ორიგინალური ტრადიციულობა ინა არჩუაშვილი იმ თანამედროვე ქართველ მწერალთაგანია, ვისთვისაც სრულიად უცხოა მანერულობა თუ ხელოვნურობა. მის მწერლურ სამყაროში ყველაფერი ღრმად განცდილია, ემოციურია, ნაღდია. ამის შესანიშნავი გამოსახულებაა, მაგალითად, დედის სახე, რთული ურთიერთობა დედასთან და ამ დამოკიდებულების სრულიად გულწრფელი გადმოცემა – რამდენადაც მახსოვს, ასე თამამად და დაუფარავად ამ ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს "სასიცოცხლო ურთიერთობაზე" ჩვენში ჯერ არავის დაუწერია.
ინა არჩუაშვილი დეტალების მწერალიცაა: "...და ხელში ჩაბღუჯული სველი პირსახოცით დაუხუჭა თვალები. შიშველი ხელი ვერ მიაკარა, შეეშინდა რაღაცნაირად". – სწორედ ასეთი დეტალები ქმნის გამორჩეულ ლიტერატურას.
არის კიდევ ერთი, ჩემი შეხედულებით, დიდად მნიშვნელოვანი რამ – ამ წიგნში შესული ნაწარმოებები, ერთი შეხედვით, სტილისტურად ერთგვაროვანი არ არის: ერთი მხრივ, თითქოს ტრადიციული ბელეტრისტიკაა, მეორე მხრივ – ესეისტურ-მემუარული სტილით შესრულებული ტექსტები; მაგრამ, ჩემი აღქმით, ყველაფერ ამას აერთიანებს მწერლის ორიგინალური ესთეტიკური ხედვა: ერთგანაც და მეორეგანაც შესამჩნევია პოსტმოდერნისტული ნიშნები, როგორიცაა – ერთგვარი ინტერტექსტუალობა, ციტატები, ჩანართები, ზოგან – სიღრმისეული ირონია, ზოგან – დროის ველების მონაცვლეობა და სხვა; არ ვიცი, გაცნობიერებულად თუ გაუცნობიერებლად, ავტორი ახერხებს, ზემოთ ნახსენები ემოციურობის, უშუალობის, გულწრფელობის ძალდაუტანებელ შეხამებას პოსტმოდერნისტულ სტილისტიკის გარკვეულ ელემენტებთან.
ჩემი წაკითხვით, სწორედ ტრადიციულისა და ახლებურის, ძველმოდურისა და ახალმოდურის უჩვეულო და იმავდროულად სრულიად ბუნებრივი შერწყმა განსაზღვრავს ინა არჩუაშვილის ხელწერის ორიგინალურობას და განსაკუთრებულ ხიბლს ანიჭებს მის ნაწარმოებებს.
ნუგზარ ზაზანაშვილი