თემო ჩვენი თემო
ქალაქში გვიანი შემოდგომა დაქროდა, მოხეტიალე ქარი ხან ვის მოსტაცებდა ქუდს თავიდან და არბენინებდა ქუჩებსა თუ სკვერებში, ხან კი ვისი აივნიდან ყრიდა დაბლა ყვავილების პატარ-პატარა ქოთნებს და აშინებდა გამვლელ-გამომვლელს თავისი აწყვეტილი ხასიათით. ქუჩაში ყველა თბილად ჩაცმული დააბიჯებდა და ზამთრის მოლოდინში დროს ტყუილად არ კარგავდა, ზოგს უკვე მომარაგებული ჰქონდა სურსათ-სანოვაგე, ზოგიც ახლა ზრუნავდა ყველაფერზე და ბაზრობებისა თუ მაღაზიებისაკენ მიიჩაროდა. საქმე ის გახლდათ, რომ ეს ღვთისგან ბოძებული პატარა ულამაზესი ქალაქი არგო, რომელიც ბრილიანტის მოკაშკაშე ქვასავით იყო ჩასმული შუაგულ მთებში, ზამთრის პერიოდში დიდთოვლობის გამო ხშირად მოწყვეტილი იყო ხოლმე დანარჩენ სამყაროს.მხოლოდ ერთი, მარტოსული, ორმოც წელს მიტანებული ახალგაზრდა მამაკაცისათვის აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა როგორ გადააგორებდა იგი დამდეგ ცივ ზამთარს. ის მაინც ყოველთვის ნასვამი იყო და, ასე თუ ისე, სიცივე აღარ აწუხებდა. მას ყველა ჩვენს თემოს ეძახდა. ერთ დროს ძალიან ძლიერი სპორტსმენი იყო თემო, კერძოდ კი, მოკრივე. ბევრჯერ უსახელებია სამშობლო თავისი სპორტული მიღწევბით, განსაკუთრებით ეს პატარა ქალაქი, საიდანაც წარმოშობით იყო. დაუმარცხებელი ათწლიანი ეპოქა ჰქონდა მას შექმნილი თავის სპორტულ კარიერაში და იყო დრო, როცა ყველა ხელის გულზე ატარებდა მას, მაგრამ, სამწუხაროდ, მისი ბედი შემდგომ სხვაგვარად აეწყო, რისი მიზეზიც არავინ იცოდა და არც თვითონ ამზეურებდა თავის გრძნობებს სახალხოდ. ახლა ის მთელი არსებით არყის ბოთლში იყო ჩავარდნილი და იქედან ამოსვლას აღარც აპირებდა, დღე არ გავიდოდა ორჯერ ან სამჯერ რომ არ დამთვრალიყო . ოქროს გული ჰქონდა თემოს, ყველა უყვარდა მას და პატივს სცემდა როგორც შეეძლო. უყვარდა ადამიანები, ცხოველები, ბუნება, არ იყო მასში არავითარი სიმუხთლე და ანგარება. ამ დილით იგი თავის ნათლულს გადაეყარა გზაში, სიხარულით ცას ეწია, მაგრამ ამავე დროს მიწა გახეთქვოდა და შიგ ჩავარდნილიყო ის ერჩივნა. კაპიკი ფული არ ედო ჯიბეში, რომ ტაქსით მაინც გაეცილებინა ნათლული, სადაც მიდიოდა, ან სადმე დაეპატიჟა, თუნდაც კაფეში, ერთ ფინჯან ყავაზე და ნორმალურად გასაუბრებოდა მას. თემომ შვიდიოდე წლის წინ თვითონ დაარხია ხმები ვითომ სამუდამოდ წავიდა საქართველოდან, სინამდვილეში კი ერთ პატარა მთის სოფელში, პაპამისის ხის ოდა სახლში დაბრუნდა საცხოვრებლად და ალბათ სიკვდილისთვისაც, მისთვის სჯობდა განაწყენებული ყოფილიყო მასზე ყველა ნაცნობი თუ ნათესავი, ვიდრე ამ დღეში ენახათ . ძალიან ამაყი იყო თემო ბუნებით და ვერ აიტანდა, ვინმეს რომ მასზე გასცინებოდა თუნდაც, თუმცა ის ბოლო დროს უკვე აღარავის აქცევდა ყურადღებას. ახლა ის ძალიან გამხდარი იყო, ზურგში მოხრილი და ფერმკრთალი,ძველი თემოსგან კვალიც კი აღარ იყო დარჩნილი, მაგრამ სული ისევ ისეთი გაუტეხელი, ძლიერი და დაუმორჩილებელი ჰქონდა, ათას კაცს შეერკინებოდა თუ საჭირო გახდებოდა ის მყისვე. მისი ხასიათის ეს მხარე ყველამ იცოდა იმ პატარა კუთხეში და ბევრი ცდილობდა სწორად და წესიერად მოქცეულიყო მის გვერდით ამა თუ იმ ცხოვრებისეულ სიტუაციაში. თემო მხოლოდ ორ კაცთან ერთად სვამდა ღვინოს, ერთი იყო ძია კოლა, დურგალი, რომელსაც მარჯვენა ხელის მტევანზე ცერა თითის გარდა ყველა თითი ჰქონდა დაჭრილი ელექტრო ხერხით, მაგრამ ჭიქა არაყი მაინც მარჯვედ ეჭირა ხოლმე ხელში, მეორე კი მოკლე ვალიკო, ძველი კალათბურთელი, რომელიც ორმეტრიანი კაცი გახლდათ, იგი ღამის ლამპიონივით დაჰყურებდა ორივეს თავზე, როცა ერთად შეიყრებოდნენ ხომე ისინი. იმ შემთხვევაში, თუ ვერცერთს ნახავდა თემო, როგორც დღეს მოხდა, მაშინ მარტო სვამდა, რაც მას არ უყვარდა, მაგრამ მეტი გზა არ ჰქონდა, თუ არ დალევდა, ალკოჰოლური ციებ-ცხელებით იტანჯებოდა მთელი ღამე. დღესაც ორი ბოთლი არაყი ვალად გამოართვა მან მაღაზიაში და ის იყო თავისი სოფლის ავტბუსში უნდა ასულიყო, რომ შორიახლოს მეზობელი ქალი შენიშნა, მას დატვირთული ჰქონდა ხელები ორი დიდი ჩანთით და დამძიმებული ნელი ნაბიჯით ავტობუსის გაჩერებისაკენ მოემართებოდა. თემოს გაუხარდა მისი დანახვა, მიესალმა, ჩანთები გამოართვა და ავტობუსში ააცილა. ქალს ია ერქვა, იმ მხარეში ძალიან გამოირჩეოდა ია თავისი ქალური სილამაზითა და მოხდენილობით, თან იგი თემოს გარდაცვლილი მეგობრის ცოლი იყო, ბავშვობაში, ზაფხულობით პაპასთან რომ ჩამოდიოდა ხოლმე თემო სოფლად, დღე და ღამე ერთად ონავრობდნენ ის, ია და თამაზი, იას ყოფილი მეუღლე. ავტობუსში ასვლისთანავე ყველამ თვალები დაჭყიტა, მამაკაცები ფეხზე წამოიშალნენ, რომ მშვენიერი ქალბატონისათვის ადგილი დაეთმოთ,
ჩუქება
