წინასიტყვაობა
წიგნი სიკეთისა... წიგნი დიდი განძია კაცობრიობისა, ხოლო სიკეთის წიგნის მწერალი პიროვნება თვით სამყაროს შემოქმედისგან არის ნაკურთხი. წიგნი მისცა ღმერთმა ადამიანს ადამიანების გასასპეტაკებლად, გასახარებლად, სანუგეშებლად, კეთილად აღსაზრდელად. ჭეშმარიტია მწერალი, ვისი კალამიც ადამიანების ბედნიერებას ემსახურება. ჩვენ ვიცით, რომ თვით ბიბლიაც წმიდათა-წმიდა წიგნების კრებულია. მრავალი შედევრი და ღვთივკურთხეული წიგნი ამშვენებს მსოფლიო ბიბლიოთეკებს. თვით უფლის წმიდა სახარებაც ასე იწყება, წმიდა მოციქულ და მახარებელ იოანე ღვთისმეტყველის მიერ: „პირველთაგან იყო სიტყვა და სიტყვა იგი იყო ღმრთისა თანა და ღმერთი იყო სიტყვა იგი“. ხოლო ფსალმუნში ვკითხულობთ: „სიტყვითა უფლისათა ცანი დაემტკიცნეს და სულითა პირისა მისისათა ყოველი ძალი მათი.“ სიტყვაში იგულისხმება ქრისტე ღმერთი, ხოლო სულითა პირისა მისისათა სული წმიდით, ესეიგი მამა ღმერთის სიტყვით და მამა ღმერთის სული წმიდით შეიქმნა ხილული და უხილავი სამყარო. აი, ასეთი დიდი ძალა აქვს სიტყვას. კეთილი სიტყვა, როგორც მარილი არის აუცილებელი ადამიანთა არსებობისთვის, ასევე არის ღვთის სიტყვა და საერთოდ, კეთილი სიტყვა. თვით მაცხოვარმა უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ, ჭეშმარიტმა ღმერთმან უწოდა თავის მოწაფეებს და მოციქულებს მარილი სოფლისა ქვეყნიერებისა. „თქვენ ხართ მარილი სოფლისა და უკეთუ მარილი განქარდეს, რაითამე დაიმარილოს“.
მწერალი ჭეშმარიტი და ღვთისნიერია, როცა ის ადამიანებს ადამიანობას ასწავლის. ამაში იგულისხმება ჩვენი წინაპრების მიერ გადმოცემული სიბრძნე, სიკეთე, ტრადიციულობა, სიწმიდის ნატვრა, ღვთის სიყვარული, სამშობლოს მოფერება, ადამიანებისადმი თანაგრძნობა და ყოველივე კარგი, რაც ღმერთს კაცობრიობისთვის მოუნიჭებია.
მწერალი თამაზ ალავიძე ჩუმი, უხმაურო, უპრეტენზიო და დიდებული მწერალია. მისი შემოქმედება გამოირჩევა ამ დამძიმებულ წუთისოფელში ადამიანებისადმი თანაგრძნობით, მანუგეშებლობით, ღვთისა და ერის სიყვარულით და ღვთის ხატად შექმნილი ადამიანის დიდი პატივისცემით. მე მინდა ამ პატარა
წერილს დავურთო საკუთარი ლექსი, რომელიც ეძღვნება უწმიდეს და უნეტარეს, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქს, მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსს, ბიჭვინთისა და ცხუმ-აფხაზეთის მიტროპოლიტს, დიდ მეუფეს და ერის დიდებულ გულმტკივნეულ მამას ილია II-ს, რომელიც გვასწავლის ჩვენ ღვთიურ ჭეშმარიტებას და ყოველივე სიკეთეს. ეს ლექსი ასევე ეძღვნება ყოველ ჭეშმარიტ მართლმადიდებელ ქრისტიანს.
საიდანღაც შველას ითხოვს
საიდანღაც შველას ითხოვს განწირული სული,
ითხოვს შენი გულის სითბოს, თანაგრძნობის სურვილს.
ვით ყვავილი გვალვით მჭკნარი, ან უდაბნოს მწირი,
შორს და მაინც შენთან არის და შენს სულში ტირის.
გაუნათე ბნელი ღამე, მიაწოდე წყალი...
და შენს სულში დაივანებს ცის ღიმილი წყნარი.
მაპატიოს მკითხველმა თუ ღირსეულად ვერ შევაფასე ეს წიგნი, მაგრამ თუ მკითხველი სიყვარულით წაიკითხავს ამ პატარა მოთხრობას, თვითონ უფრო მეტს ჩაწვდება იმ დიდ სიკეთეს, რომელიც ამ წიგნიდან გამოსჭვივის.
დიდება ღმერთს ყველაფრისთვის, - როგორც ბრძანებს მსოფლიოს მნათობი დიდი იოანე ოქროპირი.
ღმერთმა დალოცოს მწერალი თამაზ ალავიძე და მისი მადლიანი შემოქმედება. ამინ.
თიანეთისა და ფშავ-ხევსურეთის მიტროპოლიტი მეუფე
თადეოზი (მირიან იორამაშვილი)
თბილისი 2013. 03. 16.
