როგორ მოვატყუოთ გამომცემელი მაშინ პაპაჩემი, დედაჩემის მამა, ჯანზე იყო, მაგრამ იმ დაბადების დღის შემდეგ ნერვებმა ვერ გაუძლო და ტვინში სისხლი ჩაექცა. იმ დღეს არა – თითქმის ათი დღის მერე. იმდენი შეურაცხყოფა ჰქონდა გადატანილი და ატანილი, მაგრამ იმ ერთმა დაბადების დღემ ბოლო მოუღო. 85 წელი სულ კარგად იყო, უგრძნობი მეგონა. მეგონა, რომ არასოდეს არაფერს განიცდიდა... და უცებ...
ცივსისხლიანი ბებერი ცინიკოსი – ხო მიიღო?!
იმ ამბის მერე ერთ დღეში შეიცვალა. ბებრული სადისტური სიგიჟე გაუქრა. ის ბებრული სიგიჟე, როცა იცის, რომ ძალა აქვს და გაწვება, – აბა, სადამდე დაეჩაგვრინები? და რო ეჩაგვრინები, კიდე უფრო გჩაგრავს. სულ არ აინტერესებს, ამას ზრდილობა გაკეთებინებს, შვილიშვილის პაპისადმი პატივისცემა თუ კიდევ რამე.
ერთი კვირა ჩუმად იყო, ხმას არ იღებდა. არც ჭამდა, არც სვამდა, ერთხელ ამოიღო ხმა და თავისთვის ჩაიბურდღუნა, უფრო კი ჩემს გასაგონად: აბა, ერთი ჩემ დროს ექნა, იმ შენ ძმაკაცს... ეხლა რო დიდი გული გაქვთ, ხო ავუგლისავდი კედელზე ტვინსო.
კიდევ ერთი კვირა გავიდა და მოცოცხლდა. გინება დამიწყო, – გეზიზღებიო, გინდა მოგიყვე, რატო ვარ ეგეთიო? არ შეგეშვებიო, უნდა იცოდეო. მე თუ მძღნერში ვარ, შენ რითა ხარ ჩემზე უკეთესიო, კი არადა, მეტიო, კი არადა, შენ რითა ხარ ჩემზე ნაკლებიო... ჰოდა, პირველად მომიყვა, რატომ გახდა ჯალათი. სამი დღე მიყვებოდა. არ ჭამდა და არ სვამდა. დაიღლებოდა – დაიძინებდა. გაიღვიძებდა – დამიძახებდა და ისევ მიყვებოდა... და რომ დაამთავრა, თვალები აუტრიალდა, ყბა მოექცა, კიდურები არაბუნებრივად დაებრიცა და იატაკზე დაენარცხა. ძალიან შემეშინდა, თან ცოტა მესიამოვნა კიდეც. გადარჩა, მაგრამ დარჩა ესე დამბლადაცემული. ორ-სამ დღეში ნელ-ნელა დაუბრუნდა მეტყველება და აზროვნება, ოღონდ უკვე არეული... ორი კვირის მერე მაინც მოკვდა, ოღონდ ბოლოს ისეთი მომიწყო... ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, რომ დამენანებოდა... გამძლე კი იყო ეს ბებერი ნაძირალა, მაგრამ მივხვდი, რომ მალე მოკვდებოდა და ჩაწერა დავიწყე, მინდოდა, რაღაცები გამეხსენებინა, მაგრამ ვეღარ მპასუხობდა და შეიძლება ზოგი ადგილი ჩემი ფანტაზიის ნაყოფიც იყოს. როგორც მივხვდი, ეს ამბავი იცოდა მამაჩემმა და ამის გამო არ უყვარდა პაპაჩემი, – არც არასოდეს ჰქონია ურთიერთობა სიმამრთან და არც ჩემთვის მოუყოლია. ეტყობა, ჩათვალა, რომ პატარა ვიყავი და დამინდო. მაშინაც კი არ მოუყოლია, როდესაც დედაჩემმა უღალატა. არც სიკვდილის წინ, სისხლში რომ ცურავდა. ერთხელ გადაწყვიტა, დიდი ხნის ოცნება აესრულებინა ჩემთვის, მგონი, თავისთვისაც და ახალი წლის საჩუქრად ნაყინი მიყიდა. ფული მომცა, შედი მაღაზიაში, აირჩიე და იყიდეო, თვითონ გარეთ დამელოდა. სროლის ხმაზე მე და გამყიდველი ქალი გამოვვარდით. ხელში ნაყინი მეჭირა და ვლოკავდი. რომ მივუახლოვდი, პალტო ტანზე მჭიდროდ შემოიხვია, ჩემი ჭუჭულიკა ბიჭიო, ჭუჭუსთან თითები გამიტკაცუნა, პირით გააპრუწუნა და მოკვდა. ხუთი ტყვია ჰქონდა მოხვედრილი. ვინ ესროლა არ დამინახავს, მაგრამ სულ მახსოვს, იარაღის ლულებს კვამლი როგორ ასდიოდა, არც ეს კვამლი დამინახავს, რასაკვირველია, მაგრამ მაინც სულ მახსოვს. ამ დროს დედა უკვე წასული იყო სახლიდან, უფრო სწორად, მამამ სასტიკად სცემა ღალატის გამო და გააგდო, ლოყაზე დიდი იარა დაუტოვა და ისე. ეს ის დროა, ქვეყანაში ნაყინი რო ფუფუნებაა, ფული არავის აქვს და მთელ ქვეყანაში ერთადერთი საჭმელი ლობიოა. ეტყობა, ადვილად მოსაყვანია ეს ლობიო და იმიტომ. პირდაპირ ნატურით მიდიოდა ვაჭრობა – ბოზებიც კი ლობიოზე იძლეოდნენ. ნაციის რჩეულებს ყველაზე მეტი ლობიო ჰქონდათ და მოგეხსენებათ, ლობიოს რა ახასიათებს, ჰოდა, დადიოდა მთელი ნაცია კუებ-კუებით. ყველაზე ელიტარულები და ყველაზე ლამაზები სიამოვნებით ხოცავდნენ ერთმანეთს, განსაკუთრებით ქალაქის ცენტრში. მე მეგონა, რომ სისულელეების გამო ხოცავდნენ, იმათ ეგონათ, რომ სერიოზული ამბების გამო ხოცავდნენ. ისე, რატო არ არის სერიოზული მიზეზი ფული, ცოლი, ჰეროინი, საყვარელი? ხანდახან ეშლებოდათ ხოლმე და ისე, არაფრის გამო ხოცავდნენ ერთმანეთს. ან სულაც არ ეშლებოდათ, და ბავშვები ეზოში რომ თამაშობენ და ერთმანეთს მორევაში ეჯიბრებიან – ვინ უფრო ღონიერია, მაგის გამო ხოცავდნენ. პატარა ქალაქი იყო, კიდევ უფრო პატარა იყო ეს ელიტარული უბანი, ყველა ერთმანეთს იცნობდა და მაინც ხოცავდნენ. დადიოდნენ ესე ლობიონაჭამი ნაციის კუანა რჩეულები და კუებ-კუებით ხოცავდნენ ერთმანეთს. დედაჩემისა და მამაჩემის ამბავიც ამას ჰგავდა. მეორადი ტანსაცმლის მაღაზიაში დედაჩემი გამყიდვლად ედგა ვიღაც ბერძენს. ჰოდა, იმ ბერძენზე იეჭვიანა მამაჩემმა, არც ვიცი, ჰქონდა თუ არა მიზეზი. იმ კაცმა საბერძნეთში მომვლელის სამუშაო გაუხერხა დედაჩემს და იმის მერე აღარც მინახავს. ისე იზრუნა იმ ბერძენმა დედაჩემზე, მივხვდი, რომ უსაფუძვლო
ჩუქება
