პროლოგი უზარმაზარი ქვის დარბაზში ნახევარ წრედ ჩარიგებული დიდი ხის სკამები ახალწვეულებს შეევსოთ. ყველანი მაეგის შემოსვლას ელოდებოდნენ. ლუციუსიც იქ იყო. მონუსხული იჯდა კადარედიის ერთ-ერთ დიდებულ დარბაზში და საერთოდ, მონასტერთა ქალაქის სიდიადით მოხიბლული, ხმის ამოღებასაც ვერ ახერხებდა. კედლებთან მდგარი სვეტების თავზე ცეცხლი ბრიალებდა და მაღალი სარკმლებიდან შემოსულ შუქთან ერთად ოქროსფრად ანათებდა ქანდაკებებიან დარბაზს. დარბაზს, რომელიც თეთრი კადარედიის ციხე-სიმაგრეთაგან ერთ-ერთის – ალ-დალიონის კუთვნილება იყო და ამ ციხე-სიმაგრის გარშემო შემორტყმულ ტაძართა ჩრდილები დასავლეთიდან მოსულ ტიტანებად დასწოლოდა მისი გალავნის ქონგურებს.
თეთრი და ოქროსფერი იყო კადარედია ამ საღამოს – სინათლისა და ცეცხლის ფერი. ჩამავალი მზის სხივები, ტაძართა გუმბათებზე რომ იყვნენ აბრიალებულნი, ოქროსფერ გვირგვინად დაწნულიყვნენ თეთრი ქვით ნაშენი ქალაქის თავზე, – ქალაქის, რომელიც ლეგენდების ეპოქაში გამოძერწილს უფრო ჰგავდა, ვიდრე ადამიანის ხელით აგებულს. ტაძართა სამსხვერპლოებზე აგიზგიზებულ ცეცხლს ასდიოდა აისის ნისლისფერი კვამლი და თვალუწვდენელ სახურავებს აცილებული ბოლი მირაჟად ირეკლავდა ჰორიზონტს იქით დაკარგულს ქუჩებს ნაომარი ჯარისკაცის მკერდივით რომ დაესერათ ალდანის ყელად გადახსნილი კადარედია.
– მე მგონი, მოდის, – ჩაილაპარაკა ლუციუსის გვერდით მჯდომმა გოგონამ და ლუციუსმაც იმ მომენტში გაიაზრა, რომ მაეგი, რომელსაც ამდენი ახალგაზრდა ელოდა სულგანაბული, რამდენიმე წამში დარბაზში შემოაბიჯებდა. თუმცა ამას მხოლოდ გოგონას სიტყვებიდან გამომდინარე არ მიმხვდარა, ეს იმ შეგრძნებამ უფრო უკარნახა წამიერად რომ იზრდებოდა და რაღაც არაამქვეყნიურს აღვიძებდა მასში.
ორად დაიწყო გაპობა გალავნის კარიბჭესავით კარმა და როცა გაჩერდა დარბაზში წითელმოსასხამიანმა ფიგურამ შემოაბიჯა, ჩრდილთა ქვეშ დაფარული ნაბიჯებით.
სანამ მოდიოდა ფიგურას ახალწვეულებისკენ არ გამოუხედავს, მხოლოდ მსუბუქად მოაბიჯებდა ჩაფიქრებული, მხრებზე წითელი მოსასხამი უფრიალებდა.
სივრცეში დაკარგულ ბგერებად ისმოდა მისი ფეხის ხმა დარბაზში და დუმილს ამეფებდა ახალწვეულებში. თხელი კვამლივით დაჰყვებოდა ჰაერი და სვეტების თავებზე აცეკვებული ალი ყვითლად ბრიალებდა მისი ნაბიჯების კვალდაკვალ.
გამხდარს და ნიავთან ერთად მომავალს, თითქოს შემოწნოდა წითელი ქსოვილი. ხმის სიმტკიცესთან შეზრდილი სიმშვიდე, როგორღაც, სიბასრესაც იტევდა სადღაც...
– მოგესალმებით, – წარმოთქვა მან. – ბელიალის ეს ტაძარი პირველია, საიდანაც თქვენ მაგიის შეცნობას დაიწყებთ...
ჩუქება
