერთი ფსიქოლოგიური პრიომი ჩავატარე: გამოვედი ცენტრში და აქედან დღეს ვერავინ ვერ გავა-მეთქი. მერე ნელა, – აქ მთავარია, სწორი ტემპი დაიჭირო, მე კიდე ველიკალეპნაია სიმიორკაზე გაზრდილს სიარულის სწორი ტემპი არ მეშლება, – ნელა მივედი კართან და შიგნიდან ჩავკეტე.
ქუჩის ჩხუბის პირველი წესია, იმ ჯგუფიდან, ვისაც ეჩხუბები, აირჩიო ყველაზე განსხვავებული და პირველი იმას დაარტყა. ხშირად შეცდომით გონიათ, რომ ჯგუფიდან ყველაზე დიდს უნდა დაარტყა, მაგრამ არა, აუცილებელი არაა, დიდი იყოს, იმიტომ რომ მთავარია, სასტავში იმ ტიპს პატივს ცემდნენ და რის გამო ცემენ პატივს – ჭკუის, ფულის, კუნთების თუ კაი მანქანის გამო, ეგრე უცებ ვერ გაიგებ, მარა, როგორც წესი, ასეთი ტიპები სასტავისგან გამოირჩევიან – ან სხვანაირად აცვიათ, ან სხვა პრიჩოსკა აქვთ, ან სხვანაირად იყურებიან.
თუ ისწავლით ასეთი ტიპის გამორჩევას და პირველს იმას ატაკებთ, მორჩა, ჩხუბი ოთხმოცდაათი პროცენტით თქვენია.
ჰოდა, ავირჩიე იმ ბანკირებიდან ერთი ფერადგალსტუკიანი, – დანარჩენებს სულ ერთფერები ეკეთათ, – და ვეუბნები: რამე ხდება, ბრატ?
ისიც მიყურებს, რა უნდა ხდებოდესო. წამოვადექი თავზე, დამისხით, აბა, სადღეგრძელო უნდა ვთქვა-მეთქი.
და მერე წავიდა, როგორც ხდება ხოლმე, ათასჯერ გინახავთ. ერთი წამოხტება, მეორე მოსდებს ყბაში, სხვები ვერ ერკვევიან, რა ხდება, აქედან იმ მეორეს ძმაკაცები წიხლებით შესდგებიან ამ დაბნეულ ტიპებს და სამ-ხუთ წუთში ყველაფერი დამთავრებულია. მინიმალური დანაკარგებით ვიმარჯვებთ. ასე უნდა წასულიყო, მაგრამ არ წავიდა.
ჯერ მე იმის დედა ვატირე, ვინც ამ ჯანსაღი ცხოვრების მოდა შემოიღო! ყველა პიდარასტმა კაჩაობა დაიწყო. შეხედავ, სირისტიანი ტიპია, გგონია, ხელი რო აწიო, ეგრევე თავს ჩახრის, არადა, იმ კოსტუმის ქვეშ თურმე ჩემი წონა ბიცეფსი აქვს მარტო. მოკლედ, მაგარი გაგვიგდეს იმ დღეს ციურისთან. გაგვიგდეს რა, მე გამიგდეს, იმიტო რო შურღაია და ალექსა ეგრევე გაითიშნენ, მე