ნიკოლაი ბერდიაევი ამ წიგნს აღწერს, როგორც "ფილოსოფიურ ავტობიოგრაფიას, სულისა და თვითშემეცნების ისტორიას". ეს წიგნი არა მხოლოდ ავტობიოგრაფიულია, ის ასევე კრიტიკული თვითშეგნების შრომაცაა. ბერდიაევი საკუთარ იდეებსა და საკუთარ ცხოვრებას ფილოსოფიურ შესწავლას უქვემდებარებს, რათა თავისი "საკუთარი ხატი და საბოლოო ბედი" აღმოაჩინოს.