პეტრე ღამის პირველი საათი იქნებოდა, პეტრეს რეალური დროის შეგრძნება მთელი დღის განმავლობაში დაკარგული ჰქონდა და თავის შემოქმედებაში თავით იყო გადავარდნილი. მხატვრის ტილოზე უფრო და უფრო ღრმად იკვეთებოდა ზეთის საღებავებში გაცოცხლებული მისი წარსული. აი უკვე ერთი თვე იყო, მას მოსვენებას არ აძელვდა განვლილი ცხოვრების ფრაგმენტები, განსაკუთრებით კი, სკოლის წლები, წლები როდესაც იგი მას შეხვდა და მერე მთელი ცხოვრება გულით ატარა. სურათის დასრულებას ორი სამი შტრიხი თუ აკლდა, მაგრამ ის რატომღაც არ ჩქარობდა წერტილი დაესვა თავისი ახალი კომპოზიციისათვის. მხატვარს ისეთი გრძნობა დაეუფლა, თითქოს, როცა ის თავისი ფუნჯით მის წინ გამოსახულ პერსონაჟებს ეხებოდა, ისიც იქ იყო, შორეულ და ლამაზ წარსულში, იმ ცხოვრებისეულ სასტარტო პოზიციაზე, საიდანაც იწყებოდა სამყაროს აღქმა და პირველი ნაბიჯები იმედიანი მომავალისაკენ. ამ წუთში მისი გული სხვაგვარად ფეთქავდა, გონებაში კი მხოლოდ კეთილი აზრები მოსდიოდა, სად, ვისთან და რომელ დროებაში იქნებოდა იგი ბედნიერი ეს მან ყოველთვის კარგად იცოდა. სურათზე გამოსახული იყვნენ ანგელოზებივით ლამაზი ბავშვები, რომლებიც მდინარეზე თევზაობდნენ, მომღიმარი სახეებითა და მხიარული განწყობით, მხოლოდ ერთი მათგანი იდგა განზე, ყველაზე მომხიბვლელი და განსაკუთრებული, ეს იყო გოგონა ბადით ხელში, მას სხვა ბავშვებისაგან გასხვავებით მზე ჰყავდა დაჭერილი და ბედნიერებას ვერ მალავდა. მის ბადეში გახვეული მზე ოქროსფრად იღვრებოდა მდინარეში და მთელი სამყაროს ყურადღებას იქცევდა. პეტრე მთელი დღე ისეთი გატაცებით ხატავდა, როგორ დაღამდა ვერც კი შეამჩნია. ხუთოთახიანი ბინა შუაგულ პეტერბურგში, რომელიც მას ბებიისაგან ერგო საჩუქრად, სამხატვრო სახელოსნოდ ჰქონდა გადაქცეული უკვე დიდი ხანია, ჟურნალების მაგიდაზე მდგარ ნახევრად სავსე ყავის ჭიქას ორთქლი ასდიოდა, საფერფლეში მოწეული სიგარეტების გორა და თითქმის ბოლომდე დაცლილი მუცელგაბერილი არყის გრაფინი სევდიან ნატურმორტს ქმნიდა და იმაზე მეტყველებდა, რომ ვიღაცას ძალიან ახლობელი ადამიანი აკლდა გვერდით. პეტრე ბავშვობიდან ღმერთისგან იყო დაჯილდოვებული ხატვის დიდი ნიჭით, ამაში იყო მთელი მისი ცხოვრების მაგიაცა და სულიერებაც, ვიღას აღარ ნახავდით მასთან სახლში, ქალაქის ბოჰემის წევრებიდან დაწყებული, კრიმინალური ავტორიტეტებით დამთავრებულნი, ბევრნი პაემანსაც კი უნიშნავდნენ ერთმანეთს პეტრესთან ბინაში, ისე არ გაიგოთ, თითქოს ქუჩიდან ნებისმიერს ადამიანს შეეძლო დაუკითხავად მასთან შესვლა ან ფეხით კარების შეღება, არა, იგი უბრალოდ ღია ცხოვრებას მისდევდა და ამით ძალიან ბედნიერი იყო. მას უყვარდა თავისი მეგობრები და როგორც შეეძლო, ყოველმხრივ ეხმარებოდა მათ. თავისი ოთახებიც კი მიუჩინა მან ორ მათგანს, ბინაში რომ ხშირად დარჩენილიყვნენ ხოლმე მასთან და ესაუბრათ გვიანობამდე საინტერესო თემებზე. იმის გარდა, რომ დიდსულოვანი იყო პეტრე, ის ერთ დროს შავი სამყაროს ერთ-ერთი გავლენიანი პიროვნების შვილიც გახლდათ, მართალია, მამამისი უკვე ცოცხალი აღარ იყო, მაგრამ დღესაც ყველა ქედს იხრიდა მისი ხსოვნის წინაშე. პეტრე უკვე სამოცი წლის იყო, მაგრამ ბევრ ახალგაზრდას თავისზე წინ დააყენებდა და მოუგებდა, თუნდაც სირბილში, ტურნიკზე ტანის მიზიდვაში ან ქალებთან დილამდე ტანგოს ცეკვაში. მისი ცხოვრება ერთი დიდი არეულობა იყო, რომელსაც არც დასასრული უჩანდა და არც დასაწყისი ახსოვდა. თითქმის ოცდაოთხი საათის განმავლობაში მიდიოდა მისი საყვარელი ბლუზის ჰანგებზე ხატვა, სმა და ქეიფი, მაგრამ დღეს, რატომღაც არავის შემოუვლია მასთან სტუმრად და არც არავის დაურეკავს ტელეფონზე. ეს მხატვარს ძალიან უკვირდა, ამ სახლს იშვიათად თუ ახსოვდა ასეთი დღეები, პეტრეს მეტსახელად „ მეტისს “ ეძახდნენ, ეს მას ადრეული წლებიდან მოჰყვებოდა იმის გამო, რომ დედა ულამაზესი ბოშა ქალი ჰყავდა, მამა კი- ერთ-ერთი რუსული არისტოკრატი გვარის შთამომავალი. მასში შერწყმული იყო ორი განსხვავებული ეთნოსი, რომელმაც განუმეორებელი შედეგი დადო, იგი მაღალი, მხრებგაშლილი გარეგნობით გამოირჩეოდა, უკან გადაწეული ნახშირივით შავი თმებით, სიმპატიური და მეტყველი სახის ნაკვთებით, თავადური, ფერმკრთალი, სანთელივით ფერის კანით, მოგრძო ბაკებითა და ზომიერად თხელი და მოხდენილი ულვაშებით. ასეთი ჯიშიანი კაცი დღესდღეობით მარტო ცხოვრობდა. თავს უამრავი ქალი ეხვეოდა, მაგრამ პეტრე ყველასთან სულიერ ურთიერთობებს უფრო ანიჭებდა უპირატესობას, ვიდრე ფიზიკურს, მათი ალერსი მას უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული და ვერაფერ ახალს ვეღარ პოულობდა ამაში. მას არც შვილი ჰყავდა, არც და ან ძმა, მაგრამ ამაზე არც კი აკეთებდა აქცენტს არასოდეს. სამაგიეროდ, ბევრი საინტერესო ადამიანი იყრიდა მასთან თავს ბინაში, უფალი მას ერთგული მეგობრებით მთელი ცხოვრება ანებივრებდა, რისთვისაც პეტრე ყოველთვის მადლობას უხდიდა ზეციერს და ხშირად ეკლესიაშიც დადიოდა. მას გამუდმებით დაკავებული ჰქონდა გონება ათასგვარი ახალი ჩანახატებითა თუ თემებით და მოსაწყენად არ ეცალა, მაგრამ ერთი კი იყო, ქალის ნამდვილი სიყვარულის დეფიციტს განიცდიდა იგი მთელი