ოპტიკური ილუზიის თვალთახედვით, ამ წიგნს/პოეზიას ჯვრის ფორმა აქვს: ერთმანეთს მოულოდნელი ეფექტებით კვეთს ჰორიზონტის და ვერტიკალის სიმეტრია – მითის სიღრმიდან ყოფის მწვერვალამდე და ფსკერის სოციუმიდან წმინდანთა სამყოფელამდე. ჯვარცმის მისტერია პოეტურ პათოსსაც მსჭვალავს და შინაარსშიც ერევა. მკითხველს რჩება განცდა, რომ თვითონაც ამ აქტის მონაწილეა, მით უფრო, რომ პოეტს „ტკივილის შესამსუბუქებლად“ მისთვის პატარ-პატარა პოსტმოდერნისტული სიურპრიზებიც აქვს. მძაფრი (თვით)ირონია, ვერსიფიკაციული მრავალფეროვნება, ენობრივი ალუზიები და სიტუაციები კი მისტერიის სტრუქტურას იმგვარ პოეზიად გარდაქმნის, რომელიც აღარ იმღერება, არამედ იცხოვრება. ან, ითამაშება – უზადო ოსტატობით და სინამდვილესთან ეჭვმიუტანელი მსგავსებით. (ნინო სადღობელაშვილის წინასიტყვაობიდან.)