I ვიზუალი კუროსავას სიზმრებიდან მოვიპარეთ, მუსიკა – ტოშინორი კონდოსგან, სლოგანის მაგივრად ლაო-ძის ერთ-ერთი ციტატა ავიღეთ და ეგ იყო... მერე ეს ლაო-ძის დაჩეხილი ფრაზები, სხვადასხვა ბარში ნეონის ნათებებით, მერე მარტივი ჰეშთაგი, გადაიღე ფოტო ამ ნეონის ქვეშ, გვერდით, ზედ, წინ, უკან... მაინც ეგეთ იდიოტობებს იღებ და რახან იღებ, ბარემ კომპანიაც დათაგე და რახან კომპანიას თაგავ, ბარემ მინიმალური პრიზის მოგების შანსიც გქონდეს... ოღონდ შენ არა! შენ ოცი ფოლოვერი გყავს, არც პოპულარული ხარ, არც გაქაჩული, არც გეთქმის, არც გესმის, შენ იყავი შენს გარეუბანში... აი, შენ, შენ მოდი! რა გქვია? პოპულარული როგორ გახდი? კაი? პროსტა სოცქსელებში აქტიურობდი? მალადეც, ძმაო! საცურაო აუზის ერთწლიანი ვაუჩერი რო მოგცეთ, ტრაკს მოგვცემ? უფრო ნაკლებადაც გიქნია? დავაი, ვსო, ეგაა! ფულს როდის გადმორიცხავენ? გადმორიცხეს? რამდენი?
რამდენი გადაგვიხადეს, იცი?
ოცდატრიცატტიში!
რაში?
რაში და არაფერში, აი, ეგ არის მარკეტინგი და აი, ეგ არის რეკლამა, მარა ძაან ტვინს თუ გაბურღავთ, იმასაც გეტყვით, რომ დამკვეთებიც მაგარი ქაჯები არიან და აი თუ არ მომეშვებით და ყველაფერს ბოლომდე მათქმევინებთ, უარესსაც გეტყვით, მაყურებელი ანუ მომავალი მყიდველიც, ეგეც მაგარი ქაჯია! ხო! აბა მე სარეცხი ფხვნილი ახალი შეფუთვის გამო არასდროს მიყიდია, არც ჰიგიენური საფენები შემიცვლია სიმღერით მოყოლილი რეკლამის შემდეგ და არც მანქანის დასალომბარდებლად გავქცეულვარ მიკროსაფინანსო ორგანიზაციაში.
მე რა მინდა რეკლამაში?
რავი, ბაბუაჩემს დიდი ფული ქონდა, მერე ეს ფული მამაჩემმა გაადავა, მე ჩემდათავად მაგათი უცნაური ბიზნესის არაფერი გამეგებოდა და ამიტომ ცოტა მარცხნივ გადმოვიხარე... ხელოვნება, რამე-რუმე, ხო ხვდები? მდიდარი ბავშვის კომპლექსი, საზოგადოებას სულის საზრდო მივცეთ და ეგეთები. მაგრამ, ჩემგან რო ხელოვანი არ დადგებოდა, იქ მივხვდი, როცა ამ ჩემის უნივერსიტეტელებთან, აი, ის ორლარიანი არაყი ვერ იქნა და ვერ დავლიე.
სამაგიეროდ საჭირო დროს, ძალიან საჭირო ფოტოაპარატი ვიყიდე... "ქენონის", ლამაზი, ტანადი... ხუთი დი, მარკ ორი... ფოტოაპარატი ერქვა, თორე უფრო ვიდეოს გადასაღებად ვიყენებდით... მერე ისე აღმოჩნდა, რომ ეს კამერა, ჩვენ რო ტეხნიკის ბოლო მიღწევა გვეგონა, ევროპებში და ამერიკებში უკვე დაძველებულიყო და ე მაგაზე ბევრად კარგები გამოუტანიათ იქოურ მარკეტებში. და მერე, ამ ჩემის მამაჩემს, – შეჩემისა, ამდენი ფული გაქ, რაღაც ახალი კამერა გამოვიდა, ბარემ ისიც ვიყიდოთ-მეთქი, და ერქვა იმ კამერას წითელი და იყო ძალიან მისტერიული და მაშინ იყო პერიოდი, რომ ვინც კი ვინმე უნიჭო იყო, მაინცდამაინც კინოში ცდილობდა ფულის გაკეთებას, იმიტომ რომ აი მაშინ შენდებოდა დიდებული სისტემა და პროპაგანდა და ალმასად განათებული ხიდები და ჩანჩქერების სქუირთინგი და ეგეთები. და მაშინ იყო პერიოდი, რომ იღებდნენ ისეთ აუტანლად ცუდ ფილმებს, რომლებიც ე, მთავრობაში მყოფებს და მათთან დაახლოებულ პირებს ნამეტანი გულს ეფინებოდა და მერე მოდიოდა ფულები რიკინ-რიკინით და სად მოდიოდა და, ჩემთან!
ჩემს საგვარეულო ხეს მივუბრუნდეთ, იმიტომ რომ ჩემი წინაპრები აუტანელ წინაპირობას შემიქმნიან კაცად თუ არაკაცად ჩამოყალიბების ამბავში. ამიტომ ბაბუაჩემისგან დავიწყებ. ბაბუაჩემი ნამეტანი მხარგანიერი, წყალბურთელი, ნაოლიმპიადარ-ნამამაძაღლარი, სიმპათიური კაცი იყო, ეს მამაჩემი კიდე, მთლად უკეთესი, აფხაზეთის ომის ფოტოებში რეიბანით და ბენდენით გალამაზებული, ბარე ორ და ოცდაორ გალივუდის ვარსკვლავს ჩაისვამდა ჯიბეში, მე ვარ და მაწ ივო მზეჭაბუსი ვარ... იქ გენები, აქ ცოტა ფიტნესი, იქ გახვრეტილი ყური, აქ ძალიან ბევრი ფული და ეგაა, მეტი კი არაფერი.
მერე… მერე ე, ის ზემოთ ნახსენები სისტემა რო დეინგრა, ჩვენ რო ქვეშ არ მოგვიყოლა, სამთავრობო შეკვეთებიც რო დროებით შეწყდა და უშნო კინოებსაც რო თავი დაანებეს, მერე ბიზნესზე მოჯდომის დრო მოვიდა. ხოდა, მოვაჯექი კიდეც. იქ ერთი ბანკი, იქ მეორე სატელეფონო კომპანია, იქ მესამე ინტერნეტპროვაიდერი, იქ კუროსავა, იქ ტოშინორი კონდო და წრეც შეიკრა. ე მაგ შეკრულ წრეს კიდე გლობალურ დათბობამდე მივყავართ, რომელზეც ჩემ ცხოვრებაში სულ ორჯერ დავფიქრდი. ერთხელ, დიკაპრიო რომ თამაშობს იმ ფილმის ნახვის შემდეგ და მეორედ, სექტემბერში რომ საშინელმა სიცხეებმა დააჭირა, მაგის მერე. დიკაპრიოს ამბავი მალევე გავაკატავე... გოუ გრინ და ეგეთები მაშინ არ მაწვალებდა, მაშინ ჩემი ცოლი, ცოლის და და განათლების სამინისტრო მიშლიდა ნერვებს.
სამინისტროს ჯიგრებმა, საშინელი სიცხის გამო სკოლის დაწყება გადადეს, სამაგიეროდ ჩემმა ცოლმა და დამ მისმა ვერ გადადეს თავიანთი მივლინება და სკოლაში ცოლის დის შვილის პირველად წაყვანის პატივი მე მერგო… როდის მერე დადიან ცოლები მივლინებებში? და ცოლის დები რომ ქმრებს ეყრებიან, ეგ როდის მერეა დის ქმრების პრობლემა?