მინოტავრი
ბალადა
ვუძღვნი შარლოტეს
არსებას, რომელიც ხელოვნურ ძროხაში საკუთარი ნებით გამოკეტილმა მზის ღმერთის ქალიშვილმა პასიფაემ პოსეიდონის თეთრ ხართან შეუღლების შემდეგ შვა და რომელიც ბოსელში ძროხებთან იზრდებოდა, ხანგრძლივი და შფოთიანი ძილის შემდეგ ლაბირინთში გამოეღვიძა, სადაც მინოსის მსახურებმა - რომლებიც, გზა რომ არ არეოდათ, ხელიხელჩაკიდებულები ერთ გრძელ ჯაჭვს ქმნიდნენ - შეათრიეს და ძირს დააგდეს. დედალოსის მიერ საგანგებოდ აშენებულ - ამ არსების ადამიანებისაგან და ადამიანების მისგან დასაცავად - ლაბირინთს, რომელიც ისე მოეწყო, რომ ვინც შიგ მოხვდებოდა, გზას უკან ვეღარ იგნებდა, უთვალავი, თითქოს ერთმანეთში ჩასმული მინის კედელი ჰქონდა; ასე რომ, არსება არა მარტო თავისი ანარეკლის, არამედ ამ ანარეკლების ანარეკლების წინ დაყუნცულიყო და აურაცხელ თავის მსგავს არსებას ხედავდა.მათი ყურებით გაბეზრებულმა ზურგი რომ შეაქცია, თვალწინ კვლავ აურაცხელი მსგავსი არსება დაუდგა. ის დაყუნცული არსებებით სავსე სამყაროში აღმოჩნდა და არ იცოდა, რომ ყველა ეს არსება თვითონ იყო. დამბლადაცემულივით გახევდა. არც ის იცოდა, სად იყო და არც ის, რა უნდოდათ ამ არსებებს; იქნებ ეძინა და სიზმარს ხედავდა, თუმცა არ იცოდა, რა სიზმარი იყო და რა - ცხადი. ინსტინქტურად წამოხტა, დაყუნცული არსებები რომ გაეყარა და მასთან ერთად მისი ყველა ანარეკლიც წამოხტა. მოიხარა და მასთან ერთად მისი ყველა ანარეკლიც მოიხარა. ვერ გაყარა. ყველაზე ახლო ანარეკლს მიაშტერდა და უკან ნელა გაბობღდა; ანარეკლიც დასცილდა, უკან გაბობღდა; მინოტავრმა მარჯვენა ფეხი კედელს მიარტყა, მკვეთრად შემოტრიალდა, თავის ანარეკლთან პირისპირ აღმოჩნდა და ისევ ფრთხილად გაბობღდა უკან, ანარეკლიც ფრთხილად გაბობღდა. უნებლიეთ ხელი თავზე წაივლო, ანარეკლებმაც ზუსტად ასე წაივლეს თავზე ხელი. წამოდგა, მასთან ერთად ანარეკლებიც წამოდგნენ. თავის სხეულს დახედა და ის თავისი ანარეკლების სხეულებს შეადარა; ანარეკლებმაც დახედეს თავიანთ სხეულს და ის თავიანთ სხეულს შეადარეს, და როცა მინოტავრი თავის თავს და თავის ანარეკლებს აკვირდებოდა, მიხვდა, რომ ზუსტად მათ ჰგავდა, მიხვდა, რომ ერთ-ერთი იყო ამ მსგავს არსებათაგან. კეთილად გაეღიმა, ანარეკლებსაც კეთილად გაეღიმათ. ხელი დაუქნია, მათაც დაუქნიეს ხელი, მარჯვენა ხელი დაუქნია, მარცხენა დაუქნიეს, მაგრამ არ იცოდა, რა იყო მარჯვენა და რა - მარცხენა. გაიზმორა, ხელები გაშალა, დაიღრიალა, მასთან ერთად უსასრულოდ ბევრი მსგავსი არსება გაიზმორა, მათაც გაშალეს ხელები და დაიღრიალეს. ექო ათასჯერ გაისმა, თთქოს ამ ღრიალს დასასრული არ ჰქონდა. ბედნიერების გრძნობა დაეუფლა. მინის ყველაზე ახლო კედელს რომ მიუახლოვდა, ამ დროს ერთ-ერთი ანარეკლიც მოუახლოვდა, დანარჩენები კი დაშორდნენ. თავის ანარეკლს მარჯვენა ხელით შეეხო, ანარეკლის მარცხენას შეეხო და იგრძნო, რომ ანარეკლი ცივი და გლუვი იყო. იდგა და ხედავდა, როგორ ეხებოდნენ ანარეკლის ანარეკლები ერთმანეთს. მერე გაიქცა. კედლის გასწვრივ მირბოდა, გლუვ მინას ეხებოდა და ანარეკლის მარცხენა ხელს მარჯვენას ადებდა; მასთან ერთად მისი ანარეკლიც მირბოდა. მინის კედლის გასწვრივ უკან რომ გამოიქცა, მისი ანარეკლიც მასთან ერთად გამოიქცა. მინოტავრი გალაღდა, აქეთ-იქით დახტოდა, ყირაზე გადადიოდა, მისი ურიცხვი ანარეკლიც მასთან ერთად დახტოდა და ყირაზე გადადიოდა. რადგან ანარეკლებიც იმას იმეორებდნენ, რასაც თვითონ აკეთებდა, კიდევ უფრო გაანცდა და თავი მათ წინამძღოლად წარმოიდგინა, ღმერთადაც კი წარმოიდგენდა, ღმერთის არსებობა რომ სცოდნოდა. და აი, ეს მისი ბავშვური აღტყინება რიტმულ ცეკვაში გადაიზარდა. ცეკვავდა თავის ანარეკლებთან ერთად, რომელთაგან ზოგი გადაბრუნებული სარკული გამოსახულება იყო, ზოგი კი ანარეკლის ანარეკლი - ისეთი, როგორიც თვითონ არსება, დანარჩენები ისევ უკუღმა ირეკლებოდნენ და სადღაც უსასრულობაში იკარგებოდნენ. ასე ცეკვავდა ეს არსება თავის ლაბირინთში, თავისი ანარეკლების სამყაროში, როგორც საზარელი ნაშიერი, როგორც საკუთარი თავის საზარელი მამა, როგორც საზარელი ღმერთი თავისი ანარეკლების სამყაროში. და აი, უცებ შეწყვიტა ცეკვა, გახევდა, დაიყუნცა, ცნობისმოყვარედ რაღაცას მიაშტერდა, მასთან ერთად მისმა ანარეკლებმაც დაიყუნცეს და თვალი გაუშტერდათ: მოცეკვავე ანარეკლებში აცეკვებულმა არსებამ სხვა არსებები დაინახა, ისინი, ვინც არ ცეკვავდნენ და ის ანარეკლები არ იყვნენ, მანამდე მის ნებას რომ ემორჩილებოდნენ. გოგოს, იმ დაყუნცულ არსებასავით კედელზე რომ ირეკლებოდა, გრძელი შავი თმა ჰქონდა და შიშველი, გაუნძრევლად იდგა დანარჩენ დაყუნცულ არსებებს შორის. ისინი ყველგან იყვნენ: წინ, გვერდით, უკან, ზუსტად ისე, როგორც თვითონ იყო ყველგან: წინ, გვერდით, უკან. გოგო განძრევას ვერ ბედავდა, შიშჩამდგარი თვალებით შესცქეროდა ყველაზე ახლო მდგომ არსებას და მზერას ვერ აცილებდა. გოგომ იცოდა, რომ მხოლოდ ერთი დაყუნცული არსება არსებობდა და სხვა დანარჩენები მისი ანარეკლები იყვნენ, მაგრამ ვერ ხვდებოდა, რომელი იყო ნამდვილი. იქნებ ის იყო, მის წინ რომ დაყუნცულიყო, ან იქნებ
ჩუქება
