I ღამის სამი საათი. შევიგრძნობ ჯერ ამ ერთ წამს, შემდეგ კიდევ ერთს, თითოეულ წუთს აღვრიცხავ.
რატომ ეს ყველაფერი? - იმიტომ, რომ დავიბადე.
ესაა უძილობის განსაკუთრებული სახე, რომელსაც თითი დაბადებისკენ აქვს გაშვერილი.
*
„მას აქეთ, რაც ქვეყანას მოვევლინე“. ეს აქეთ ისეთი საზარელი მნიშვნელობით დამძიმებული მეჩვენება, რომ სრულიად აუტანელი ხდება.
*
არსებობს შემეცნება, რომელიც წონასა და მნიშვნელობას აცლის იმას, რასაც ვაკეთებთ: საკუთარი თავის გარდა, მისთვის ყველაფერი საფუძველს არის მოკლებული. რადგან იმ დონემდე წმინდაა, რომ ობიექტის იდეაც კი სძულს, იგი წარმოგვიდგენს ამ უკიდურეს ცოდნას, რომლის მიხედვითაც, სულერთია, განვახორციელებთ თუ არ განვახორციელებთ რაიმე ქმედებას, და რომელსაც თან ახლავს ასევე უკიდურესი კმაყოფილება: კერძოდ ის, რომ შეეძლოს იმეოროს, როგორც კი ამის საშუალება მიეცემა, რომ ჩვენს ხელთაგან მომდინარე არც ერთი ჟესტი არ ღირს იმად, რომ მისი თანაზიარი ვიყოთ, რომ სუბსტანციის ნამცეცები არაფერს ამბობენ ღირებულს, რომ „რეალობა“ - ეს აბსურდის სამფლობელოა. ასეთი შემეცნება იმსახურებს, „სიკვდილის შემდგომად“ იწოდებოდეს: ის მოქმედებს, თითქოს შემმეცნებელი ცოცხალიც იყოს და თან არც იყოს ცოცხალი. ყოფნა და ყოფნის ხსოვნა. „ეს უკვე წარსულია“, - ამბობს ის ყველაფერზე, რასაც განასრულებს, თვით მოქმედების მომენტშიც კი, რომელიც ამის გამო აწმყოს არის მოცილებული.
*
ჩვენ სიკვდილისკენ არ გავრბივართ, ჩვენ დაბადების კატასტროფისგან ვილტვით, ერთმანეთს ვახტებით - ლტოლვილები, რომლებიც დავიწყებას ცდილობენ. სიკვდილის შიში მხოლოდ მომავლისკენ მიმართული პროექციაა შიშისა, რომელიც სათავეს ჩვენი დაბადების პირველივე წამიდან იღებს.
ფაქტია, ძალიანაც არ მოგვწონს, დაბადებაში ჭირსა და უბედურებას ვხედავდეთ. განა თავში არ ჩაგვიბეჭდეს, რომ ის იყო უმაღლესი სიკეთე, რომ ყველაზე უარესი ჩვენი კარიერის ბოლოსაა და არა მის დასაწყისში? თუმცაღა ბოროტება, ნამდვილი ბოროტება, ჩვენ უკანაა და არა ჩვენ წინ. სწორედ ესაა, რაც გამორჩა ქრისტეს და ბუდა მიხვდა: „ამ ქვეყანაზე სამი რამ რომ არ არსებულიყო, ო, მოწაფენო, ქვეყანას სრულყოფილი ვერ მოევლინებოდა...“ და მოხუცებულობისა და სიკვდილის წინ ის აყენებს დაბადების ფაქტს - ყველა სისუსტისა და უბედურების სათავეს.
*
ადამიანს შეუძლია ყველანაირ ჭეშმარიტებას შეეწყოს, როგორი დამანგრეველიც უნდა იყოს ის, ოღონდ იმ პირობით, რომ ის სხვა ყველაფრის ადგილს დაიკავებს და დაიტევს იმდენივე სასიცოცხლო ენერგიას, რამდენსაც იმედს, რომელიც ჩაანაცვლა.
*
არაფერს ვაკეთებ, ასეა ნამდვილად. მაგრამ ვუყურებ, როგორ გადის საათები - რაც ჯობია იმას, რომ მათ შევსებას ვცდილობდე.
*
აუცილებელი არაა, წიგნზე მუშაობისას თავს ძალას ატანდე, მხოლოდ იმის თქმაა საჭირო, ლოთის ან მომაკვდავის ყურში ჩაჩურჩულებად რომ ღირდეს.
*
თუ რა დონის რეგრესს განიცდის კაცობრიობა, ამაზე უკეთესად არაფერი ამტკიცებს: შეუძლებელია, იპოვო თუნდაც ერთი ხალხი, ერთი ტომი, სადაც ბავშვის დაბადება ჯერ კიდევ გამოიწვევდა გლოვასა და ვაებას.
*
აუჯანყდე მემკვიდრეობას - ნიშნავს, აჯანყდე მილიარდობით წლის წინააღმდეგ, პირველი უჯრედის წინააღმდეგ.
*
ყველანაირი სიხარულის დასაწყისში - დასასრულს თუ არა - ღმერთი დგას.
*
მე, რომელიც უშუალო აწმყოში თავს მშვიდად ვერასდროს ვგრძნობ, მხოლოდ ის მაცდუნებს, რაც ჩემამდე იყო, რაც აქაურობას მაშორებს - ურიცხვი წამი, როცა მე არ ვიყავი. არდაბადებული.
*
დამცირების ფიზიკური მოთხოვნილება. ვისურვებდი, ჯალათის შვილი ვყოფილიყავი.
*
რა უფლებით ლოცულობთ ჩემთვის? შუამავალი არ მჭირდება, მე თვითონ ვუშველი ჩემს თავს, მარტო. უბედურისგან, ალბათ, კიდევ მივიღებდი, მაგრამ სხვა არავისგან - წმინდანიც რომ ყოფილიყო. ვერ ვიტან, როდესაც ჩემს გადარჩენაზე წუხდებიან. თუ გადარჩენა მძაგს, თუ მას გავურბივარ, მაშინ როგორი თავხედობაა ეს თქვენი ლოცვები! მოაშორეთ აქედან! რაც უნდა იყოს, ჩვენ ერთი და იმავე ღმერთების მსახურნი არ ვართ. თუ ჩემები უძლურნი არიან, ყველანაირი საფუძველი გვაქვს, ვიფიქროთ, რომ თქვენებსაც ბევრი არაფერი შეუძლიათ. რომც დავუშვათ, რომ ისინი ისეთები არიან, როგორადაც თქვენ წარმოგიდგენიათ, მათ მაინც არ ექნებათ საკმარისი ძალა, განმკურნონ ჩემს მეხსიერებაზე უფრო ძველი შიშისაგან.
*
როგორი საცოდაობაა შეგრძნება! ექსტაზიც, ალბათ, მეტი არაფერია.
*
დანგრევა, შექმნილის განადგურება - ერთადერთი ამოცანაა, რაც ადამიანმა შეიძლება საკუთარ თავს დაუსახოს, თუ იგი ესწრაფვის - რაზეც ყველაფერი მიუთითებს - რომ შემოქმედისგან განსხვავდებოდეს.
*
ვიცი, რომ ჩემი დაბადება შემთხვევითობაა, სასაცილო ინციდენტი, და მაინც, როგორც კი ვივიწყებ საკუთარ თავს, ისე ვიქცევი, თითქოს საკაცობრიო მოვლენა იყოს, სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი სამყაროს სვლისა და წონასწორობისათვის.
*
ჩაიდინო ყველა დანაშაული, მამობის გარდა.
*
როგორც წესი, ადამიანები ელიან იმედგაცრუებას: იციან, რომ მოუთმენლები არ უნდა იყვნენ, ის ადრე თუ გვიან მოვა; რომ