წერილი პირველი
გულახდილად ლაპარაკის დრო მოვიდა.
ზუსტად ვიცი, რომ ამის წაკითხვის შემდეგ ძალიან ბევრი იტყვის, არ ვიცნობ და მასთან საერთო არაფერი მაქვსო.
ეს მე მარტო შვებას მომიტანს, რადგან ვერაფრით მექნება ურთიერთობა იმასთან, ვისაც შეუძლია, თავი მიწაში ჩარგოს და სიმართლეს თვალი არ გაუსწოროს. ვისაც ლამაზად შეფუთულ ტყუილში ცხოვრება ურჩევნია. ვისაც სიყვარული არ შეუძლია და არც სხვას აძლევს საშუალებას, ამით იცხოვროს.
ჩემთვის შვება და სამუდამო გათავისუფლება იქნება იმის გაგება, რომ მათთვის არავინ არა ვარ.
ძნელია, აიტანო და მარტივად გაატარო, როცა შენთვის ყველაზე მნიშვნელოვან და მტკივნეულ რამეზე ყველაზე ძვირფასი და მთავარი ადამიანები ყურს არ გიგდებენ.
გიამბობთ იმას, რაც მოხდა.
გიამბობთ ისე, როგორც მოხდა.
გიმბობთ ყველაფერს მართალს, რადგან არსად არაფერია ჩემთვის ამაზე მნიშვნელოვანი.
მამიდაჩემი ჩემზე მხოლოდ ათი წლით იყო უფროსი. ვოცნებობდი, მისხელა რომ გავხდები, ვიმეგობრებთ-მეთქი, რადგან მარტოსულობა მტანჯავდა და სახლშივე ვეძებდი მეგობრებს. მჭირდებოდა ვინმე, ვისაც ჩემს ამბებს მოვუყვებოდი. გავხდი მისხელა და მივაკითხე სალაპარაკოდ, ყველაფერი ვუამბე და მიპასუხა – ეგ ისედაც ვიცოდი გადმოცემით და ნერვიულობისგან ხუთი კილო დავიკელი. არ ვიცი, რა უნდა გითხრა, რადგან მეშინია, ჩემი ძმა და რძალი ამას არ გადაჰყვნენო. იქ დასრულდა მისი არსებობა ჩემს ცხოვრებაში.
ბიცოლაჩემმა, რომელიც სანათესაოში ყველაზე „გამოსული“ და შეგნებული ქალი მეგონა, რომელთანაც სულ მიმიხაროდა იმ იმედით, რომ, სხვებისგან განსხვავებით, მიმიღებდა, მითხრა, მერჩივნა გამეგო, რომ ერთდროულად ათი კაცი გყავს საყვარლად, ვიდრე ის, რომ ქალები გიყვარსო. ისიც იქვე დასრულდა.
ძალიან ბევრი თავად გაქრა ყოველგვარი დიალოგისა და მოლოდინის გარეშე. რად უნდოდა ძებნა მიზეზებს – რცხვენოდათ, რომ იმათიანი ვიყავი.
იქიდანაც ავორთქლდი. მათი სახელები წავიშალე მეხსიერებიდან, სახეებიანად, ხმებიანად.
ადგილს, სადაც ვიბადებით და ვიზრდებით, ოჯახი არ ჰქვია?! წესით, კი.
იქ კი რეალურად არავის ვუყვარდი.
უყვარდათ თავიანთი გამოგონილი ჩემი თავი, რომელთანაც მხოლოდ სახელი და გვარი მქონდა საერთო. ესეც მათგან მებოძა, დაბადების პირველი წუთიდანვე. დიდად არ მომწონდა, ოღონდ მისი შეცვლა უამრავ დარდს გამიჩენდა და ბედს შევურიგდი. დიდი ხნის წინ გადავწყვიტე, ჯანდაბას, მერქვას, რაც მქვია, მაგრამ ვერაფრით ვიქნები ის, ვინც მათ უნდათ-მეთქი.
ადამიანები ამას ყველაზე ნაკლებად ეგუებიან, ან არასოდეს.
სამაგიეროდ, იოლი გახდა ჩემთვის გაცლა, გაქრობა და გადაკარგვა.
ჩუქება
