I საათს დავხედე და მივხვდი, რომ მთელი დღე ძილში გავატარე. სახლში გამთენიისას მოვედი და საღამოს შვიდის ნახევარზე თავის საშინელმა ტკივილმა გამაღვიძა. ვერ ვიტან ზამთარს თბილისში. იანვარიც მალე გავა და რა გაუძლებს თებერვალს. ნაცრისფერ გაყინულ დღეებს, ქუჩაში მოსიარულე მოწყენილ სახეებს და საათობით საცობში დგომას. რაც დრო გადის, ვხვდები, რომ აღარ შემიძლია და ინერციით ვცხოვრობ. ისე ვცხოვრობ, თითქოს დრო გამყავს. ველოდები როდის გავა ეს დაღლილი ცხოვრება და ერთხელ და სამუდამოდ დავისვენებ. 30 წლის ვარ და უკვე იმდენი რაღაც გადამხდა, თავს პენსიაზე გასულ მოხუცად ვგრძნობ, რომელსაც გაზეთის კითხვა და სკვერში პენსიონერ მეგობრებთან ერთად დომინოს თამაში ყველაზე დიდ სიამოვნებას ანიჭებს. ხო, მაგრამ მე ხომ ძმაკაცების ნახვაც აღარ მინდა. აი, გუშინ მაგალითად, ბიჭები ერთად იყვნენ. მთელი საღამო მირეკავდნენ და ტელეფონს არ ვპასუხობდი. ბოლოს ვუპასუხე და მოვატყუე, ვითომ საქმე მქონდა და ვერ შევხვდებოდი. არა და მთელი ღამე ქუჩაში მარტომ გავატარე. აღარც მახსოვს რამდენი ლუდის ბოთლი გამოვცალე. ის კი ვიცი, ორი კოლოფი სიგარეტი მოვწიე. ბოლოს გაყინული ამოვედი სახლში და ნიკოტინით და ალკოჰოლით გაჟღენთილს დივანზე ტანსაცმლით დამძინებია. მორჩა, მორჩა ამდენი ფიქრი, დროა ავდგე და გამოვფხიზლდე. აზრზე უნდა მოვიდე თორემ ასე დიდხანს ვერ გავქაჩავ.
ცხელმა შხაპმა ცოტა აზრზე მომიყვანა და ფიქრებიც იმდენად აღარ მაწვალებდა. ტელეფონს დავხედე და ჩემი ბავშვობის ძმაკაცის ნიკას სამი გამოტოვებული ზარი დამხვდა. მეორე დღეს სამსახურში ვიყავი წასასვლელი, მაგრამ დილით ადრე გაღვიძებაზე, აღარ მიფიქრია და გადავწყვიტე დამერეკა და გავსულიყავი მასთან სახლში. პირველივე ზარზე მიპასუხა:
- სად ხარ ბიჭო, სამი დღეა გეძებ. - მივხვდი, რაღაც მაგრად უხაროდა და უნდოდა, მეკითხა რა ხდება – მეთქი.
- სახლში ვარ, რაღაც საქმეები მქონდა და დავიკარგე. ახლა მცალია, მითხარი, სად ხარ და გამოვალ.
- ჩემთან გამოდი სახლში, გუშინ ფული მოვიგე და წავიდეთ სადმე, დავლიოთ.
- კაი გამოვალ.
ნიკა და მე საბურთალოზე ერთ ეზოში გავიზარდეთ. ღვიძლი ძმებივით გვიყვარდა ერთმანეთი. შვიდი წლის ვიყავი რომ დავძმაკაცდით. იმ დღეს რა დამავიწყებს. ეზოში თამაშის დროს თავში ქვა ჩამარტყა და მაგრად ვიჩხუბეთ, მერე საღამოს შევრიგდით და იმის მერე ერთი დღე არ გაგვიტარებია ერთმანეთის გარეშე. ორი წლის წინ გვერდით უბანში მარტო გადავედი საცხოვრებლად და ყოველ დღე რომ ვეღარ ვნახულობდი, ძალიან განიცდიდა ამ ამბავს. სწრაფად ჩავიცვი და გადავედი ნიკასთან. სადარბაზოსთან რომ მივედი დავურეკე და ხუთ წუთში ჩამოვიდა. იქვე ეზოსთან პატარა ბარში შევედით, სადაც ხშირად დავდიოდით და ჩვენს მაგიდასთან დავსხედით. ამ ბარში დავდიოდით ძალიან ხშირად. სამი წლის წინ ბარში ახალი მენეჯერი მოვიდა, ნინი. გაცნობის დღიდან მივხვდი, ნინის და მე ერთმანეთთან ბევრი რამ გვაკავშირებდა. რამდენჯერ მივსულვარ ბარში ღამით და საათობით მისაუბრია ნინისთან. ორივემ ვიცოდით, ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი, მაგრამ არ ვეუბნებოდით ერთმანეთს არაფერს. დღესაც, როგორც დამინახა, ჩემკენ წამოვიდა და ლურჯი თვალები ბედნიერებისგან გაუბრწყინდა.
- მოხვედი გიო? - ნაზი ხმით მკითხა და მომეხვია.
მეც მოვეხვიე და მისი სუნამოს სუნით გაბრუებულს მინდოდა დრო გაჩერებულიყო, მაგრამ ნიკამ მალე დაუსვა წერტილი ჩემს ამ წამიერ ბედნიერებას:
- ნინი, გეხვეწები ორი კათხა ჩვენი ლუდი და ერთი ბოთლი არაყი მოგვიტანე. დღეს განსაკუთრებული დღეა, ბევრი ფული მოვიგე.
ნიკუშ, მაცადე ცოტა ხნით მოვიკითხო ადამიანი. - მკაცრად შევხედე ნიკას, მაგრამ ჩემი მკაცრი გამოხედვა წამიერად შეიცვალა, როცა ისევ ნინის ჩავხედე თვალებში.
დასხედით ბიჭებო და მოგიტანენ ახლავე ყველაფერს. - ნინიმ გამიღიმა და ბარისკენ წავიდა.
მე და ნიკა ბარში სულ ერთ მაგიდასთან ვსხდებოდით კუთხეში, ტელევიზორთან და ფეხბურთს ვუყურებდით ხოლმე. მთელი საღამო შეიძლება ისე გასულიყო, ერთმანეთისთვის არაფერი გვეთქვა, მაგრამ ორივეს გვსიამოვნებდა ერთად ყოფნა. ნიკამ სტუდენტობის დროს სპორტულ გაზეთში დაიწყო მუშაობა და ფეხბურთზე სტატიების წერამ ისე გაიტაცა, აგერ უკვე მეათე წელია გაზეთში მუშაობს. მართალია, ხელფასით კმაყოფილი არ არის, მაგრამ თავის საფეხბურთო ცოდნას სხვა მიმართულებით იყენებს და ხშირად ტოტალიზატორიდან მოგებული ფულით ხელდამშვენებული გამოდის და სწორედ მაშინ უნდა ყველაზე მეტად, რომ ეს ღირსშესანიშნავი ამბავი ჩემთან ერთად გაიზიაროს ხოლმე. დღესაც მოგებული თანხით ჯიბეგასქელებულს
ჩუქება
