ლანა
ჩემი ვენახიდან სკოლა ჩანს, ყვითელ ჩალაში, ლამაზი ყვითელივე შენობა, დაბალი ვერცხლისფერი სახურავი და საკვამური რომ აქვს. კარგად თუ დააკვირდებით, ფეხბურთის უბადეო კარსა და კარის გვერდით მდგარ მსხლის დიდ ხეებსაც შეამჩნევთ.
ღამდება, მანქანის ღია კარიდან ვუყურებ სკოლას, ვხედავ, მთვარიან ღამეში როგორ ირწევა ბინდი, ყვითელ ჩალასა თუ კედლებს როგორ ეპარება სიბნელე. ჩემ გვერდით ლანაა, გამხდარი გოგო, თვალებამდე პლედში გახვეულა და გაყურსული ზის უკანა სავარძელზე, აკვირდება, რას ვუყურებ ასეთი გაშტერებით. მე ღვინოს ვასხამ ფუჟერში და ქალს ვაწოდებ, ის იღიმის, იღიმის როგორც ჩალა უღიმის სკოლის ეზოს. თრობას ქაოტურად მოაქვს მოგონებები, ხელები მიბუჟდება და მანქანიდან გადმოვდივარ, სადღაც გონების უღრანში ის გზა იხატება, რომლითაც სკოლაში მივდიოდი, ქვაფენილიანი, სუფთა გზა, ყოველდღე რომ გავდიოდი. ის გზა მაშინ ინგლისური ყაიდისა იყო. ჩემთვის, ოცნება მქონდა, ჩემი სოფელი ვინმეს ქალაქად ექცია, წითელი აგურით ნაგები ოთხსართულიანი კორპუსები მენახა, პირველ სართულზე კაფეებითა და ღვინის მაღაზიებით. ღვინის მაღაზიაში გავიცანი ლანაც, გამხდარი, მაღალი გოგო, მას წვრილი, თხასავით პატარა მკერდი, რბილი კანი და დიდი მრგვალი თვალები აქვს. ლანამ არ იცის იმ გზის შესახებ, ის უბრალოდ ჩალას უყურებს და ღვინოს სვამს, ბინდი ნელ-ნელა ჭამს ცარიელ კუნჭულებსაც, ლანა მთხოვს ედიტ პიაფი ჩავურთო მაგნიტოფონში.
ჩუქება
