დ ე დ ა
ხუთსართულიანი კორპუსის ეზოში, ლურჯ ფორმაში გამოწყობილი ფოსტალიონი გამოჩნდა, რომელსაც მხარზე გაზეთებით სავსე უზარმაზარი ჩანთა ჰქონდა მოკიდებული. სადარბაზოსთან სანამ მივიდოდა, პირველი სართულის ფანჯრის ქვეშ გაჩერდა, ოსტატური მოძრაობით ჩანთა გვერდით მოიგდო და მისი ჯიბიდან წერილების დასტა ამოაძვრინა. შემდეგ მათგან ერთი კონვერტი ამოარჩია. აქოშინებული, წელში უსიცოცხლოდ გაიმართა და ფანჯარაზე მიაკაკუნა.
- შვილის წერილი მოგიტანე, მარგო! - ფარდა დაძახებისთანავე გადაიწია და ფანჯარა მოწითალო თმიანმა გაღიმებული სახის ქალბატონმა გამოხსნა, რომელიც ამ ხმას თითქოს ელოდა. სიხარულისაგან აკანკალებული ხელით გამოართვა კაცს კონვერტი, მადლობა გადაუხადა და ღიმილით დალოცა მისი ოჯახი. კმაყოფილმა ფოსტალიონმაც მდაბლად დაუკრა თავი და თან დააყოლა: - ახლა, ძალიანაც ნუ ინერვიულებ, ვის არ გათხოვებია ქალი?! რა დროს ნერვიულობაა, წყნარად დაელოდე შვილიშვილს და აკოტრიალე მერე აქეთ-იქით.
ფოსტალიონმა ჩანთა ზურგზე უფრო კარგად შეისწორა და სადარბაზოსკენ გასწია. მას შეეძლო ეს წერილი ფოსტის ყუთში ჩაეგდო, მაგრამ იცოდა, რომ მარგო ყოველ წუთს ელოდა შვილისგან შეხმიანებას. ამიტომ, კვირაში ერთხელ და ხან ორჯერაც, წერილს თავად აწვდიდა. რა იცოდა მან, რომ წინა სასიხარულო ბარათებისაგან განსხვავებით, სამწუხარო ამბავი მოჰქონდა, თორემ ამ კონვერტს ხომ ნამდვილად ფოსტის ყუთში ჩააგდებდა. ფოსტალიონი სადარბაზოში შევიდა. მარგო კი სწრაფად შებრუნდა ოთახში, სავარძელში მოხერხებულად ჩაჯდა და შვილის წერილის გახსნა დაიწყო. ის ეროვნებით ებრაელი იყო და ოჯახში მარტო ცხოვრობდა. ერთადერთი ქალიშვილი, რომელიც ობლობაში გამოზარდა, რამდენიმე თვის წინ, სხვა ქალაქში, ასევე, ებრაელ ბიჭზე გათხოვდა. მარგო ერთ რამეს განიცდიდა ყველაზე უფრო - მისი შვილი მისგან შორს რომ იყო. რა ექნა, ბედს ეგუებოდა და ამ მიწერ-მოწერით იხალისებდა ცხოვრებას. და აი, მორიგი წერილი მას უკვე ხელთ უპყრია და გაფაციცებით იწყებს კითხვას:
„ჩემო საყვარელო დედა, ძალიან განვიცდი შენს მარტოობას და ვწუხვარ, რომ ამ მდგომარეობის შეცვლა არ შემიძლია. ყოველ ღამე გხედავ სიზმარში და ყოველთვის შენზე ვფიქრობ. ჩვენ ორი ათეული წელი ვიცხოვრეთ ერთად და წუთითაც არ მიგიტოვებივარ. შენ მასწავლე სიყვარული ადამიანების მიმართ და მაზიარე ლამაზ სიცოცხლეს. შენ შთამინერგე ყველა კეთილშობილური გრძნობა, რომლის გვირგვინადაც სიკეთესა და პატიოსნებას მიიჩნევდი. ასევე, მასწავლე ოცნება იმ სამშობლოზე, რომელიც არც შენ გინახავს და არც მე. ხშირად მეუბნებოდი, რომ ჩვენ მოვდივართ უმშვენიერესი წიაღიდან, რომელშიც ადრე თუ გვიან, უნდა დავბრუნდეთ და სანამ დავბრუნდებით, რომელ მიწაზეც მოგვიხდება ფეხის დადგმა, იქ სიკეთე უნდა დავტოვოთ, რადგან უკან მადლი მოგვდევდეს და არა წყევლაო. ეს სიტყვები ასაზრდოებს ჩემს სულს და იმედს მისახავს მომავლისადმი. ამ სიტყვებმა მიმიყვანა იმ გადაწყვეტილებამდე, რასაც სამშობლოში დაბრუნება ჰქვია. ამის შედეგია ჩემი თანხმობა, რომელიც განვუცხადე მეუღლეს, როცა ისრაელში გადასვლა შემომთავაზა. შეთანხმებიდან დიდი ხანი არ არის გასული და საბუთები უკვე გამზადებული გვაქვს. ჩვენი თვითმფრინავი ხვალ მიფრინავს და ამ სიხარულთან ერთად, ერთი დიდი ნაღველიც მიმყვება - როგორ გამიგებ იმას, რომ ვერ გემშვიდობები. ჩემო საყვარელო დედა, ამას ერთი მიზეზი აქვს: შენ ნახევარი ცხოვრება საქართველოში გაატარე და შენთვის ძალიან ძნელი იქნებოდა ასეთი უეცარი გადაწყვეტილების მიღება. ამის თაობაზე ჩვენს მსჯელობას შეიძლება დროებით მეც შევეფერხებინე. ეს კი ურთიერთობას გამირთულებდა მეუღლესთან და არც შენთვის იქნებოდა სასურველი. მიუხედავად ამ მიზეზისა, მე მაინც პატიებას გთხოვ და ვფიქრობ, რომ ჩემი ასეთი საქციელის გამო არასოდეს გამკიცხავ.
დედა, ახლა ღამის 3 საათია და ჩემი ცრემლები ასველებს ამ წერილს. გჯეროდეს, რომ მე არასოდეს მიგატოვებ. ძალიან მალე, როგორც კი მოვეწყობით, წაგიყვან და მერე ვერავითარი ძალა ვეღარ დაგვაშორებს. ამიტომ გამაგრდი, არ ინერვიულო და მელოდე! მე შენ უსაზღვროდ მიყვარხარ!
შენი ცისანა, 1972 წ. აგვისტო.”
