იერარქია ვიწყებ რა ჩვენი მონღოლოიდობის ისტორიულ განხილვას, სრულებით არ ვაცხადებ პრეტენზიას ჩემი შეხედულებების ამომწურავ მნიშვნელობასა ან მათ საფუძვლიანობაზე: მე მხოლოდ იმ მიზნით გადმოვცემ მათ, რომ, ჩემის აზრით, ისინი სხვა დანარჩენის გარკვევას შეუწყობენ ხელს.
მსოფლიო ისტორიამ, რომლის კონსტრუირება სრულად კავკასიურ რასას ეკუთვნის, როგორც ჩანს, დღემდე ორი კავკასიური პერიოდი გადაიტანა: პირველში ჩვენ უნდა გამოგვემუშავებინა და უკუგვეგდო კიდეც თანდაყოლილი ზანგოიდობა, რასაც მეორე პერიოდში მონღოლოიდობა (ჩინელობა) მოჰყვა. ეს უკანასკნელი და თავზარდამცემი პერიოდი ასევე უნდა დასრულებულიყო. ზანგოიდობა ძველ დროს წარმოადგენს, ეპოქას საგნობრივზე დამოკიდებულებისა (მამალთა საკვებზე, ფრინველთა ფრენის ტრაექტორიაზე, ცემინებაზე, ელვასა და მეხზე, წმინდა ხის ხმაურზე და ა.შ.); მონღოლოიდობა არის აზრებზე დამოკიდებულების ერა, ქრისტიანული ეპოქა. მომავალს კი ეკუთვნის სიტყვები - მე ვარ მესაკუთრე საგნობრივი სამყაროსი და მე ვარ მესაკუთრე სულიერი სამყაროსი.
ზანგოიდობის საუკუნეს ეკუთვნის ეგვიპტელთა ლაშქრობები და ზოგადად ეგვიპტისა და ჩრდილოეთ აფრიკის როლი. მონღოლოიდობის საუკუნე მოიცავს ჰუნებისა და მონღოლების ლაშქრობებს რუსების ლაშქრობებამდე.
ჩემი ღირებულება არ შეიძლება მაღალი იყოს, სანამ მყარი ალმასი არა-მე ასე ფასობს, როგორც ეს იმ დროს იყო, როდესაც ყველაფრის ცენტრში ღმერთი და სამყარო იდგა. არა-მე ჯერ კიდევ მეტისმეტად მარცვლოვანი და გადაულახავია, რათა მისი აღმოფხვრა და გადაყლაპვა იყოს შესაძლებელი. მეტიც, ადამიანები საქმიანად ფუთფუთებენ ამ უძრავ სუბსტანციაზე, როგორც წვრილი პარაზიტები სხეულზე, რომლის წვენით ისინი იკვებებიან, მაგრამ მისი შთანთქმა მაინც არ შეუძლიათ. ეს - პარაზიტთა აქტივობა, მონღოლთა ფაციფუცია. ჩინელებთან ხომ ყველაფერი ძველებურად რჩება და არაფერი „ არსებითი “ ან „ სუბსტანციური “ ცვლილებას არ ექვემდებარება, და მით უფრო მეტად არიან ისინი დაკავებული დარჩენილით, „ ძველით “ , „ წინაპრებით “ .
ამგვარად, ჩვენს მონღოლურ საუკუნეში ყველა ცვლილება რეფორმატორული ან მაკორექტირებელი ხასიათის იყო, მაგრამ არა დამანგრეველი, შთანმთქმელი და გამანადგურებელი. სუბსტანცია, ობიექტი - რჩება. მთელი ჩვენი სამუშაო იყო ჭიანჭველების ფაციფუცი და რწყილების ხტუნვა - ჟონგლიორობა ობიექტურის უძრავ ბაგირზე, მონობა უცვლელისა და „ მარადიულის “ უღელქვეშ. მართალია, ჩინელები შესაძლოა ყველაზე პოზიტიური ერია, რადგან ისინი თავიან-ფეხიანად წესებში ჩაძვრნენ, მაგრამ პოზიტიურს, ანუ „ შეზღუდულ თავისუფლებას “ , თავისუფლებას „ გარკვეულ შიდა საზღვრებში “ ვერც ქრისტიანულმა საუკუნემ აუარა გვერდი. განვითარების ყველაზე პროგრესულ საფეხურზე ეს სამუშაო მეცნიერულის სახელწოდებას იმსახურებს, ანუ სამუშაოს, რომელიც უძრავი წინაპირობიდან, უცილობელი ჰიპოთეზიდან გამომდინარეობს.
პირველადი და ყველაზე გაურკვეველი ფორმით ზნეობა ჩვევის სახით გამოვლინდება. საკუთარი ქვეყნის ადათებისა და წესების მიხედვით მოქმედება ზნეობრიობას ნიშნავს. ამიტომაც ჭეშმარიტად ზნეობრივი ქმედებები და წრფელი ზნეობრიობა უფრო პირდაპირ და მარტივად ჩინეთში ხორციელდება: იქ არის შენარჩუნებული ერთგულება ძველი ადათებისა და ჩვევებისადმი, ხოლო ყოველგვარ სიახლეს სასიკვდილო დანაშაულად მიიჩნევენ. სიახლე - ჩვევის, ანტიკურის, მუდმივობის სასიკვდილო მტერია. მართლაც, ეჭვს არ იმსახურებს ის, რომ ადამიანი ჩვევის მეშვეობით იცავს თავს სამყაროს ზემოქმედებისგან და საკუთარ სამყაროს აფუძნებს, რომელშიც გრძნობს იგი თავს შინ, სადაც მას საკუთარი ზეცის აგება შეუძლია. „ ზეცას “ ხომ სხვა მნიშვნელობა არ გააჩნია, გარდა იმისა, რომ ის არის ადამიანის ჭეშმარიტი სამშობლო, სადაც უცხო აღარ განსაზღვრავს და აღარ ბატონობს მასზე, სადაც არანაირი მიწიერი გავლენა არ აუცხოებს მას, სადაც წყდება ბრძოლა სამყაროს წინააღმდეგ და მისთვის აღარაფერია აკრძალული. ზეცა - უარყოფის დასასრული, თავისუფალი სიამოვნებაა. იქ ადამიანი აღარაფერზე ამბობს უარს, რადგან იქ მისთვის აღარაფერია უცხო და მტრულად განწყობილი. მაგრამ ჩვევა „ მეორე ბუნებაა “ , რომელსაც ადამიანის ყურადღება გადააქვს პირველყოფილი არსიდან, იცავს რა მას ამ არსის ყოველგვარი შემთხვევითობისგან. ჩინელთა გამომუშავებულმა ჩვევამ ყველაფრის შესახებ იზრუნა და ყველა მოვლენა გაითვალისწინა, რაც კი შეიძლება მოხდეს. ჩინელმა ყოველთვის იცის, როგორ მოიქცეს და მას არ სჭირდება გარემოებებისთვის ანგარიშის გაწევა: მისი სიმშვიდის ზეციდან მას ვერანაირი შემთხვევა ვერ გამოიყვანს. შეიძენს რა ზნეობრიობის ჩვევას, შეისისხლხორცებს რა მას, ჩინელს ვეღარაფერი აოცებს: იგი ყველაფერს თანაბრად გულგრილად, თანაბარი სიმამაცით ან სულიერი სიმშვიდით ხვდება, რადგან მის სულს, რომელსაც საუკუნოვან ადათთა სიფრთხილე იცავს, ვერაფერი დააკარგვინებს წონასწორობას. ჩვევა პირველი საფეხურია განათლებისა და კულტურის კიბეზე, რომელზეც კაცობრიობა ადის, ხოლო რადგან მას წარმოუდგენია, რომ კულტურის მიღწევასთან ერთად იგი ზეცასაც, კულტურის სამეფოს ანუ მეორე ბუნებას, აღწევს, ის მართლაც დგამს ფეხს ზეციური კიბის პირველ საფეხურზე.
მონღოლოიდობამ სულიერი არსის, სულთა სამყაროს ყოფა დაადგინა, შექმნა ზეცა, კავკასიელები კი ათასწლეულობით ებრძოდნენ ამ არსს, რათა მისი საფუძვლისთვის მიეღწიათ.
ჩუქება
