ერთხელ, ფრანკო მისაღებ ოთახში ტყავის რბილ სავარძელში მოკალათებულიყო და ენიო მორიკონეს მუსიკას უსმენდა. ბროლის ჭიქა, რომელშიც კოქტეილი ბრონქსი ესხა, დროდადრო პირთან მიჰქონდა, რათა ყინულით გაციებული ჯინის, წითელი ტკბილი ვერმუტის, ფორთოხლის წვენის და მშრალი ვერმუტის ნაზავით ყელი ჩაეგემრიელებინა. ცოტა ხანში რული მოერია, ძილს სავარძელშივე დანებდა და ასეთი რამ ეზმანა:
_ ვითომდა, იტალიის ჩრდილო-აღმოსავლეთში მდებარე კირქვა-დოლომიტის მთების ძირას ჩამომჯდარიყო და ხელში ქარვის კრიალოსანს ათამაშებდა. ცოტა ხნის შემდეგ, ისედაც მძინარეს ჩაეძინა და დაესიზმრა, თითქოს თეთრ თმა-წვერიანი მოხუცი ტბა გარდაში ნავით შეცურებულიყო და ნაპირისკენ იყურებოდა, საიდანაც რამდენიმე ბოჯოჯღი ხე მოჩანდა. მოხუცს უძველესი წიწვოვანი ხეების გაქვავებული ფისისგან დამზადებული ქარვის კრიალოსანი ეკავა ხელში. ზონარზე ასხმულ ერთ-ერთ ქარვაში იყო მწერი, რომელიც ოდესღაც ფისზე მიკრულა. რაღა თქმა უნდა, წესით, მკვდარი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ მას სიკვდილის არაფერი ეტყობოდა. მწერად გარდაქმნილი ფრანკო ცოცხალი თვალებით შეჰყურებდა მოხუცს.
ჩუქება
