გასაღები ქმრის დღიური[1]
ამა წლის პირველი იანვრიდან დღიურში დავიწყებ ყველაფრის შეტანას, რის ხსენებას ადრე ვერ ვბედავდი. ყველანაირად თავს ვარიდებდი ცოლთან ინტიმური ურთიერთობების დეტალების ქაღალდზე გადატანას. ვშიშობდი, რომ ფარულად წაიკითხავდა და განაწყენდებოდა, მაგრამ გადავწვიტე ყველა შიში უკუვაგდო. ჩემმა ცოლმა დანამდვილებით უნდა იცოდეს, ჩემი კაბინეტის რომელ უჯრაშია დამალული დღიური. რასაკვირველია, მისთვის, ვინც კიოტოს ტრადიციულ ოჯახში დაიბადა და ფეოდალური სულისკვეთებითაა აღზრდილი, მისთვის, ვინც პატივს სცემს არქაულ, დრომოჭმულ ზნეობრივ ნორმებს და, შეიძლება ითქვას, თავს იწონებს ამით, დღიურის მალულად კითხვა უსაქციელობის მწვერვალი იქნებოდა, თუმცა მაქვს საფუძველი, ასეთი შესაძლებლობა არ გამოვრიცხო. თუკი მე დღიურის ფურცლებზე გადავიტან ჩვენი ინტიმური ცხოვრების წვრილმანებს, რაც ადრე არ გამიკეთებია, გაუძლებს ის ცთუნებას, არ დაეუფლოს ქმრის საიდუმლოებებს? ბუნებით ის გულდახურული, ვერაგი ქალია. მისთვის დამახასიათებელია თავის მოჩვენება, თითქოს ამქვეყნად არაფერი იცის, შენიღბვა იმისა, რაც გუნებაში აქვს და ამასთან ერთად დარწმუნებულია, თითქოს ამ ყველაფერში მდგომარეობს ქალის საქებარი მოკრძალებულობა. გასაღებს უჯრისა, რომელშიც დღიური ინახება, ჩვეულებრივ, მყუდრო ადგილებში ვმალავ, გარდა ამისა, დროდადრო ვცვლი, მაგრამ ეჭვი არ მეპარება, რომ მან, ვისაც ყველაფერში ცხვირის ჩაყოფა უყვარს, ყველა ჩემ სამალავს დიდი ხანია მიაგნო. სხვათა შორის, მას შეუძლია გაიმარტივოს კიდეც ამოცანა, თუ შესაბამის გასაღებს მოარგებს... აი, დავწერე: „ გადავწყვიტე ყველა შიში უკუვაგდო “ , მაგრამ, გულწრფელი თუ ვიქნები, განსაკუთრებულ შიშს არც უწინ განვიცდიდი. მეტიც, ქვეცნობიერად ვუშვებდი, ვიმედოვნებდი კიდეც, რომ ის კითხულობს ჩემს დღიურს. თუ ასეა, რატომღა ვკეტავდი უჯრას, რად ვმალავდი გასაღებს? როგორც ჩანს, ყველაფრის მიგნების მის ვნებას ვაქეზებდი. ამასთან, თუ განზრახ დავტოვებ დღიურს გამოსაჩენ ადგილას, ის იფიქრებს: „ იმიტომაც წერს დღიურს, რომ მე წავიკითხო “ , და მის მიმართ ყოველგვარ ნდობას დაკარგავს. ეს კი არა, შეიძლება იფიქროს, რომ სადღაც, სხვა ადგილას, ნამდვილ დღიურს ვმალავ... იკუკო, ჩემი საყვარელი, ძვირფასი ცოლი! დანამდვილებით არ ვიცი, ჩაგიხედავს თუ არა ჩემს დღიურში. კითხვა უსარგებლო იქნება, შენ იტყვი: „ წესად არ მაქვს ნებართვის გარეშე ვიკითხო სხვისი ჩანაწერები “ . და თუ მაინც კითხულობ, დამიჯერე, ეს დღიური ყალბი არ არის და მასში ყველაფერი - სრული სიმართლეა. კაცმა რომ თქვას, უნდო ადამიანის დარწმუნება - ნიშნავს კიდევ უფრო გაამძაფრო მისი ეჭვიანობა, ამიტომაც ამის შესახებ მოვრჩეთ. თუკი მაინც წაიკითხავ ჩემს დღიურს, თავად განსაჯე, რამდენად წრფელია ის.
რასაკვირველია, დღიურის წარმოებისას ცოლის გათვალისწინებას არ ვაპირებ. არც იმის დაწერას მოვერიდები, რამაც შეიძლება ის დაამწუხროს და გულიც კი ატკინოს. ამისკენ მისი უკიდურესი გულდახურულობა მიბიძგებს - მას სათაკილოდ მიაჩნია, რომ მეუღლეები საკუთარ ინტიმურ ურთიერთობებს არჩევდნენ, ხოლო თუ მე საუბრისას რაიმე დამცდება, ის ყურებს იცობს - ფარისევლური „ მოკრძალება “ , ყბადაღებული „ ქალურობა “ , მოჩვენებითი „ სინატიფე “ . ქორწინებიდან ოცი წლის შემდეგ, როდესაც უკვე გასათხოვარი ქალიშვილი გვყავს, ლოგინში ის დღემდე ყველაფერს მდუმარედ აკეთებს, მისგან ერთ საალერსო სიტყვას ვერ გაიგონებ. ამას ჰქვია ცოლ-ქმრობა? ვწერ, რადგან დავკარგე იმედი ჩვენი ინტიმური ცხოვრების შესახებ მასთან უშუალო საუბრისა. არ აქვს მნიშვნელობა, კითხულობს თუ არა ის ჩემს დღიურს მალულად, ისე დავწერ, თითქოს კითხულობდეს, საუბარს შევუდგები მასთან დღიურის მეშვეობით...
პირველ რიგში იმის თქმა მსურს, რომ ჩემი ცოლი ვნებით მიყვარს - ადრეც არაერთხელ დამიწერია ეს, მაგრამ ვფიქრობ, მან თავადაც იცის, რომ არ ვცრუობ. მაგრამ ფიზიკურად არ შემწევს უნარი, მის ბობოქარ ტემპერამენტს ავყვე. წელს ორმოცდათექვსმეტი მისრულდება (ის ორმოცდახუთისაა), უძლური მოხუცებისთვის თავის მიკუთვნება თითქოს ნაადრევია, მაგრამ გარკვეული დროიდან მოყოლებული ლოგინში სწრაფად ვიქანცები. გულწრფელი რომ ვიყო, ახლა კვირაში ერთხელაც საკმარისია ჩემთვის, თუმცა უმჯობესია ათ დღეში ერთხელ. ის კი (გულღიად ამის შესახებ საუბარი მას ზიზღს ჰგვრის), მიუხედავად ლიმფური აგებულებისა და სუსტი გულის, ლოგინში ავადმყოფურად ვნებიანია. თუკი რამ მაცბუნებს და რიტმს მირღვევს, სწორედ ესაა. ჩემი ბრალია, რომ მე არ ძალმიძს სათანადოდ შევასრულო ჩემი ცოლ-ქმრული ვალდებულება, მაგრამ თუკი ის დაუკმაყოფილებლობის დაყუჩებას (შესაძლოა, ამ სიტყვებმა აღაშფოთონ: „ ნუთუ შენ გარყვნილ ქალად მიგაჩნივარ? “ , მაგრამ მე ვწერ „ თუკი “ ანუ მხოლოდ დაშვებას ვაკეთებ) გვერდზე შეეცდებოდა, ამას ვერ გადავიტანდი. მხოლოდ დაშვებაც კი ეჭვით მავსებს პირთამდე. მაგრამ საკუთარი ჯანმრთელობისთვისაც უმჯობესი არ იქნება მისთვის, სცადოს ლაგამი ამოუდოს ავადმყოფურ ვნებას? მე ის მაღელვებს, რომ წლიდან წლამდე ჩემი ძალები გამალებულად
ჩუქება
