თავი პირველი
ბრონუინი
ორშაბათი, 24 სექტემბერი, 14:55
სექსის ამსახველი ვიდეო, ორსულობის შიში, ორი სკანდალური ღალატი... და ეს ყველაფერი ამ ერთ კვირაში. ბეივიუს სკოლის შესახებ სიახლეების გასაცნობად საიმონ კელეჰერის ჭორების აპლიკაციის – About Us-ის გარდა წყარო რომ არ არსებობდეს, ვერ მიხვდებოდით, აქაური მოსწავლეები სწავლისთვის როდისღა იცლიან.
– ეგ უკვე მოძველებული ამბებია, ბრონუინ, – მესმის უკნიდან, – ხვალინდელ პოსტს დაელოდე.
ჯანდაბა. ვერ ვიტან, როცა ამ აპლიკაციის კითხვისას ვიღაც წამასწრებს ხოლმე, განსაკუთრებით კი, თუ ეს „ვიღაც“ მისივე ავტორია. ტელეფონს ვმალავ და ჩემი კარადის კარს ბრახუნით ვკეტავ.
– ამჯერად ვისი ცხოვრების დანგრევას აპირებ, საიმონ? – მოსწავლეების ნაკადს მივარღვევ და გასასვლელისკენ მივემართები, საიმონი ფეხდაფეხ მომყვება.
– მე საზოგადოებას ვემსახურები, – მპასუხობს მედიდურად, – შენ ხომ რეჯი ქროულის ამეცადინებ? საძინებელ ოთახში კამერა რომ აქვს დამონტაჟებული, არ უნდა იცოდე?
პასუხის გაცემით თავს არ ვიწუხებ. უმალ საიმონი დაიბრუნებს დაკარგულ სინდისს, ვიდრე მე მუდმივად დაბოლილი რეჯი ქროულის საძინებელს გავეკარები.
– რაც უნდა იყოს, საკუთარ თავებს დააბრალონ. ამ ხალხს ტყუილი ასე რომ არ უყვარდეს და ერთმანეთს არ ღალატობდეს, საქმე გამომელეოდა, – საიმონის ცივ, ლურჯ თვალებს ჩემი აჩქარებული ნაბიჯები არ გამოეპარება, – სად გარბიხარ? კლასგარეშე სამუშაოში უნდა ჩაეფლო?
ნეტავ მართლა ასე იყოს. ბედი დამცინის, ზუსტად ამ დროს ტელეფონი მაფრთხილებს: „მათლეტების(„მათემატიკისა“ და „ათლეტის“ შერწყმით მიღებული სიტყვა, რომლითაც მოიხსენიებენ მათემატიკურ შეჯიბრებებში მონაწილე პირებს (უმეტესად, მოსწავლეებს).) ვარჯიში 3 საათზე, „ეპოქ კოფიში“, ამას კი ჩემი თანაგუნდელის შეტყობინება მოსდევს: „ევანი აქაა“.
რა თქმა უნდა, იქ არის. მომხიბვლელი მათლეტი (და ეს არცთუ ისეთი ოქსიმორონია, როგორადაც ჟღერს) მხოლოდ მაშინ ახერხებს ვარჯიშზე მისვლას, როცა არ მცალია.
– არა, – მოკლედ ვუჭრი. როგორც წესი, განსაკუთრებით კი – ბოლო ხანებში, ვცდილობ, საიმონს რაც შეიძლება ნაკლები ინფორმაცია მივაწოდო. ლითონის მწვანე კარით უკანა კიბის ბაქანზე გავდივართ, რომელიც ბეივიუს სკოლის შენობის ძველ, უღიმღამო ნაწილს ახალი და ნათელი ფლიგელისაგან ყოფს. ყოველწლიურად უფრო და უფრო მეტი მდიდარი ოჯახი ტოვებს სან-დიეგოს და ორმოცდაათი მილით აღმოსავლეთით, ბეივიუსკენ მოემართება. რა თქმა უნდა, მოელიან, რომ გადასახადებში დახარჯული დოლარების წყალობით მათ შვილებს სკოლაში უხეიროდ შებათქაშებული ჭერისა და დაფხაჭნილი ლინოლეუმის ცქერა არ მოუწევთ.
საიმონი კვლავ კვალში მიდგას, როცა მესამე სართულზე მისტერ ეივერის ლაბორატორიის კართან ვჩერდები და გულხელდაკრეფილი, სანახევროდ ვტრიალდები.
– შენ სადღაც არ მიდიოდი?
– ჰო, გაკვეთილების შემდეგ უნდა დავრჩე, – მპასუხობს საიმონი და ელოდება, როდის განვაგრძობ გზას. როცა არსად მივდივარ და კარის სახელურს ვავლებ ხელს, ხარხარს ტეხს.
– ხუმრობ? შენც დასჯილი ხარ? შენ რაღა დააშავე?
– რაღაც შეცდომაა, – ვლუღლუღებ და კარს ბოლომდე ვაღებ.
ოთახში სამი სხვა მოსწავლე გვხვდება. ჩემს ტვინს ამ ინფორმაციის აღსაქმელად რამდენიმე წამი სჭირდება. ამათ აქ ნამდვილად არ ველოდი, რა თქმა უნდა, ნეით მაკოლეის გარდა. ნეითი სკამიანად იხრება უკან და სულელურად მეკრიჭება.
– რაო, გზა აგებნა? ეს სადამსჯელო ოთახია და არა მოსწავლეთა საბჭო.
ნეითისთვის მეხუთე კლასის შემდეგ ხმა არ გამიცია. იმის მერე სულ რაღაც ფათერაკებში ეხვევა და ეს ოთახი მისთვის მშობლიურ გარემოსავითაა. ამბობენ, პირობით სასჯელს იხდისო. შეიძლება ნასვამი იჯდა საჭესთან, ან ნარკოტიკების გასაღებისთვის დაიჭირეს. ცნობილი გამსაღებელია, თუმცა ამ საკითხის თაობაზე წმინდად თეორიული ცოდნით შემოვიფარგლები.
– უკომენტაროდ! – მისტერ ეივერი ჟურნალში რაღაცას ინიშნავს და საიმონის ზურგს უკან კარს ხურავს. მაღალი, თაღოვანი ფანჯრებიდან შუადღის მზის სხივები იატაკზე სამკუთხედებად იფრქვევა და ოთახში ავტოსადგომის უკან მდებარე ფეხბურთის მოედნიდან მომავალი სუსტი ხმები აღწევს.
სკამზე ვჯდები, ამ დროს კი კუპერ კლეი, რომელსაც დაჭმუჭნილი ქაღალდი ბეისბოლის ბურთივით ჩაუბღუჯავს, ჩურჩულებს: – აქეთ მოიხედე, ედი! – და გოგონას ბურთს ესვრის. ედი პრენტისი წამწამებს აფახურებს და უხერხულად იღიმის. ბურთი იატაკზე ვარდება.
საათის ისრები სამს უახლოვდება. რაღა დამრჩენია – უსამართლობისა და უმწეობის განცდით შეპყრობილი, დროის მდინარებას მივყვები. ახლა აქ კი არ უნდა ვიჯდე, „ეპოქ კოფიში“ განტოლებებს უნდა ვხსნიდე და ევან ნიმანს ვეპრანჭებოდე.
მისტერ ეივერი ის კაცია, სიმართლის გარკვევას რომ არ ცდილობს და ისე სჯის მოსწავლეებს, თუმცა იქნებ ამჯერად აზრი შევაცვლევინო. ყელს ვიწმენდ და ხელს მანამდე ვიწევ, სანამ არ ვამჩნევ, რომ ნეითი კიდევ უფრო ფართოდ იკრიჭება.
– მისტერ ეივერი, ჩემს ჩანთაში რომ
ჩუქება
