მინდვრის ყვავილები
წელიწადის დროთა თბილისურ ტრადიციას ვერასდროს ვერაფერი არღვევს. შემოდგომას ის მუდამ თავისი აქვს: ფოთოლცვენა, ქარიანი ამინდები...
ფოთოლცვენა ბავშვობიდან შენი მოკეთეა. ქარი კი, მუდამ თმას გიწეწავს და ქუსლებითაც გრძნობ – ერთადერთი ხარ დედამიწის ზურგზე, ვინც ამწამს ქარის მომგონს ხმამაღლა უთვლის „მადლიან“ მოკითხვას. იგივე ქარი სანაპიროს გასწვრივ სიმეტრიულად ჩარიგებულ, დაძარღვულ ხეებსაც აჩხრიალებს. ყვითელ ფოთლებში მძიმედ მიხრაშუნებ და მოაჯირს მიღმა გაკლაკნილ ჭუჭყიან მდინარეს გასცქერი.
ჭუჭყი ხაკისფერია.
ხაკისფერია შენი თვალებიც, მდინარის მოაჯირზე ანკესით გადაყუდებულ ჩია ბერიკაცს რომ ამჩნევენ. მისგან შორიახლოს შეყოვნებული, მოაჯირს იდაყვებით ეყრდნობი და ხაკისფერ მდინარეს იმ გრძელვადიანი ფურთხით ამდიდრებ, შენ მიერ აქამდე განცდილი წამები, წუთები, თვეები, წლები დიდსულოვნად რომ მიაქვს შენგან და წარსულისგან ბოლომდე დაცლილს ახალშობილივით სუფთად გაღიმებს.
ჩია ბერიკაცი შენკენ ატრიალებს თავს. მის დანისლულ თვალებში თეთრი გემი ცურდება და მკრთალ ჰორიზონტს ერთვის.
ბერიკაცი შუბლშეკრული გზომავს და ისევ ანკესს უბრუნდება.
ჯიბიდან სიგარეტს იღებ.
– მომიკიდებ? – კითხულობ ხმამაღლა.
ის ჰაერს ღრმად ისუნთქავს და მცირე პაუზის შემდეგ, ისე რომ შენკენ არც იყურება, სადღაც ფილტვებიდან გიბრუნებს პასუხს:
– აღარ ვეწევი.
სიგარეტს ჯიბეში იდებ. ორივენი მდინარეს გასცქერით. დინებას ნაგავი მიაქვს.
– ამ მდინარეში კიბოები არიან? – კითხულობ წყნარად და ბერიკაცს შესცქერი.
ის თითებს ითვალიერებს.
– ამ მდინარეში კიბოები არ არიან? – უტრიალებ კითხვას.
ბერიკაცის თვალებში ცხელი მდინარე ჭრელ ხოხობს ხარშავს.
– კიბო მე მაქვს, – გპასუხობს მშვიდად.
ორივენი ისევ მდინარეს გასცქერით. შენ ჯიბიდან უკვე ტუჩის გარმონს იღებ. ბერიკაცი ანკესს ასწორებს და შენკენ იყურება.
– არ გინდა.
– რატომ?
ბერიკაცის თვალებში ანერვიულებული კომანჩები ხარ-ირემს მისდევენ.
– თევზი დაფრთხება.
გარმონს ჯიბეში იბრუნებ. ჯიბიდან ნაქსოვ ქუდს იღებ, თვალებზე იფხატავ და ბერიკაცს ხელისგულს დამშვიდობების ნიშნად ანახვებ.
– წავედი აბა...
ბერიკაცის თვალებში თეთრი წეროები თბილი ქვეყნებისკენ მიფრინავენ.
– ფრთხილად იარე, – გეუბნება და ისიც ხელისგულს გაჩვენებს.
შენ ყოვნდები.
– ფრთხილად?
– ეგრე ჯობს, – ამბობს და მის თვალებში მარიხუანას თვალუწვდენელი პლანტაცია იწვის.
შენ ადგილიდან მკვეთრად იძვრი და ბერიკაცს ფოთლების ხრაშუნით უახლოვდები. სწორედ ამ დროს ყურებში ტელეფონის ზუმერი გერთვება. თავს ანჯღრევ, მაგრამ ხმა არ გტოვებს.
ბერიკაცის თვალებში მაიაკოვსკი თავისი ლექსის გამოთქმით კითხვას იწყებს, შენს ყურებში კი კვლავ ზუმერია.
– მაინც როგორ? – კითხულობ ჯიუტად.
– აი ეგრე! – გპასუხობს ბერიკაცი და მარჯვენა ხელის ორი თითით მოსიარულეს ბაძავს.
– ვერ გავიგე, – ამბობ მხრების ჩეჩვით.
პასუხად ბერიკაცი შენკენ მკვეთრად ბრუნდება, დამჭკნარ ხელებს სწრაფად გავლებს სვიტერის საყელოში, თეთრწვერა სახე შენთან ძალიან ახლოს მოაქვს და ხედავ, რომ მის თვალებში ოცდათერთმეტი დეკემბერი უკანასკნელ წუთებს ითვლის.
იანვარს
მოურთავი ხეების სევდა, მარილმოყრილი ქუჩები და დაფიფქული ფიქრები მოაქვს.
დათოვლილ გზას ყვითელი სახლისკენ ფეხსაცმელების ღრაჭუნით მიჰყავხარ და ხედავ კოცონს, რომელსაც ირგვლივ თბილად შეფუთნილი ბავშვები უსხედან.
შენ დანახვაზე ბავშვები მაშინვე იფანტებიან და თვალს ეფარებიან. მხოლოდ ერთი რჩება – თეთრქუდიანი გოგო, ხელში რკინისწვეტიანი სარით, რომელზედაც კოცონზე შემწვარი, გაფარჩხული ვირთხაა წამოგებული.
გოგო ვირთხიან სარს დამნაშავის სახით გიწვდის და მის თვალებში თეთრ დათვებს საახალწლო შუშხუნებს ურიგებენ.
– ნამდვილია?
– ბუნკერში იყო.
– ბუნკერში ნაგავი აღარაა და...
– მაინც იყო, – გპასუხობს ჯიუტად და მის თვალებში ზანგი მოთხილამურე აცემინებს.
– ცოცხალი?
– ხო.
– ნაგავი კაი ხანია აღარაა და როგორ?
– რა ვიცი. დარბოდა. ამოხტომა და გაქცევა უნდოდა.
– ესენი რაღას დაიმალნენ?
– ბიჭები?
– აქ რომ იყვნენ.
გოგოს თვალებში ორსული ქალები შოკოლადს ჭამენ.
– გაკვეთილები გვაქვს ხვალისთვისო... თან გვიანიაო... თან...
– ჰო...
– თან შენიც ეშინიათ.
– ეგ ვიცი... და რატომ?
– დიდები ეუბნებიან, არ დაელაპარაკოთო.
– მერე შენ რატომ არ გაიქეცი?
– მე... ობოლი ვარ... და თან ხვალ კვირაა, – ამბობს გოგო მშვიდად და მის თვალებში ზოოპარკიდან გაქცეული მაიმუნები ტროლეიბუსით მგზავრობენ.
გოგოს თავზე ხელისგულს ადებ. ცოტა
ჩუქება
