თავი პირველი - გზაზე
კვირა, 6 მაისი, 2018
„ფრენა რომ ჩემი საქმე იყოს, ფრთებიც ხომ მექნებოდა!“ – ფიქრობს ხატია და წინ ერთ ნაბიჯს დგამს. რიგს მორჩილად იცავს. ორი-სამი კაციც და მისი ჯერი მოვა. გარშემო იმდენი ადამიანი ირევა, ზოგმა ბავშვმა ჯერ თვლაც არ იცის იქამდე. გამყოფი ლენტის ვერცხლისფერ ბოძს დაყრდნობია და არ ფიქრობს, რატომ წამოვიდა აქ. გუშინ საკმარისად იფიქრა, თავიც კი ასტკივდა, ჰოდა, ხელმეორედ აღარ აიტკივებს. ანდა, რაა თავის ასატკივებელი?! ბილეთი ჰქონდა და წამოვიდა. არ გააფუჭა არც ბილეთი, არც ვიზა. დამორჩილდა სადღაც მიძინებულ საევაკუაციო გეგმას და წამოვიდა – ვერ გაიმარჯვა. ახლა აქ დგას, თბილი ქურთუკი აცვია და ყველა მას უყურებს.
– Next Please! – იძახის ოპერატორი.
„უჰ, უკვე?!“ – გაიფიქრებს გაკვირვებული ხატია და წარბებს წევს. მისი ჯერი მოსულა. ჯიხურთან მიდის და ახალგაზრდა ლათინოს გოგოს პასპორტს უწვდის. გოგო ჯერ სურათს შეხედავს მთავარ გვერდზე, მერე კი მისთვის გაუგებარი სახელის მქონე მგზავრს – შეადარებს, იგივეა თუ არა და იღიმის. მერე კიდევ ერთხელ, უფრო ჩვევის გამო, ფურცლავს თითქმის ცარიელ, ერთვიზიან პასპორტს, თვალებს ჭუტავს, აკვირდება, საკუთარ თავს ნელი მოძრაობით რაღაცას უდასტურებს და ხატიას ეკითხება:
– OoOk. ალრეადყ ცჰეცკედ ინ?
– No.
– Ok, – პასუხობს და ბაზაში მონაცემები შეჰყავს.
– Next to the window, please.
– Let me check if there is one available, miss.
– Ok.
– Sorry, we don’t have any seat left in front…
– No problem.
– Well then, 25A maybe?
– Yeah, great.
– And 12A from Munich.
– Ok, thanks.
– Put your baggage here, please.
– Idon’t have the baggage – იღებს ოპერატორი პასუხად და უკვირს – ამხელა რეისის მგზავრი და უბარგოდ სად გაგონილა?! თან ბარგი ნაყიდი აქვს. მაგრამ რა მისი საქმეა?! – Only this! – ეუბნება ხატია და გვერდულად ტრიალდება, რომ ცალ მხარზე ჩამოკიდებული ზურგჩანთა დაანახოს.
– Ok, – უღიმის ლათინოსი გოგო, ხვდება, რატომ ჩაუცვამს მგზავრს ზამთრის ქურთუკი, ასეთები იმდენი უნახავს! – turn a little bit, – ეუბნება ყოველგვარი „ფლიზ“-ის გარეშე და როცა ხატია შემოტრიალდება, მისი ზურგჩანთის სახელურს ნარინჯისფერ ლენტს უკეთებს. მერე ამობეჭდილ ჩასხდომის ბარათებს მის პასპორტში დებს და ხატიას უწვდის.
– Enjoy your flight, miss.
– Thank you, bye, – ემშვიდობება ხატია და უკვე სათვალავი ერევა, მერამდენედ ემშვიდობება დღეს ვიღაცას.
სალოდინო არაფერი აქვს, ამიტომაც ჩიკაგოს უზარმაზარი აეროპორტის მაჩვენებელ ნიშნებს პასპორტკონტროლისკენ მიჰყვება.
ხედავს, რამდენი ადამიანი მიჰყვება ამ გამოსახულებებს მასავით. შიგადაშიგ ტაბლოებს ახედავენ, რეისების დროებს, ნომრებს, ჩასხდომის დარბაზებს ეძებენ – და ტაბლოზე მიშტერებულს ფიქრი გაუელვებს, რა უსირცხვილოდ გაგრძნობინებენ დიდი აეროპორტები საკუთარ უმნიშვნელობასო. ერთმანეთისგან არაფრით გამორჩეული ათასობით მგზავრი სადღაც მათთვის შეუსაბამო სივრცეში აჭრით ცდილობს გამგზავრებას, გაქცევას თუ დაბრუნებას. გარემო იმდენად სტერილურია, რომ ზოგჯერ ფიქრიც შეუძლებელია. აეროპორტის ზღურბლს გადმოაბიჯებ და მაშინვე გიპყრობს უმწეობის განცდა. აქ არავინ დაგიტოვებს, პირიქით, ყველა მომართულია, რაც შეიძლება მალე გაგაცილონ. რამე თუ გაგიჭირდება და იმის ილუზია გაგიჩნდება, ვინმე დამეხმარებაო, დიდი-დიდი ათი წუთი დასჭირდეს ამ ილუზიის ჩამომსხვრევას. ისე კი ხატიას რა უნდა გაუჭირდეს?! რაც აქვს სულ, ზედ ასხია – საკუთარი თავი და ერთი ზურგჩანთა.
და დამარცხებითაც უკვე დამარცხდა.
და აღიარებითაც უკვე აღიარა ეს დამარცხება.
მეტი რაღაა?!
ამ დამარცხებაზეა, რომ ფიქრობს გამუდმებით, სხვაგან არ უქრის გონება. მაგრამ რაც უფრო მეტ სიტყვას პოულობს თავში ამ დამარცხების ასაღიარებლად, მით უფრო მეტ შეკითხვას სვამს და მერე თავსაც აჯერებს, რომ – იქნებ, გაიმარჯვა კიდეც?! ჰო, ასე მარტივად, რატომ არ შეიძლება დამარცხების აღმწერი და აღმნიშვნელი ყოველი ახალი სიტყვა პლუს ერთი გამარჯვება იყოს ხატიასთვის?! გამარჯვება თუ არა, ეს ერთი სიტყვა ხომ ერთი იმედია?! ახალი იმედი. იმიტომ, რომ ახლა, როცა ნულზეა, სხვა გზა აღარაა, უკან ვეღარ წავა, აუცილებლად ერთზე უნდა გადავიდეს. მერე ორზე, სამზე და ასე შემდეგ, იმიტომ რომ ადამიანის მარაგი მინუსებში არ გადადის. ძირს დაცემული კაცი ნულზე ქვემოთ როგორღა ჩავა?! ამაზე ფიქრობს ხატია და ჯანდაბას, დაარქვას ამ ფიქრს გამარჯვება, რატომაც არა?! ვინ დაუშლის?!
საეჭვოდ არ მიიჩნიეს. ქამარი, ტელეფონი, ზურგჩანთა და ზურგჩანთიდან ამოღებული ლეპტოპი სკანერის, თავად კი დეტექტორის ქვეშ. ახლა უსიტყვოდ აბარგდება და წინ