ღამე ჩემი გული დაჭმუჭნული ჩანასახია,
ჩემი გული კედელზე მიხეთქებული ტალღის
უღონო დგაფუნია.
დაიწრიტა ღამე, დაილია, ზამთრის უბეში
მოპირქვავდა გუშინდელი საგზალი ღამის –
უსურვილო, უსიცოცხლო.
სასას ეკვრის სიტყვები – ჩემო ტკბილო მეგობარო,
ნერწყვთან ერთად ვყლაპავ, ჩემო ტკბილო მეგობარო.
შენი სული ზამთრის შიშველ ხეებშია,
შენი სული გათელილი ბალახის სუნშია,
ზამთრისპირის ცარიელი ბაღების.
ამიყვანე ხელში, დამარწიე, მარწიე,
დაე იმღერონ ვარსკვლავებმა,
დაე იქვითინოს კაცმა, თავჩარგულმა
ჩემი წყლის ტალღებში.
მარწიე, დამარწიე, დამარწიე,
გადამიხსენი ჭრილობა, ამოჩხიბე,
ამოხაპე ღამე, შეისრუტე ჩემი ღამე
და გამთქვი უსახელო თანამგზავრი,
უსახელო ქალი, უცხო ქალი
გზისპირა კაფედან.