– დღეს ჩვენ ძალიან ვიყოჩაღეთ და გახარებულებიცა ვართ! ასეა, გენაცვალოს ბებია, ტანჯვის გრდემლზე იკვერება სიხარული, მაშ! – და ბებიას წყალობით რუსთაველი ჩემთვის ბავშვობიდანვე გადაეჯაჭვა შეჭირვებული ადამიანის ყოფას, სულის საოხად და სასიხარულოდ.
და თუმცა დრო და ჟამი "წვრთნისა" უკვე მიწურულიყო, ბებია ახლა, ამ ბნელ სარდაფში, სუდარის კერვისას, მიცვალებული ბებია ევას გვერდით და თავისი მოახლოებული სიკვდილით შთაგონებული, მომიწოდებდა, ის ტრაგიკული დრო, აქ რომ ვიყავით შემოფარებული, დარბეულები და გზაკვალარეულები, არა მხოლოდ დამვიწყებოდა, არამედ წვითა და დაგვით, გარჯით და წვალებით სიტყვებად, ტექსტად მექცია. როგორც ჩანს, "ცოდვილი მიწა" მაინც თავისკენ ეზიდებოდა, ეტყობა, უმძიმდა, გასაფრენად გამზადებული სული მხოლოდ და მხოლოდ ლაჟვარდოვანი სივრცეებისთვის მიენდო, სურდა, შეფარებოდა სიტყვების წიაღს. ამ უნდო და ცრუ წუთისოფელში, ადამიანური ყოფის ამ წამიერ გაელვებაში მაინც ყველაზე უფრო მისანდობად რომ მიაჩნდა. აკი ბევრჯერ უთქვამს: არა არის რა სიტყვაში გაცხადებულ ჭეშმარიტებაზე მაღალიო. უფალსაც ხშირად ევედრებოდა: "დაწმინდე, უფალო სიავით ამღვრეული სისხლი და სიცრუით წარყვნილი სიტყვა."