1
„ვიღაც იტირებს“.
ხალხური
ე.-ს არ გაუმართლა.
სოფელ ჩ-ში, ო. გ.-ს ოჯახში ქორწილია. გამიჯნურებული კლასელები დაქორწინდნენ. სეფაში სამასკაციანი სუფრაა გაშლილი. საფეთქლებმიდებულ თვრამეტი წლის ე.-ს და ცხრამეტი წლის კ.-ს ვარდი გასდადით პირზე. გამხდარი პატარძალი დიდი, მოუხერხებელი თეთრი კაბით თავს იწონებს.
კაცები სალოცავებს ადიდებენ, ქალები სუფრას დასტრიალებენ, ბავშვები ცეკვავენ. ცეცხლზე მდგარ ვეებერთელა ქვაბებს ბოლი ასდის. დ. ლ.-ს უფროსი ვაჟი კ. ბ.-ს ჩანთაში ხელს აცურებს და ფულს იპარავს.
დრო გადის.
პატარძალი არ ჩანსო, – დაიძახა ვიღაცამ.
ჩოჩქოლი ატყდა. ითქვა: სხვა უყვარდა და მასთან გაიქცაო; ჭინკებმა მოიტაცესო. მთვრალი სიძე დაიძაბა. მეგობრებმა დანებზე ივლეს ხელი. ქალებმა ფანრები და ლამპები მოიმარჯვეს.
ოთახები და ეზო საგულდაგულოდ დაათვალიერეს. თვალში მომხვდა: ვიღაცის ფეხსაცმლის ქუსლს მიწა აჰყვა. მიწასთან ერთად რაღაც სარეველა მცენარეც. უცებ, წარმოვიდგინე, ეს ფეხსაცმელი რომ გასძვრეს და დაიკარგოს, ის ბალახი მაინც თავისას იზამს, ამოვა, აბიბინდება და ტანზე შემოიხევს ამ უხარისხო დერმატინს.
მეჯვარეები და მათთან ერთად, ჩვენ, ბავშვები, ეზოს ფიცრულ ტუალეტს მივადექით. რატომღაც მე მივაწექი ჩეჩმის კარს. დაკეტილი აღმოჩნდა.ყველანი მოცვივდნენ, ხელებს აბრაგუნებდნენ. რას შვრები, მანდ ხარო? ცუდად ხომ არ ხარო? პასუხი არ იყო. ბოლოს უფროსებმა კარი შელეწეს. თვრამეტი წლის პატარძალი მძღნერის ღრმა ორმოში დამხრჩვალიყო.
სოფელს ცხოვრება გაუუგემურდა.
მაშინ ბავშვები ვიყავით, ამიტომ ამ ამბის ყველაზე მჭრელ კუთხეებს ავცდით. მკვდარ ლამაზისეულ პატარძალზე ერთობლივად ზღაპარი დავწერეთ. ასე ცხოვრობდა ჩვენი ბავშვური მოგონებების უჯრედში გოგო, რომელიც ქორწილის ღამეს, დიდ თეთრკაბიანი, ტუალეტში შევიდა და ორმოში ჩავარდა.
ჩვენ, მეგობარმა გოგონებმა, მხოლოდ რაღაც დროის შემდეგ გავაცნობიერეთ, რაც მოხდა. გავიზარდეთ და ერთგვარი სირცხვილის გრძნობა დაგვეუფლა. ზაფხულში თუ შემოდგომას, სხვაგან ჩასულებს, გვერიდებოდა გვეთქვა რომელი სოფლიდან ვიყავით. გვეგონა ეს ამბავი ყველამ იცოდა. თავს რომ იწონებ, მძღნერი იქ რა მოსატანია?!
ალბათ ამიტომაც, სკოლაში სწავლის ბოლო წელი, მშობლებთან ხვეწნა-მუდარის შედეგად, მე, ხათუნამ და სოფომ ქალაქში გავატარეთ.
ქალაქის ბინა დედამ წლების წინ გაყიდა, როცა ახალგაზრდა მამა ომში დაიღუპა. დედამ თქვა, ბებია ერთადერთი შვილის სიკვდილს მარტო ვერ გადაიტანსო და რადგან მამა სოფელში იყო დაკრძალული და ბებოც იქ იჯდა დღე და ღამე, ჩვენც მასთან გადავედით საცხოვრებლად.
დედა პიონერთა სასახლეში მხატვრული კითხვის წრეს ხელმძღვანელობდა. სამსახური დატოვა. დატოვა მეგობრები, მიატოვა მოწაფეები. არ ვიცი, რატომ არ იფიქრა, რომ სხვების მსგავსად, მასაც შეეძლო წლების შემდეგ სხვა შეჰყვარებოდა, ახალი ოჯახი შეექმნა და დარდი გაექარწყლებინა. მაშინ ხომ ოცდაჩვიდმეტი წლის იყო?! მაგრამ, მამა ისე უყვარდა, გადაკარგვა და დამალვა არჩია. არავინ რომ არ მოსწონებოდა და არც არავის რომ მოსწონებოდა.
დედა ხშირად ალაგებდა თავის კარადას. ეს ჩემი საყვარელი რიტუალი იყო. ათასჯერ დაფასოებულ ნივთებს ყოველდღე თავიდან დაუვლიდა. ზოგს ადგილს უცვლიდა, ზოგს თვალს მოავლებდა და უკან აბრუნებდა. დედა მოწყენილობას ებრძოდა. რამდენჯერ მინახავს, დარდმორეული ჩუმად იჯდა და სივრცეს გაჰყურებდა. ზოგჯერ ჩაიღიმებდა და მე ვხვდებოდი, რომ დედა სადღაც სხვაგან იყო. იქ მოსწონდა და იქ ყოფნა უხაროდა. მხოლოდ იქ გახედვა აჩენდა თვალზე სიხარულს.
ბინა ხათუნას მამიდამ შეგვირჩია. ჩავედით, მოვეწყვეთ და სასწრაფოდ ამ ამბის დავიწყება გადავწყვიტეთ. რთული აღმოჩნდა. უბრალოდ, არსად წავიდა. სულ ჩვენთან იყო. თითქოს, თვრამეტი წლის ე. ჩვენთან ერთად ცხოვრობდა.
სახლის ყველაზე დიდი მონაკვეთი ჩემთვის მოინიშნა, რადგან იქვე მოვაწყვეთ ჩემი ა ლა საგრიმიორო, გოგონებისთვის მაკიაჟის გაკეთება მევალებოდა. ჩვენ სამში (ოთხში) პირველმა, ხათუნამ გაიჩინა შეყვარებული. პაემნიდან სახლში მოსულს დეტალებში ვახსნევინებდით ტუჩებში კოცნის საიდუმლო ტექნიკას. ისტერიულად ვიცინოდით. შემდეგ გასერიოზულდა ამბავი. ხათუნას მითითებით (ანატომიის სახელმძღვანელოს მიღმა) საკუთარი სხეულის შესწავლა დავიწყეთ. მკერდი მქონია მსხლისებრი, ზომაში საშუალო და მოსაწონი. ჩვენ სამში ყველაზე ლამაზი ვაგინაც მე აღმომაჩნდა. თხელი, ლამაზი ბაგეებით.
ერთ დღეს ხათუნა სახლში სახეაწითლებული დაბრუნდა, ჩვენთან საუბარი არ მოისურვა და ლოგინში შეწვა. მივუწექით ჩვენც. დაახლოებით ვხვდებოდით, რაც შეიძლება მომხდარიყო. რამდენიმე საათში ამოღერღა – დავშორდითო. იმას უთქვამს, შენ სხვა გჭირდება, ჩემზე უკეთესიო.
სოფოს მიჯნურობის დროც მალე დადგა. ინგლისურზე დადიოდა „ლენგვიჯ ჰაუსში“ და მასწავლებელს – ამერიკელ ტერენს მურის გადაეყარა, რომელმაც მალევე ცოლობა შესთავაზა და ჩვენი სოფო ერთ თვეში უკვე სხვა კონტინენტზე იყო.
ვტიროდით. დიდხანს. მაგრამ, მერე უმაღლესი სასწავლებლისთვის მზადება დაიწყო და სოფოს წარმატებული გათხოვებაც დავიწყებას მიეცა.
ვიჯექი და ბიოლოგიას ვმეცადინეობდი. სტომატოლოგობა გადავწყვიტე. ორწლიანმა მეცადინეობამ თეთრი ხალათი შემატა ჩემს მწირ, მაგრამსაინტერესო გარდერობს.