I უცხო ცხედარი
ქრისტინა
– დე, ნახე, თოვლიდან ხელი მოჩანს.
– თავი დაანებე და გამომყევი!
– ნახე, თითიც არა აქვს.
– რამდენჯერ გითხარი, ყველაფერს ხელს ნუ კიდებ. მოშორდი. დროზე მოშორდი-მეთქი, მოიცა, შენი ძმა სადაა? ოთო სადაა? შენ არ მოგყვებოდა? შენ უკან არ იდგა წეღან? ოთო! ოთოოო!
ცუდი დღე იყო, საშინელი. დედას დილიდან თავი სტკიოდა და ალბათ ამიტომ ამიყვირდა, თორემ თოვლიდან ამოშვერილი ხელები მანამდეც შეგვხვდა, არათითიც ბევრს ჰქონდა მოჭრილი, მძარცველებს ბეჭდების მოძრობა ეზარებოდათ და ასე თითიანად მიჰქონდათ ხოლმე.
ხელები მთელ გზას მიუყვებოდა. თითქოს უპატრონო საფლავებისთვის ჯვრის მაგივრობას სწევდნენ, ან იქნებ ეს მკვდრების მოსალმება იყო, ან სულაც ამით გვანიშნებდნენ – აქ ვწევართ, მოდით, ამოგვთხარეთ, იქნებ თქვენიანები ვართო. შეიძლება უკვე მკვდრებს ძალით ამოაყოფინეს თოვლიდან ხელი, ჰო უეჭველი ასე იქნებოდა. ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვფიქრობდი და ეს ვარიანტი ყველაზე სწორი მეგონა.
მართლა ცუდი დღე იყო, ცუდი წელიწადი, ცუდი ქვეყანა, ცუდი პლანეტა, ცუდი ხალხი, ირგვლივ ყველაფერი ცუდი იყო და რა გასაკვირია, რომ ასეთ სისულელეებზე ვფიქრობდი. არადა, სულ რაღაც სამი კვირის წინ უდარდელი ბავშვი ვიყავი. 13 წლის და 9 თვის, ჩემს დაბადების დღეს მოუთმენლად ველოდებოდი. მამა დიდი, ორბორბლიანი ველოსიპედის ყიდვას მპირდებოდა და მეც ერთი სული მქონდა, როდის მოვახტებოდი.
ერთი ადგილი ვიცოდი, ბიჭები სულ იქ კატაობდნენ. გეოლოგების გაყვანილი ციცაბო გზა გორაკის თავიდან იწყებოდა და სოფლის წყარომდე ჩამოდიოდა. მე იმათთან თამაშის უფლებას არ მაძლევდნენ, მეუბნებოდნენ, დიდი რომ გაიზრდები და ორბორბლიანი ველოსიპედი გეყოლება, ჩვენთან ერთად მერე წამოდიო.
ჰო, მაშინ მარტო ერთი რამ მაწუხებდა, დრო ძალიან ნელა გადიოდა და ძალიან ნელა ვიზრდებოდი. ისე, ცოტა სკოლაში სიარულიც მეზარებოდა და ჩემი პატარა ძმაც ნერვებს მიშლიდა. ნარდის თამაში ახალი ნასწავლი ჰქონდა და ყოველ წუთს მეხვეწებოდა, ერთი ხელიც მეთამაშეო. მოკლედ, ჩვეულებრივი სისულელეები.
მერე ეს უაზრო ომი დაიწყო. თავიდან ვერც ვხვდებოდი, ვინ ვის ებრძოდა. მეზობლები თითქოს მტრებად იქცნენ. დედაჩემი სულ წუწუნებდა და გარეთ არ გვიშვებდა. მამაჩემს ეხვეწებოდა, ყველაფერი მოაგროვე და თბილისში წაგვიყვანეო, მაგრამ მამაჩემს თავისი საქმის მიტოვება არ უნდოდა. იძახოდა, ჩვენთან ვის რა საქმე აქვსო.
ყასაბი იყო, პატარა მაღაზია ჰქონდა სახლიდან 10 წუთის სავალზე, ისეთი, როგორზეც ყოველთვის ოცნებობდა დამოუკიდებლობამდე, ყოველდღე საქონელს სჭრიდა თავს ან სხვა რამეს, რაც მოსაჭრელი იყო, მერე კი თვითონ მოკლეს და, როგორც ჩემი ძმა ამბობს, თავიც მოაჭრეს.
მამაჩემთან ეგ მუშაობდა, უფრო სწორად, შაბათ-კვირას ეხმარებოდა. თავიდანვე ხელობას აჩვევდა. ეუბნებოდა, სწავლით თუ ვერ ისწავლი, რაღაცა მაინც გეცოდინება და მშიერი არ მოკვდებიო.
მე არაფერი მინახავს. სახლში ვიყავი, როდესაც ატირებული შემოვარდა და დედას ჩაეხუტა. მერე ერთად ტიროდნენ, მერე მეც შევუერთდი, მერე, რაც ხელში მოგვხვდა, შევაგროვეთ და გზას დავადექით. ოღონდ მაშინვე ვერა.
დედა სახლიდან გავარდა და მარტონი დავრჩით, სარდაფში ვისხედით, ფეიხოას კომპოტებს, მჟავეებსა და ტყემლებს შორის, გარეთ გასვლას ვერ ვბედავდით და ძალიან, ძალიან გვეშინოდა. დრო კიდევ უფრო ნელა გადიოდა. დაღამდა და როდესაც საერთოდ აღარ ველოდით, დედა დაბრუნდა. თან ვიღაც მანქანიანი კაცი მოიყვანა, წითელი „ადინაცატი“ იყო. ის კაცი კი, მიუხედავად იმისა, რომ არ მეცნობოდა, ჩვენი ნათესავი აღმოჩნდა. შეშინებულს გავდა, გვაჩქარებდა და ბარგის რაღაც ნაწილი ვერც ჩავალაგეთ.
გზას გავუყევით და სადღაც წავედით. სიბნელეში ვერაფერს ვარჩევდი, მგონი სოფლებს ვერიდებოდით და შედარებით უკაცრიელი გზებით მივდიოდით. რამდენჯერმე ჯარისკაცებმა გაგვაჩერეს, მაგრამ ცუდი არაფერი უქნიათ, უპრობლემოდ გაგვატარეს, თუმცა ჩვენმა ნათესავმა იმდენად ინერვიულა, რომ ერთ-ერთი ასეთი გაჩერების შემდეგ დედას მოუბოდიშა და მანქანიდან ჩასვლა გვთხოვა. აქ უკვე არაფერი გიჭირსო, უმტკიცებდა. დედა მიხვდა, რომ კამათს აზრი არ ჰქონდა, მანქანიდან ჩავიდა და ბარგის გზაზე ჩაყრა დაიწყო. პირდაპირ მიწაზე ყრიდა, ოდნავ შეშლილი სახე ჰქონდა, სულ ოდნავ. ნათესავიც ეხმარებოდა, ჩვენც. ერთი შეხედვით ვითომ არაფერი იყო უცნაური, მაგრამ, როგორც კი მანქანა წავიდა, დედა ბარგთან დაჯდა და ატირდა. მაინც მადლობელი ვარო, იმეორებდა.
თბილად გვეცვა, მაგრამ მაინც გვციოდა. დედამ დიდი საბანი აიღო, გაფერთხა და სამივემ შემოვიხვიეთ, დილამდე ვისხედით, ცოტ-ცოტა გვეძინა კიდეც, დილით კი კიდევ უფრო აცივდა, მაგრამ საბანი სხვა ბარგთან ერთად დავტოვეთ, რაც შეგვეძლო, ხელში ავიღეთ და გზა ისე გავაგრძელეთ. ძალიან ნელა მივდიოდით, ბედად, მალევე ჯარისკაცები შეგვხვდნენ. დედას გაუხარდა, ჩვენები არიანო და მართლაც ჩვენები აღმოჩდნენ, ოღონდ ბევრით ვერაფრით დაგვეხმარნენ, რამდენიმე კონსერვი გვაჩუქეს, ეგ იყო და