ფეხბურთის მოთამაშე
ტექსტს გამოარჩევს უცხო, საინტერესო, ზოგჯერ ასინქრონული რიტმი, რომელიც ქართულ პროზაში არცთუ ისე ხშირია. ლიტერატურული ალუზიები, ინტერტექსტები რომანის პერსონაჟს, ავტორს თუ მკითხველს საუნტერესო ენობრივი თამაშის მონაწილედ ხდის. „ქაღალდზე გადამაქვს, სხვა გასაქანი არა მაქვს, მინდა ისევ ყველაფერი არ იყოს ცუდად, მინდა ისევ არ ვგრძნობდე ჩემს თავს“, წერს ავტორი და გვახსენებს ცნობილ თეზას, რომ ლიტერატურა დავიწყების საუკეთესო საშუალებაა, თუმცა, ამავე დროს, დამახსოვრების იარაღიც არის. ეს წიგნი ერთდროულად ხსოვნის და დავიწყების წიგნია, ამიტომაცაა თამაში, თამაში საკუთარ თავთან. რომელ კარში გავა ბურთი – დავიწყების თუ ხსოვნის? ეს მკითხველმა უნდა გადაწყვიტოს.
დიანა ანფიმიადი
მწერალი, არჩილ ფირიაშვილის მენტორი
ჩუქება
