არდაძინების რეკვიემი ნეკერას ...დიდი დიღომი. ძველი ბინა. ჩვენი საერთო
მეგობრის სახლი. ბინდი წვება, მაგრამ ჯერ ისევ
დღის სინათლეა. მეგობრები ვსხედვართ სუფრასთან.
და სწორედ მაშინ ავდექი და ძმად გაგეფიცე.
მერე, ყოველთვის მახსენებდი, რომ შენ იყავი
ჩემი პირველი დადნაფიცი, და მეც ყველასთან
ვიმეორებდი. და დანარჩენს, რაც კი მემართა,
ცრემლის წვეთები ნაპირებზე გამორიყავენ...
მთელი არსებით ვერიდები მარტო დარჩენას,
შენი არყოფნის თან მჯერა და თანაც არ მჯერა,
ასე, სრულიად დაბნეული, ვრჩები წარსულთან,
მაგრამ ვიცი, რომ რაღაც კარგი ჩემთვის დასრულდა.
ნუ დაიძინებ, დამიჯერე,
ნუ დაიძინებ,
ძილი სიკვდილის მინდვრებია, ნუ დაიძინებ!
...ღამე. ვეწევი აივანზე. ვფიქრობ. გავყურებ
მთაწმინდის წითლად განათებულ ანძას, სამებას,
და ეს დღე, როგორც ხსოვნის წიგნი, უკვე დავხურე,
ეზოს კუთხეში ატეხილ და გაძვალტყავებულ
ძუკნას ხვადების თან დაჰყვება მთელი ამალა...
საკუთარ თავზე მეცინება სიმწრით: დილიდან
ვდუმვარ, არ მითქვამს ჩემებისთვის შენზე, იმიტომ,
რომ სულ ცოტა ხნით სიკვდილისგან გადამემალე.
რას დავაბრალო, სიბრიყვეს თუ გულუბრყვილობას
ეს ყველაფერი?! მეც ძაღლივით უხმოდ ვილოკავ
იარას, და ეს, ალბათ, არის სასოწარკვეთა...
შენს უბანს ვეძებ. რა თქმა უნდა, არ ჩანს აქედან.
ნუ დაიძინებ, მეგობარო,
ნუ დაიძინებ,
ძილი სიკვდილის ველებია, ნუ დაიძინებ!
...დილა. სიჩუმე. სიხალვათე. სადღაც ლოტკინის
თავზე მიფრინავს თვითმფრინავი. ბლომად ჭილყვავი
ბაღის ხეებზე. რომ გცოდნოდა, როგორ გვატკინე,
არამგონია ასე ადრე წასულიყავი.
ვცდილობ, ძახილი ავაწვდინო შენთან, ზეცამდე,
და თუმცა უკვე გვიანია მონანიება,
მაინც გეძახი: ვერ მოვედი, გთხოვ პატიებას,
კუბოში, თუნდაც ლამაზად მწოლს, ვერ დაგხედავდი.
აქ კი გრძელდება: მიჰყვებიან მდორე დინებებს,
ბავშვებს და ძაღლებს ძველებურად ასეირნებენ,
მინი-მარკეტებს აღებენ და ისევ კეტავენ,
და სული ისევ სულს დაეძებს, მონათესავეს.
ნუ დაიძინებ, თუ ღმერთი გწამს,
ნუ დაიძინებ,
ძილი სიკვდილის ტყეებია, ნუ დაიძინებ!
...საღამო. ქუჩა. უშენობით სავსე ყელამდე
მხარს ვუქცევ ხეებს, ლამპიონებს და სააფიშე
ტუმბოებს. ჩემით დაწყებული, ახლა ყველა მძულს,
სადაც შენ წევხარ, იმ მიწაზე რომ დავაბიჯებთ.
ზოგჯერ დაცინვა (თან ასეთი!) იცის განგებამ,
რა დროს ქუჩებში დაკარგვაა და გზის არევა:
პარკში კონცერტი. მსმენელები. მგლოვიარე ვარ,
ამ ცეკვასა და სიმღერაში რა მესაქმება,
თითქოს ბგერები, ლურსმნებივით, ნერვებს მიხვრეტენ,
და მე გავრბივარ გადამკვეთი ქუჩის კიდემდე,
იქიდან მარცხნივ. გამვლელები შემომცქერიან
და გზას მითმობენ, ტემპს ვუმატებ, ჩემი ჯერია.
ნუ დაიძინებ, ძალიან გთხოვ,
ნუ დაიძინებ,
ძილი სიკვდილის ყანებია, ნუ დაიძინებ!
...ნაშუადღევი. სოფელი და სახლი. ეგრისის
ქედის კონტური ბურუსს მიღმა. ჩალის ზვინები
კაკლის ტოტებზე, ერთმანეთს რომ ისე ეკვრიან,
როგორც ბარტყები სველ ბუდეში. ჩავიძირები
ამ პასტორალურ ნირვანაში წამით, სულ რაღაც
წამით და ისევ ამოვყვინთავ, ბოსელს ფარავენ
კივის ყლორტები, დაკოჭლებულ კივის ტალავერს
მამა ბოძს უცვლის. სველ ბალახზე ვწვები გულაღმა,
ცას ავცქერი და მახსენდება: ტობავარჩხილზე
ერთად ასვლა რომ გადავწყვიტეთ, ადრე, არც ისე
დიდი ხნის წინათ. ორღობეში გაბმულ საუბარს
ყურს ვუგდებ. გაღმა პროცესია აღმართს აუყვა.
ნუ დაიძინებ, გეხვეწები,
ნუ დაიძინებ,
ძილი სიკვდილის სერებია, ნუ დაიძინებ!
...შუადღე. ღრუბლით დაფარული ცა და მამათა
მონასტრის ეზო და კელიის ვიწრო სარკმელი
ზურგს უკან, მთელ ამ სიჩუმეში ფიჭვის საკმევლის
სურნელი. ვფიქრობ იმაზე, რომ თეთრად გავათევ
მორიგ ღამესაც. საკუთარ თავს სად გაექცევი,
ვერც შენი თავის, ვერც კაცის თუ ღმერთის შეწევნით
ვერ მოიშორებ ვერც ტკივილებს და მათ მიზეზებს,
და ვეუბნები კაცს, რომელიც ეზოს კიდეზე
მოთიბულ ბალახს მისდგომია რკინის ორკაპით,
და ბერს, რომელიც ახარისხებს ცოცხის სორგოებს,
და ბიჭს, რომელსაც ეს სიჩუმე უკვე მობეზრდა,
და ქართულ ნაგაზს, მოკლედ დაბმულს ბოსტნის ღობესთან,
და ძველ გალავანს, საფლავის ქვებს, თეთრად მოხრეშილ
ბილიკებს, ვაშლებს, შემალულებს სადღაც ფოთლებში,
მშიერ მტრედებს და მათთვის დაყრილ პურის ნამცეცებს,
ტანაყრილ კედარს და მის გვერდით გამხმარ კვიპაროზს:
საკუთარ ძილშიც შეიძლება მხარი აგექცეს,
და სიზმრის ნაცვლად სიკვდილში რომ გადაიპარო.
ნუ დაიძინებ, ჩემო დაო, ნუ დაიძინებ...
ჩუქება
