შესავალი მას მერე, რაც ბავშვებისათვის შარიკა ბურთიკაშვილისა და მისი მეგობრების თავგადასავლების მოყოლა დავიწყე, ბევრმა ტურტლიანმა წყალმა ჩაიარა ამ ჩვენი დედა-მდინარის მკერდზედ, რომელსაც ჩვენ, ქართველებმა, მტკვარი (კუროსი, ანუ-მტკნარი, ანუ-წმინდა) ვუწოდეთ. არ გეგონოთ, რომ განათლების საყოველთაო-სახალხო-ეროვნული პროგრამა მქონდა დასახული მიზნად და სრულიად საქართველოს ნორჩი თაობის გასანათლებლად ან დასამოძღვრავად ვირჯებოდი, სრულებითაც არა, მე მუდამ კონკრეტულ, რეალურად არსებულ პიროვნებებს ვუძღვნიდი ხოლმე ამ ჩემს გრძნობის თაიგულებს და, აბა რა ჩემი ბრალი იყო, თუ მათ სხვაც ისმენდა და წაიკითხავდა? რა თქმა უნდა, ეს ჩემი ბრალი სულაც არ იყო, მით უმეტეს, რომ ამ მიმართულებით ნაბიჯის გადადგმა გულშიც კი არასდროს გამივლია, მით უმეტეს კი თავში!... ვიდრე საკუთრივ ამბების მოყოლას შევუდგებოდე, მინდა გაგაცნოთ ამ წიგნის გმირები და გიამბოთ მათი დაბადების ამბავი. ამბავი კი ასე დაიწყო: ძალიან დიდი ხნის წინათ, დაახლოვებით ძველიქვის ხანის ქვედა საფეხურის შუაწლებში ცხოვრობდა ორი პატივცემული ძმა, ვისთანაც ვმეგობრობდი. მათ ძალიან უყვარდათ ჩემთან თამაში, სეირნობა და ჩემი მოყოლილი ამბები. ერთ მშვენიერ დღეს ამ მეგობრებს ქუნთრუშა-ბატონები შეეყარათ და მათთან მისვლის ნება მხოლოდ იმათ დართეს, ვისაც ქუნთრუშა უკვე მოხდილი ჰქონდა. სამწუხაროდ, მე მათ რიცხვში არ აღმოვჩნდი და მონახულების უფლებაც ვერ მივიღე. ხოდა, დავრჩი ასე უფლებაშეზღუდული!... თუ მკითხავთ, ტელეფონი ხომ გქონდა, დაგერეკა და გესაუბრაო, მოგახსენებთ, რომ ძველი ქვის ხანაში ტელეფონი მხოლოდ სოციალური უპირატესობის მაჩვენებელ ფუფუნების საგნად ითვლებოდა და ჩვეულებრივ მოკვდავებს მასზედ ხელი არ მიუწვდებოდათ. ჩვენ კი ერთმანეთი ძალიან გვენატრებოდა. რა უნდა მექნა? გადავწყვიტე მათთვის მხიარული სათავგადასავლო წერილების მიწერა რომ ქუნთრუშისაგან შეწუხებული მეგობრები ცოტათი მაინც გამერთო. აი სწორედ მაშინ დაიბადა ჩვენი სამეგობროს უხუცესი წევრი ჩაიდანა-ჩიბუხა, კაცი მართალი, პატიოსანი და მხიარული.... უნდა მოგახსენოთ, რომ ჩაიდანა-ჩიბუხას მხიარული თავგადასავლები დიდად შეუყვარდათ იმ წერილების ადრესატებს და როდესაც კარანტინს ყავლი გაუვიდა და მათთან მისასვლელი გზაც გამეხსნა, წერილობითი ამბები ზეპირი თხრობით გაგრძელდა... დიახ, თქვენ სწორად გამოიცანით, დროთა განმავლობაში იმ ზღაპრების უმრავლესობა მთხრობელისა და მსმენელის მეხსიერებიდან გაქრა და შემორჩა მხოლოდ პერსონაჟის სახელი ჩაიდანა-ჩიბუხა.... გადიოდა დრო, ათასწლეულები მისდევდნენ ერთმანეთს, გამყინვარებას დათბობა სცვლიდა, გადაშენდნენ სხვადასხვა ჯურის დინოზავრები, ტრიცერატოპსები და მეზოზავრები; ქვანახშირად იქცნენ კოპიტისა და თხმელის ტყე-ები, ხოლო მათი ბიძაშვილი გვიმრები ისე დაჩიავდნენ, რომ მომცრო ბუჩქების ტოლანიღა დარჩნენ; მხოლოდ ურთხელსა და სეკვოიას ვერ დააკლო ჟამთა სვლამ ვერაფერი და კვლავაც ამაყად მხარგაშლილები ეგებებოდნენ საუკუნეთა სრბოლას.... ძველიქვისა და ახალიქვის ხანათა გარდამავალ პერიოდში დაიბადა ორი დარბაისელი მანდილოსანი _ ნინო და მაია. როგორც შემდგომ გაირკვა, ეს მანდილოსნებიც ჩემი მეგობრები აღმოჩნდნენ. მათი მთავარი დამახასიათებელი ნიშან-თვისება ორი იყო: ხშირად იყვნენ ავად და ვერ იტანდნენ სულ მცირე განსაცდელიანი ზღაპრის მოყოლასაც კი. ამიტომ მე, მათი უცვლელი ძმა და მეგობარი, იძულებული შევიქენი კვლავ გამეხსენებინა ძველი ხელობა და კვლავ შემეთხზა მხიარული ზღაპრები. აი, სწორედ მაშინ დაიბადა ჩაიდანა-ჩიბუხას უმცროსი მეგობარი, სახელგანთქმული შარიკა ბურთიკაშვილი, უაღრესად უცნაური და დაბნეული ახალგაზრდა... მას მალე შეუერთდნენ ჩემოდანა-კურკა, მისი და ასპაზია-კურკა და მათი დედა ელისაბედი; ჩემოდანა და ასპაზია კურკები საბავშვო ბაღიდან ჭირსა და ლხინში შარიკას განუყრელი მეგობრები იყვნენ და მეზობელ სადარბაზოში ცხოვრობდნენ. მათი დედა ელისაბედი კი შარიკას დედის ძველი ნაცნობი და ამხანაგი იყო. ამ სამეგობროს თანდათან შეემატნენ ფილოსოფია-ტურა, ცხოვრების ავ-კარგზე ღრმად ჩაფიქრებული და ტკბილეულის მოყვარული ახალგაზრდა, ოთხკუთხედი და პრიალა პროსტო ბესო და პოკო, რომელსაც ოდესღაც ყურები გია სურამელაშვილის სიმღერის გამო გაუხმა და ჩამოსცვვდა და მეგობრებმა ფაიფურის ლამბაქები მიახრახნეს _ ცისფერი, რომელშიც მხოლოდ ლექსები ესმოდა და ვარდისფერი, რომელშიც მხოლოდ მუსიკა ესმოდა. აი, როდესაც ორივე ყური ზედ ება, მხოლოდ მაშინ ესმოდა პოკოს ყველაფერი ჩვეულებრივად. დიდხანს ცხოვრობდნენ მეგობრები ამ შემადგენლობით და მერე მათ შეემატნენ მხოლოობითისა და მრავლობითის რამსებარეული პიროვნება შოსე ვეფხვაძე და მისიძმაკალატოზიშვილი, აგრეთვე, კაცი, რომელიც კანტორაში მუშაობდა და ცოტაოდენა _ გულგატეხილი მეგორების გაჭირვების ტალკვესი და იმედის მიმცემი ნაზი, ბუსუსებიანი არსებია, რომლის მთავარი სათქმელი იყო: _ `ეხ, ძმაო, რას იზამ, ასეთია ცხოვრება!~... იზრდებოდნენ თაობები და იცვლებოდა შარიკას ბრიყვული ისტორიების მსმენელთა აუდიტორიაც. მაგრამ ეს იმას სულაც არ ნიშნავდა, რომ რომელიმე თაობა მოსწყდა შარიკას თავგადასავლების ჯადოსნურ სამყაროს, არა! ასაკის მატებასთან ერთად მათი ინტერესების დიაპაზონი უსაზღვროდ ფართოვდებოდა, ახალი თემებითა და წიგნებით მდიდრდებოდა, სხვადასხვა პროფესიების დაუფლებისაკენ მიილტვოდა, მაგრამ ძველი სიყვარული მათ გულებში უქრობელ ნაკვერცხლად ღვიოდა
ჩუქება
