გაყოფის ტაბულა მონაწილეობენ:
კარლო — გარდაცვლილის პირველი ვაჟი, ახოვანი აღნაგობის, ოდნავ ფერმკრთალი.
ნოდარი — გარდაცვლილის მეორე ვაჟი, სიტყვაძუნწი და არა მხოლოდ.
სერგი — გარდაცვლილის მესამე ვაჟი, უჭირს ერთ ადგილას გაჩერება, გამუდმებით დადის.
ლუცინა — გარდაცვლილის რძალი, მეოთხე ვაჟის ქვრივი. ქალი „ ფულსასრუტი ” .
გალა — კარლოს ვაჟი, გარდაცვლილის საყვარელი შვილიშვილი, ბაბუის მოსახელე.
ნატა — გარდაცვლილის დისშვილი, მისი ყველა ნივთი ხმაურობს, ჩანთაც კი.
მედიკო — გარდაცვლილის მომვლელი ქალი, რეზინის ხელთათმანებით, ბოტებით, თავსაფრითა და წინსაფრით.
პირველი მოქმედება
(გარდაცვლილის სახლი. ოთახში ხმაურით შემოდიან ლუცინა, ნოდარი, სერგი, კარლო და გალა. უკან მედიკო მოყვებათ. ნელ-ნელა სხდებიან)
მედიკო: რამე ხომ არ გნებავთ?
(ლუცინა ყველას დაასწრებს)
ლუცინა: მხოლოდ საფერფლე! (შემდეგ აათვალიერ-ჩაათვალიერებს) რად გინდა ეგ რეზინები?
მედიკო: სახლს ვალაგებ (გადის და საფერფლე შემოაქვს)
ლუცინა: შეგიძლია გახვიდე!
(მედიკო უხმოდ გადის)
(ლუცინა სიგარეტს მოუკიდებს)
ლუცინა: მგონი რომ კარგად ჩაიარა ყველაფერმა, თქვენ რას იტყვით? (დანარჩენებს გადახედავს)
სერგი: ერთი ის გვითხარი, ასე სასწრაფო რა იყო, რომ ყველა გამოგვაქცუნე? რა გაქვს სათქმელი, ხვალამდე ვერ მოიცდიდი?
კარლო: თან ყველა ერთ მანქანაში რომ ჩაგვყარე? ძლივს ვსუნთქავდი.
(ლუცინა არცერთს არ აქცევს ყურადღებას)
ლუცინა: ეს ამბავი თუ ახლავე არ გავარკვიეთ, მერე უფრო გაგვიჭირდება.
ნოდარი: რა ამბავი?
ლუცინა: არ აყვირდეთ და არ აჯაჯღანდეთ, სირცხვილია, მეზობლები გაიგონებენ.
სერგი: როდიდან უფრთხი მეზობლებს?
ნოდარი: კარგი რა ლუცინა, დღეს ისედაც მძიმე დღე იყო, ყველანი დაღლილები ვართ. თქვი დროზე რაც გინდა და დავიშალოთ!
ლუცინა: (სიგარეტს ჩააქრობს) მშვიდობიანად!
სერგი: ვერაფერი გავიგე...
ლუცინა: თავიდან ვიფიქრე, ცოტა ნასვამები არიან და იქნებ სხვა დროს გადავდო-თქო, მაგრამ ისედაც ვერ ვხედავთ ერთმანეთს, არ გვცალია, თუ არ გვინდა, ხოდა... მესმის, ძალიან რთულია ამ თემაზე საუბარი, მაგრამ მოგვიწევს. ეს რეალობაა! იმედია ხვდებით, არა? (ირგვლივ მიმოიხედავს)
(ყველა გაკვირვებული სახით უყურებს მას)
ლუცინა: არცერთი არ ჰგავხართ დედას! ის ისეთი ქალი იყო, თვალებით ხვდებოდა ვინ რას აპირებდა.
კარლო: გეყოფა! მოკვდა ადამიანი და დაანებე თავი!
ლუცინა: აღმაშფოთებელი არაფერი მითქვამს! დამერწმუნეთ, ჩემი მეუღლე ცოცხალი რომ ყოფილიყო, მე აქ არ ვიდგებოდი და არ ვილაპარაკებდი. ნამდვილად არ მეხალისება. ღმერთმა ყველა კარგად გამყოფოთ, თქვენ თუ არა, თქვენი შვილები მაინც იქნებოდნენ თქვენს მაგივრად. ჩვენ კი, ჩვენ შვილებიც არ დაგვრჩა (წამოიტირებს) გალა მისი უსაყვარლესი შვილიშვილია და ამიტომაც ვთხოვე წამოსულიყო, თანაც საჭესთან ვიღაც ხომ უნდა დამჯდარიყო, თქვენ ნასვამები ხართ...
სერგი: ძალიან დიდი შესავალია...
ლუცინა: (ირონიულად) მე და შენ ყველაზე მეტად გვიჭირდა ერთმანეთის ატანა, სხვები ჩემს სიძულვილს არ იმჩნევდნენ მაინც?!
სერგი: დაიწყო...
ლუცინა: დამშვიდდი, საკმაოდ დელიკატური საკითხია, ამიტომ პირდაპირ ვერ მოგახლით.
სერგი: როგორც ჩანს, ამ საღამოს სადირიჟორო პულტთან შენ უნდა იდგე.
ლუცინა: უკვე ვდგავარ!
სერგი: კიდევ დიდხანს გაგიძლო ცხონებულმა ჩემმა ძმამ...
ნოდარი: კარგით, გეყოფათ ორივეს!
სერგი: რა უნდა, მაინც ვერ გავიგე. თქვენ? (ძმებს მიმართავს)
ლუცინა: თუ ბევრჯერ შემაწყვეტინებთ, უფრო გვიან დავამთავრებთ.
კარლო: ნუ გვემუქრები შენ შემოგევლე.
ლუცინა: აიღეთ მაგალითი გალასგან, მეფური სიდიადით ზის და გვისმენს.
სერგი: ჭკუასაც გვარიგებს... ჰმ!
ლუცინა: დაბერდით და მაინც ვერ შემიყვარეთ, არ მიმიღეთ, არ მაღიარეთ! არც დედათქვენს არ მოუნდომებია ამის გაკეთება.
სერგი: შენ ისევ ახალგაზრდა ხარ? (გაიცინებს). დედაჩვენზე უნდა ილაპარაკო? ქალი სულ რამდენიმე საათია, რაც მიწას მივაბარეთ. მე წავედი! (გასვლას აპირებს, დანარჩენებიც ნელ-ნელა ფეხზე წამოდგებიან)
ლუცინა: დედათქვენზე არა, მის ქონებაზე.
(ამ სიტყვების გაგონებაზე, ყველა ადგილზე გაქვავდება)
ნოდარი: რაზე?
ლუცინა: დიახ! არ მოგესმათ, ქონებაზე!
(დუმილი)
კარლო: რა დროს ეგ არის? ალბათ ხუმრობ?
ლუცინა: კარგი რა კარლო, რა მიამიტი ხარ, როდის იყო ხუმრობა მიყვარდა, მითუმეტეს თუ საქმე ნივთებს ეხება...
(სერგი შეაწყვეტინებს)
სერგი: შენ რა, კიდევ ქონება გინდა? რა არ გყოფნის? დედაჩემმა ყველაფერი მოგცათ! ბინაც და...
(ლუცინა ხმას აუწევს)
ლუცინა: ბინა? რა ბინა? ოროთახიანი...
სერგი: ვაკეში!
ლუცინა: ვაკეში! მერე?
სერგი: ყველაფერი მოგცათ, რაც საჭირო იყო!
ლუცინა: ხმას არ ამოვიღებდი ანდერძი რომ დაეტოვებინა. მაგრამ ის არ არსებობს. ასე რომ, როგორც თქვენ, ყველას, მეც ისევე მეკუთვნის წილი და მივიღებ კიდეც.
სერგი: არ გრცხვენია?
ლუცინა: რისი უნდა მრცხვენოდეს? ჩემი ქმარი რა, ნაბიჭვარი იყო?
სერგი: არც ჩვენ ვართ ნაბიჭვრები!
(ხმას აუწია სერგიმ)
ნოდარი: ძალიან ადრე ხომ არ მოგივიდა
ჩუქება
