ცრემლის კიდობანი უცხოელებისგან განებივრებულ და თავმობოზრებულ, ამჟამად კი მიწასთან გასწორებულ ალეპოში ორჯერ ვარ ნამყოფი. ეს ის პერიოდია, როდესაც საბჭოთა კავშირი ახალი დანგრეულია, საზღვრები იხსნება და ჩვენებიც იწყებენ წანწალს ახლომახლო ქვეყნებში. ჯერ თურქეთი გაივსო ქართველი მოვაჭრეებით. რა არ გაიზიდა და რა არ გაიყიდა იქ. მოგვიანებით კი, ნაბიჯ – ნაბიჯ, შორეული სირიის საზღვრებსაც მივადექით. ერთი სიტყვით, სახელად მეც ტურისტი მერქვა, თუმცა რეალურად იქ ორივეჯერ საქმიანი ვიზიტით ვიმყოფებოდი.
პირველად ალეპო საგრძნობლად სტუმართმოყვარე და, ღმერთმანი, გაცილებით უფრო გულისხმიერი იყო ჩვენდამი. თავად განსაჯეთ, ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, როდესაც აღმოვაჩინე, რომ ლამის თითოეულმა ალეპოელმა იცის, თუ ვინ არიან გურჯები და რას წარმოადგენდნენ ისინი უწინ. გაეცნობოდი თუ არა, ადგილობრივებს, იმათგან უმალ ისეთი სითბო მოდიოდა, თავს უხერხულადაც კი იგრძნობდი. ოღონდ კი გეთხოვა რამე; ოღონდ კი რამეში გამოგდგომოდნენ. ძველებური დუქნებისა თუ თანამედროვე მაღაზიების მეპატრონეები შორიდანვე ღიმილიანი სახეებით გვეპატიჟებოდნენ და, რომც მხოლოდ ისე, თუნდაც დათვალიერების მიზნით შეგევლო მათთან, აუცილებლად დაგასაჩუქრებდნენ რაიმე სუვენირით. ყავას, ჩაის ან ტკბილეულს მაინც შემოგთავაზებდნენ. ერთხელ, მაგალითად /ახლაც ჟრუანტელი მივლის მთელ ტანში, როცა იმ წუთებს ვიხსენებ/, უძველესი ციხესიმაგრის დათვალიერებისას, უცნობმა ალეპოელმა მამაკაცმა მეგზურობა გამიწია და მოგვიანებით, როდესაც ერთ – ერთი ჯურღმულისკენ გამახედა, გულანთებული ჭირისუფალივით გამიმხილა, – – აგე, იმ დილეგში მოკვეთეს თავები გურჯ ტყვეებს და მათ შორის გიორგი სააკაძესაცო.
მაგრამ როდესაც მეორედ აღმოვჩნდი, ამ ზღაპრულ ქალაქში, უკვე იმდენად იყვნენ ჩვენდამი ალეპოელები გულაყრილები, რომ გავოგნდი, ლამის ჭკუიდან შევიშალე. არადა, ჩემს პირველსა და მეორე ვიზიტს შორის „ მანძილი „ სულ რაღაც სამიოდე თვე თუ იქნებოდა.
***
– – სალამი, თეთრო ქალო!.. – – უკვე რამდენი ხანია, რაც ვეფლირტავები პირადულით, ჩემს ფეისბუკელ მეგობარ ქალბატონს, რომელიც საბერძნეთშია საქართველოდან გადახვეწილი და იქ ბებერ ცოლ – ქმარს უვლის, – – მზად ხარ, ჰაეროვანი კოცნის მისაღებად?
– – სალამი. – – მიგზავნის პასუხს და იქვე მსაყვედურობს, – – ისევ ცუღლუტობ?..
– – ხომ არ გწყინს?
გადის მთელი სამი წუთი. განმეორებით ვუგზავნი კითხვას:
– – ხომ არ მიბრაზდები?
– – არა, შენ წარმოიდგინე. უკვე მსიამოვნებს კიდეც.
– – მეც, სხვათა შორის. თანაც,.. ძალიან. თანაც,.. რაც დრო გადის.
– – რაც დრო გადის?
– – ჰო. შენთან ჭორაობა; ჰაეროვანი კოცნის გამოგზავნაც. ისე, რომ იცოდე, უკვე დროა, რომ შენგანაც მივიღო.
– – ელოდე, ელოდე. ყელზე არ დაგადგეს.
– – ჰოდა, გელოდები. ხომ მაქვს დალოდების უფლება?
– – რა თქმა უნდა. დრო, თუ არ ვცდები, საკმაოზე მეტი უნდა გქონდეს.
– – ეგეც მართალია. უდროობას, ძვირფასო, ნამდვილად არ ვუჩივი.
თუმცა, იმასაც ვატყობ, რომ ის, ამ შემთხვევაში, ჩემზე მუშაობს.
– – ჰოდა, რაღა გიჭირს?
– – მოიცა. მაგას გულით ამბობ თუ დამცინი?
– – რა გაქვს დასაცინი?
– – მაშ, თუ ეგრეა, მალე შენგან კოცნასაც დავიმსახურებ.
– – ნამეტნავად თვითდაჯერებული ხარ.
– – პირიქით.
– – რაღაც...არ გეტყობა. შენ ალბათ ახალგაზრდობაშიც სულსწრაფი იქნებოდი.
– – დამარქვი, რაც გინდა, ოღონდ კოცნა გამოუშვი.
– – აჰა,.. გულს არ დაგწყვეტ.
– – აუუუ!.. – – გაივსო მონიტორი ქალის პომადიანი ტუჩებით, – – აქედან შენი რომელია, თეთრო ქალო?
– – შენ რომელი გინდა, რომ იყოს?
– – ყველაზე ლამაზი და ყველაზე გემრიელი.
– – ჩემი რომ არც ლამაზია
